O wee als je niet gezond eet, sport, de Mont Ventoux beklimt en twintig kilo afvalt
 

O wee als je niet gezond eet, sport, de Mont Ventoux beklimt en twintig kilo afvalt

OPINIE − 25/09/13, 06u49
DM STANDPUNT

Voor we het weten zijn we hardwerkend en hard joggend op weg naar ons eigen ongeluksgevoel, waarin we vroeg of laat onszelf allemaal als patiënten gaan beschouwen.

Van alle werknemers in Vlaanderen heeft 54,6 procent 'werkbaar werk'. Dat is het goede nieuws, zo blijkt uit een massale enquête bij meer dan 40.000 werknemers. Eén op de twee van ons is niet psychisch vermoeid, blijft behoorlijk gemotiveerd en houdt zijn leven en zijn werk in een aanvaardbare balans. Het slechte nieuws is dat de helft van de actieven wel één of meerdere problemen met werkstress heeft. Bij één op de tien is dat zelfs zo problematisch dat de depressie of de burn-out bijna de logische uitkomst vormen.

Het is een problematiek die niet nieuw is, maar die ook weinig evolueert met de jaren. Nog steeds zijn we bezig om onze productieve jaren samen te persen in een paar decennia van actieve overinspanning, waarna de behoefte steeds groter wordt om er vervroegd uit te stappen. Iets wat dan weer haaks staat op de maatschappelijke vraag om langer te blijven werken.

Om dat te kunnen, zegt zowat iedere expert, moet de balans tussen leven en werken evenwichtiger worden, en moeten we afstappen van het citroenmodel, waarin werknemers in een ratrace hun meest productieve jaren volproppen.

Het is één van de gesels van deze samenleving geworden, de ontelbare meetbare criteria die we onszelf voortdurend opleggen. Niet alleen in onze arbeidsprestaties, ook in de manier waarop we zelf onze gezondheid zijn gaan definiëren. Volgens professor Ignaas Devisch is de stress die we onszelf zijn gaan opleggen om zo gezond mogelijk te blijven, stilaan zelf een ziekmakende factor geworden. Want o wee als je niet gezond eet, sport, de Mont Ventoux beklimt en twintig kilo afvalt. Dan ben je een loser die zelf schuld draagt voor zijn gezondheid en daar dus ook op mag afgerekend worden met hogere verzekeringspremies. Gevolg is dat mensen veel sneller naar pillen grijpen voor fysieke kwaaltjes of psychisch onbehagen in de stressvolle queeste naar een voor de meesten onbereikbaar ideaalbeeld van nog fitter en gezonder.

Voor we het weten zijn we hardwerkend en hard joggend op weg naar ons eigen ongeluksgevoel, waarin we vroeg of laat onszelf allemaal als patiënten gaan beschouwen. Want boven een goede gezondheid en een behoorlijk leefpatroon staat altijd een nog betere gezondheid en een nog beter leefpatroon. En hoe onbereikbaarder dat wordt, hoe meer het leven zelf tot ziekte wordt.

Yves Desmet
Hoofdredacteur

Bron: http://www.demorgen.be/dm/nl/2462/S...lo-afvalt.dhtml


Mening:
Ten opzichte van +/- 50 jaar geleden leven we in een drukke maatschappij vol stress en dus niet meer zo gezond.
De overheid van een land kan niet ineens zeggen: “we gaan het vanaf nu wat rustiger aan doen, want dat is beter voor de gezondheid van onze burgers.” Nee, een land moet meegaan met de rest van de wereld, want een economische crisis of een faillissement is nooit veraf.
Alle westerse landen moeten mee evolueren en meegaan in de drukke stroom.
Daarbij komt ook dat mensen zich meer en meer bewust worden van de gevaren (kans op ziektes etc.) veroorzaakt door stress. We krijgen al stress wanneer we denken dat we stress gaan krijgen.
Er is een tendens om steeds gezonder te gaan leven. De media prijst ons de ‘optimale’ voeding aan. Men benadrukt hoe belangrijk het is om gezond te leven. We willen nog gezonder worden, zijn er hopeloos naar op zoek. Zo ver dat het zoeken naar gezondheid ons stress bezorgt en in plaats van gezonder te worden, maakt deze stress ons ziek.
Ik vind zeker dat het belangrijk is om gezond te leven, maar we mogen hierin niet overdrijven.