'België en de non-erkenning van de Palestijnse staat'
 

'België en de non-erkenning van de Palestijnse staat'


'Wat voor signaal stuurt België naar gematigde Palestijnse krachten die geloven in diplomatiek overleg, als zelfs een bescheiden stap als symbolische erkenning al teveel gevraagd is', vragen de leden van het Midden-Oosten Overleg van 11.11.11 zich af.


De federale meerderheidspartijen keurden op 20 januari een resolutie goed waaruit moet blijken dat België een Palestijnse staat wil erkennen. Dit in navolging van het Europees Parlement en verschillende nationale parlementen in EU-lidstaten. Voor het eerst werd duidelijk gesteld dat zo'n erkenning niet per se het eindproduct van onderhandelingen moet zijn, maar ook eerder kan gebeuren als dit een 'positieve impact heeft op het onderhandelingsproces.' Tot zover het goede nieuws.

De meerderheidspartijen gaven tijdens het parlementaire debat terecht aan dat het belang en de urgentie van een oplossing voor het Israëlisch-Palestijns conflict moeilijk overschat kan worden. De status-quo is onhoudbaar. Tegelijk maakt de resolutie het tijdstip van erkenning afhankelijk van het bereiken van een gezamenlijk Europees standpunt, de vorming van een Palestijnse regering die het hele Palestijnse grondgebied controleert, en van de evolutie van vredesonderhandelingen.


Recordaantal illegale nederzettingen

En daar knelt net het schoentje. De huidige Israëlische regering laat zowel in daden als retoriek blijken absoluut niet geïnteresseerd te zijn in een onderhandelingsproces dat moet leiden tot een twee-statenoplossing. Sinds augustus 2013 (de start van de laatste ronde 'vredesonderhandelingen') werd de bouw van een recordaantal nieuwe illegale nederzettingen aangekondigd.

Eerste Minister Netanyahu verklaarde niet te willen onderhandelen over de 'eeuwige en ondeelbare hoofdstad' Jeruzalem of de Palestijnse vluchtelingenkwestie, en stelde letterlijk dat Israël 'onder geen enkele overeenkomst de veiligheidscontrole over het gebied ten westen van de Jordaanrivier (heel de Westelijke Jordaanoever) kan loslaten.' Voorstellen tot het stationeren van een internationale troepenmacht tijdens een overgangsperiode werden categoriek van de hand gewezen. Begin deze maand zei Netanyahu letterlijk niet de intentie te hebben ook maar één illegale nederzetting te ontruimen als hij herverkozen wordt.


Versterking status-quo

Verschillende vooraanstaande Israëlische diplomatieke- en veiligheidsexperts zijn het er over eens: de status-quo en het business as usual is erg comfortabel voor Israël. 'Onderhandelingen' worden door de Israëlische regering aangegrepen om de bezetting verder te verankeren en meer 'feiten op de grond' te creëren. Zonder politieke druk kan Israël niet tot een betekenisvolle onderhandelingstafel teruggebracht worden. De klok tikt ondertussen ongenadig verder totdat we het punt bereiken dat een aaneensluitende en levensvatbare Palestijnse staat onmogelijk is.
Symbolisch signaal

De onvoorwaardelijke erkenning van een Palestijnse staat is weliswaar een symbolisch signaal, maar politieke signalen doen er wel degelijk toe. Onvoorwaardelijke erkenning stuurt een duidelijk signaal dat België en de EU geen illegale nederzettingenuitbreiding voorbij de Groene Lijn of unilaterale Israëlische hertekening van de grenzen van 1967 dulden.

Als België een 'positieve bijdrage' aan het onderhandelingsproces wil leveren, moet het onmiddellijk en onvoorwaardelijk een Palestijnse staat erkennen. Onvoorwaardelijke erkenning is geen obstakel tot vredesgesprekken, maar een constructieve bijdrage tot het doen heropleven van het perspectief op betekenisvolle onderhandelingen.


Gemiste kansen

De vorming van een effectieve technocratische Palestijnse eenheidsregering die gesteund wordt door de Palestijnse Autoriteit en Hamas is cruciaal voor het succes van eender welk toekomstig vredesakkoord. Europese regeringen moeten dit proces blijven steunen: een verdeeld Palestijns leiderschap hypothekeert de vorming van een Palestijnse staat.

De erkenning van een Palestijnse staat afhankelijk maken van een Palestijnse regering die het hele Palestijnse grondgebied controleert, geeft Israël echter een vetomacht om zo'n erkenning te blokkeren. Zolang Israël zich niet terugtrekt uit het volledige gebied dat het bezet kan er onmogelijk een Palestijnse regering zijn die het hele Palestijnse grondgebied controleert. Ter herinnering: Israël controleert op rechtstreekse wijze meer dan zestig procent van de Westelijke Jordaanoever, dat volledig afgesloten is van Oost-Jeruzalem en Gaza.

De stemming is bovenal een gemiste kans om een krachtig signaal aan de Palestijnen te geven dat er een diplomatiek en vreedzaam alternatief voor gewapend verzet bestaat. Erkenning van een Palestijnse staat vermindert de kans op een uitbarsting van geweld die voortvloeit uit toenemende Palestijnse gevoelens van frustratie en uitzichtloosheid. Ze draagt zo ook bij aan de veiligheid van de staat Israël. Men kan zich afvragen wat voor signaal België stuurt naar gematigde Palestijnse krachten die geloven in diplomatiek overleg, als zelfs een bescheiden stap als symbolische erkenning al teveel gevraagd is.

Eerder dan zo'n krachtig signaal te sturen en Palestina onvoorwaardelijk als staat te erkennen, erkennen de meerderheidspartijen met deze resolutie het voortbestaan van een onhoudbare status-quo. Much ado about nothing.

(Onderschreven door de volgende leden van het Midden Oosten overleg van 11.11.11 : ABVV , Algemene Centrale van het ABVV, Broederlijk Delen, FOS, Geneeskunde voor de Derde Wereld, Intal, Palestina Solidariteit, Pax Christi, Vrede VZW en Vredesactie)


Blog Knack, 22-01-2015