De simplismes van Netanyahu
 

Cirkel van wraak


De aanslag van Palestijnse militanten op een synagoge in Jeruzalem is inderdaad walgelijk, maar een zoveelste strafexpeditie zal niet veel uithalen, denkt Chams Eddine Zaougui. Als Israëlisch premier Benjamin Netanyahu zijn volk werkelijk de stabiliteit wil geven die hij belooft, moet hij dringend komaf maken met de koloniale traditie die hij in ere houdt.


Dat vrede niet om de hoek ligt in Israël, werd dinsdag nog maar eens duidelijk (DS 19 november) . Een zoveelste terreuractie deed het land opschrikken. Twee Palestijnen drongen die dag een synagoge in Jeruzalem binnen en bestormden de nietsvermoedende gelovigen met een pistool, een slagersmes en een bijl. Vijf mensen werden vermoord, acht werden met snij- en steekwonden naar het ziekenhuis gebracht. Premier Benjamin Netanyahu omschreef de daders als ‘beesten’. Het is een nogal krasse uitspraak, maar ik begrijp hem: wat die mannen deden, is inderdaad walgelijk.

Waar ik geen begrip voor heb, is de belofte van Netanyahu aan het Israëlische volk om zich te wreken op de Palestijnen. De onheilspellende vaststelling dat de premier geen onderscheid maakt tussen militante groepen zoals het Volksfront voor de Bevrijding van Palestina (PFLP) en meer gematigde spelers zoals de Palestijnse Autoriteit, verraadt dat hij opnieuw uit is op een collectieve bestraffing. De genadeloze bombardementen van Gaza deze zomer toonden nochtans aan dat willekeurige wraakacties maar twee dingen bereiken: veel burgerdoden en een groeiende Palestijnse vastberadenheid om Israël te straffen. Er is een Hebreeuws gezegde dat goed past bij de ongeïnspireerde en agressieve houding van Netanyahu: ‘Als geweld niet werkt, gebruik meer geweld.’


Waarheid doet er niet meer toe

De onmiddellijke aanleiding voor de aanslag op de synagoge in Jeruzalem was de verdachte dood van een 32-jarige Palestijnse buschauffeur, Yousef al-Ramouni. Begin deze week werd Al-Ramouni dood aangetroffen in zijn bus, opgehangen. Zelfdoding, zegt de Isräelische politie. De familieleden van Al-Ramouni geloven daar niets van: ze zijn ervan overtuigd dat hij werd gelyncht. Dat denken ook de meeste Palestijnen. Maar eigenlijk doet de waarheid er niet langer toe: de haat zit zo diep dat een gerucht al een woede-uitbarsting kan veroorzaken.

Wederzijdse provocaties, aanslagen en vergeldingsacties veroorzaken al maanden een spiraal van geweld. Eerst was er de ontvoering van drie Israëlische jongeren, die weken later dood werden teruggevonden. Dan was er de mishandeling van een 15-jarige Palestijnse jongen door Israëlische agenten (zijn neef werd kort voordien levend verbrand en dood achtergelaten in een bos). In oktober reed een Palestijn in op wachtende mensen bij een tramhalte. En later die maand sloten Israëlische veiligheidsmensen de Al-Aqsa-moskee in Jeruzalem, voor moslims de tweede heiligste plek na Mekka. Een noodzakelijke veiligheidsmaatregel volgens Israël, een oorlogsverklaring volgens Palestina.

De voornaamste voedingsbodem voor het onophoudelijke geweld is natuurlijk de koloniale traditie van Israël. Denk maar aan de toenemende joodse nederzettingen, de beperking van bewegingsvrijheid van Palestijnen en de constante monitoring van de bezette gebieden door politie, leger en veiligheidsdiensten. Maar daar heeft Netanyahu geen oog voor. Voor hem is het simpel: als de Palestijnen ons pijn doen, moeten we hen nog maar eens een lesje leren.

Cynisch


‘Palestijnen moeten lijden tot ze normale mensen worden’, merkte de Israëlische professor Efraim Inbar ooit op. Netanyahu heeft die woorden nooit herhaald, maar blijkbaar denkt hij hetzelfde. Almaar hardere methoden moeten de Palestijnen murw slaan, tot ze gehoorzamen. Voor Netanyahu bewijst de aanslag van dinsdag dat het onmogelijk is om samen te werken met de Palestijnen. In realiteit is er echter nooit sprake geweest van een samenwerking onder gelijken, waarbij naar de oorzaken van het conflict wordt gekeken in plaats van naar de symptomen.

Het is cynisch hoe Netanyahu traumatische gebeurtenissen aangrijpt om oncomfortabele maar fundamentele waarheden over de bezetting te verdoezelen. Daarom is de stabiliteit die hij belooft aan de Israëlische bevolking gedoemd om te mislukken. Zolang Israëlische leiders niet bereid zijn om een nieuwe politieke realiteit te scheppen die aanvaardbaar is voor Palestijnen, zullen gefrustreerde jongeren hun weg vinden naar synagoges en andere publieke plekken in Israël.


DS, 20-11-2014 (Chams Eddine Zaougui)