Slechtste voorzitterschap ooit?
 

Arbeidsduur verdeelt EU-lidstaten


De Europese ministers van Arbeid zijn het donderdag niet eens geworden over de maximale arbeidsduur. Enerzijds omdat een aantal landen een einde wil aan een mogelijkheid tot uitzondering, anderzijds omdat enkele landen het maximum van 48 uren per contract willen in plaats van per werknemer.


De Britten willen de kwestie "in de resterende dagen van ons voorzitterschap" oplossen, evenwel zonder het expliciet te verwijzen naar de Europese Top van volgende week donderdag en vrijdag, een denkpiste die in de wandelgangen circuleerde.

Na acht uur intense onderhandelingen is donderdag zo goed als geen vooruitgang geboekt.

Vanvelthoven ontgoocheld na Europese vuurdoop
De nieuwe federale minister van Arbeid Peter Vanvelthoven (sp.a) kreeg al meteen een stevige Europese vuurdoop. Na afloop was hij ontgoocheld. "Omdat er geen akkoord is, maar ook omdat ik de indruk heb dat het voorzitterschap niet alles gedaan heeft om tot een akkoord te komen."

Vanvelthoven stelt dat een akkoord wellicht wel mogelijk was indien men het Luxemburgse voorstel had opgepikt, in plaats van "het van de tafel te vegen" zoals het Britse voorzitterschap deed. Vanvelthoven blijft er alvast bij dat "de zwakste partij in een arbeidsverhouding" moet beschermd worden.

De minister verwacht niet onmiddelijk grote problemen in verband met de slapende wachten. Dit probleem stelt zich nauwelijks in België, in tegenstelling tot diverse andere lidstaten, waar de arresten van het Hof "geld beginnen te kosten".

Wat nu?
Hoe het nu verder moet, is enigszins onduidelijk. Meer dan waarschijnlijk zullen de Britten hun vingers niet verder branden aan de zaak, en het dossier doorschuiven naar het volgende voorzitterschap, Oostenrijk.

Dat er geen akkoord kwam, is te wijten aan twee conflictpunten. Ten eerste hameren enkele nieuwe lidstaten er op dat de maximale wekelijkse arbeidsduur geteld wordt per contract en niet per werknemer, zodat mensen meerdere contracten kunnen combineren. Andere landen stellen dat de maximale arbeidsduur er is om de gezondheid van werknemers te beschermen en dus per werknemer moet geteld worden.

Ten tweede is er de eis van de Britten en diverse andere landen om een permanente uitzondering te behouden op het maximum van 48 uren. De meer sociale landen willen minstens een referentie naar een einddatum, maar dat was voor de Britten een taboe. De Britten wilden enkel toegeven dat bij de uitzondering op 48 uur een maximum van 65 uur geldt.

De Spaanse minister Jésus Cardera zag de krantentitels al voor zich: Europa verhoogt maximale arbeidsduur tot 65 uur.


Weblog HLN, 08/12/05 20u39