Gruwelijk paradoxale foto...
 

,,Ik ga enkel slapen. Ik hou van jullie''


Enkele van de gestorven mijnwerkers in West Virginia lieten een vaarwelbriefje achter.


,,Vertel hen dat ik hen wel aan de overkant terug zal zien. Het is allemaal niet zo erg. Ik ga alleen maar slapen. En ik hou van jullie. Jr.'' Reddingswerkers vonden het afscheidsbriefje bij het lichaam van Martin Toler Jr. (51), een van de mijnwerkers die maandag na een explosie in de Sago-mijn in de Amerikaanse staat West Virginia, met twaalf collega's kwam vast te zitten.

De familieleden van de mijnwerkers verkeerden drie uur lang in de waan dat hun mannen het drama hadden overleefd. Pas daarna kregen ze van de mijndirecteur Bennett K. Hatfield te horen dat amper één van de dertien mijnwerkers bevrijd was. Randal McCloy verkeert nog altijd in een coma.

John Groves, die zijn broer Jerry in de mijnramp verloor, wist dat de opgesloten mijnwerkers zeker nog vier andere afscheidsbriefjes voor hun familie hadden achtergelaten. Fred Ware schreef geen briefje voor zijn dochter Peggy Cohen, maar in het lijkenhuisje werd haar wel verteld dat collega's dat voor hem hadden gedaan. Op andere briefjes schreven de mannen: ,,Jouw vader heeft niet geleden.'' Haar vader had een vredige uitdrukking op zijn gezicht en hij had maar één lichte kneuzing. ,,Het deed me goed te zien dat hij echt niet heeft geleden'', zei Cohen.

De eerste slachtoffers van de mijnramp worden vandaag begraven. Er loopt een federaal onderzoek naar de oorzaak van de ramp en naar de scheefgelopen communicatie.

DS, 07-01-2006

Wanneer ik zoiets lees krijg ik altijd even een krop in de keel. Dan denk ik bij mezelf "Wat moeten die mensen gevoeld, gedacht, gedaan... hebben." Je kan je volgens mij niet indenken wat het is te weten dat je niet gered kan worden dat alle hoop verloren is en dat je alleen nog maar gaat sterven. Ik begrijp echt niet hoe zulk een dingen de dag van vandaag nog kunnen gebeuren. Men houdt zich bezig met allerlei vernuftige toestanden en dergelijke, men zou beter in zulk een zaken meer tijd en geld instoppen om ervoor te zorgen dat er meer veiligheid heerst in en rond de mijnen.

Ik vind zulke dingen ook echt verschrikkelijk om te lezen en te zien. Dan denk ik in mezelf, kunnen de hulpdiensten niet meer doen dan maar 1 van de 13 personen redden uit de mijn? Is dat alles dat ze kunnen doen? Maar als je weet dat je zal sterven en niemand meer terug ziet, dat moet echt verschrikkelijk zijn. Ik hoop dat ik zoiets nooit meer meemaak en sterf van ouderdom. Ik denk dat dat de 'mooiste' dood is, als je oud kan worden en alles in je leven gezien hebt. Natuurlijk blijft dit een erge gebeurtenis, of je nu sterft zonder pijn of met pijn.

Ik ga enkel slapen. Ik hou van jullie
 

als mijn vader of iemand anders van de familie in een mijn zou werken, ik zou geen minuut gerust zijn. Hier in België zijn er nu wel geen meer, maar toch. Als er dan ook nog eens een mijnramp voorvalt, zou ik dus helemaal door het lint gaan. Dus bij het lezen van zulke artikels krijg ik echt de daver op het lijf.

Als dochter van een mijnwerker, vrouw van een mijnwerker zou ik het denk ik niet aankunnen dat hij in de mijn zelf nog een afscheidsbriefje zou schrijven. Op die moment zou dan echt door mijn hoofd spoken dat hij toch moet beseft hebben wat er aan het gebeuren was en dat ze er nog minder levend zouden uitkomen. Vind het echt superjammer dat er zoveel mijn ongevallen gebeuren.