Grootmoeders
 

Grootmoeders

Mia Doornaert


Ik heb het nu echt een keer te veel gehoord, in een van onze media: ‘We moeten oppassen, want er luisteren misschien grootmoeders mee’.


Jaren geleden heb ik Sven Speybrouck die waarschuwing horen uiten toen een dame het in zijn interne keuken over een opblaasbare sekspop had. Ik heb het zelfs Ben Crabbé eens horen zeggen, een van mijn favoriete tv-figuren nochtans. Het onderwerp kon niet erg aangebrand zijn, want het was tijdens Blokken. Maar toch, ook daar kwam iets ter sprake dat ‘grootmoeders’ bespaard moest worden.

Hoe stellen die heren zich de grootmoeders hier te lande voor? Als frêle dames met elegant opgestoken grijs haar en zachtroze wangen, die in een zetel zitten te borduren, terwijl poezen of kleinkinderen aan hun rokken hangen?

De grootmoeders van vandaag, beste heren, reizen de wereld rond, sporten, zijn met duizend-en-een dingen bezig – voor zover ze niet meer beroepsactief zijn. En ze weten verdraaid goed waar Abraham de mosterd en de rest van de kruidenierszaak vandaan haalt.

De grootmoeders van vandaag zijn de vrouwen die betoogden om ‘baas in eigen buik’ te zijn en dat ook verkregen, Ze waren dolle mina’s. Ze waren feministes van een heel ander gehalte dan die onnozele Femen-vrouwen met hun kortzichtige stunts. Ze waren, in hun minirokjes en hotpants, niet uit op *enkele minuten tv-glorie, maar werkten in de diepte en de verte tegen de hardnekkige open en verdoken discriminatie. Ze eisten gelijk loon voor gelijk werk, maar ook ‘openbaar plasrecht’. Ze waren serieus en ludiek en strijdlustig en rock-’n-roll, en soms gingen ze in hun enthousiasme weleens over de lijn van wat men de goede smaak zou kunnen noemen.

Ze hebben heel veel in gang gezet en helpen te verwezenlijken, dankzij oudere zussen als Miet Smet, die de dankbaarheid en het respect geniet van zowat alle vrouwen in België, ongeacht hun politieke overtuiging of taalrol. Een dag te laat, maar toch: gelukkige vrouwendag allemaal.

De grootmoeders van vandaag hebben ook een seksuele revolutie ingezet. Die bestond erin dat het openbaar bespreekbaar werd dat meisjes en vrouwen eigen wensen en begeerten en fantasma’s hadden, en dat seks maar goed was als beide partners er diep plezier aan beleefden. Het was in die tijd niet zo evident voor stellen om daarover te praten, net zomin als het gemakkelijk was voor meisjes/vrouwen om te durven zeggen wat ze graag wilden in bed en hoe ze dat wilden.

We hadden ook geluk. In de tijdgeest van toen waren veel jongens en mannen daar ontvankelijk voor. Hun mannelijke trots bestond er niet in een krachtpatser te zijn, maar hun plezier te vinden in het genot en het plezier dat ze gaven.

Dat is helaas niet zo vanzelfsprekend. Er lijkt zelfs een regressie bezig te zijn. Het is alarmerend om van vrouwelijke professoren te horen dat hun studentes klagen dat hun vriend, geïnspireerd door viezigheid op het internet, zaken van ze eist die ze pijnlijk en/of vernederend vinden. En het ergste is dat die meisjes dat soms nog doen ook, uit schrik de jongen of man te verliezen. Als ‘grootmoeder’ zou ik aan zo’n meisje zeggen: hou je zelfrespect en stuur die egoïst de laan uit.

De strijdlustige jonge vrouwen van toen hebben klappen uitgedeeld en gekregen in een leven dat nooit verloopt zoals men het zich droomt. Maar heren van de media, hou eens op met er seutjes van te maken die flauwvallen bij een onvertogen woord. Dat cliché heeft net zo’n baard als de even onuitroeibare en even seksistische schoonmoedergrappen.


DS, 09-03-2015 ( Mia Doornaert)