actualiteitsforums - Verkracht, vernederd, genegeerd

Verkracht, vernederd, genegeerd

Verkracht worden is op zich al erg genoeg. Maar dat de daders nadien al te vaak vrij rondlopen, en niet eens verplicht zijn een hiv-test te ondergaan, is meer dan een brug te ver, schrijven Bea Van der Gucht en collega’s.

Geachte ministers Turtelboom, Onkelinx en Vandeurzen,

Op wekelijkse basis zien wij in het Universitair Ziekenhuis Gent, vooral binnen het Aids-Referentiecentrum (ARC) en de Vrouwenkliniek, jonge vrouwen die het slachtoffer werden van (groeps)verkrachting. Dat dit fenomeen steeds vaker voorkomt is op zich al bijzonder verontrustend. Nog schrijnender is het feit dat wij vaststellen dat de daders, indien bekend en opgepakt, binnen de kortste keren weer vrij rondlopen.

Nog maar enkele weken geleden kwamen drie meisjes in het ARC op consultatie. Ze waren allen het slachtoffer geweest van een groepsverkrachting, maar kregen wat later een extra trauma te verwerken toen de daders eerst werden opgepakt, maar prompt weer werden vrijgelaten.

Beste ministers, misschien weten jullie ook dat die meisjes, na aangifte van een verkrachting, onderworpen worden aan een intiem lichamelijk onderzoek. Zo’n onderzoek wordt uitgevoerd door een door het gerecht aangestelde arts en is bedoeld om lichaamsstalen te verzamelen die als bewijsmateriaal zouden kunnen dienen. Jullie begrijpen dat zo’n onderzoek op een dergelijk moment bijzonder zwaar valt voor die vrouwen, maar ze zijn bereid het te ondergaan omdat het voor henzelf of andere vrouwen nuttig kan zijn. Navraag bij uw instanties leert ons dat de duizenden dergelijke SA-sets (Seksuele Agressie) die de voorbije jaren in ons land werden afgenomen, stof liggen te vergaren in de vele gerechtsgebouwen die ons land rijk is. Dat is niet alleen schrijnend, dat is beledigend.

Zware medicatie

Voor de slachtoffers houdt het niet op bij de psychische en fysieke letsels. Ze moeten gedurende een maand zware medicatie slikken om zich te beschermen tegen een mogelijke hiv-infectie. Dat is nodig omdat de daders doorgaans weigeren om zich op hiv en andere seksueel overdraagbare aandoeningen te laten testen. De medicatie is niet zonder bijwerkingen. Bovendien draait de sociale zekerheid op voor de kosten (meer dan 1.000 euro per persoon). Zou het hier niet te overwegen zijn om (vermoedelijke) daders te verplichten mee te werken aan de nodige tests? Is het niet nodig om protocols af te spreken met alle betrokken diensten om garanties te bieden op kwaliteits- en begripvolle zorg van de slachtoffers?

Voor ons, artsen en verpleegkundigen, blijft het dweilen met de kraan open. Een dergelijke onrechtvaardige situatie richt bijkomende emotionele schade aan bij deze vrouwen, die al zo erg gekwetst werden. Bovendien heeft deze situatie onrechtstreeks ook tot gevolg dat slachtoffers wel twee keer nadenken voor ze aangifte doen. Er wordt toch al te vaak geen direct gevolg aan gegeven en het slachtoffer haalt zich extra pesterijen op de hals. Welk signaal wordt hier gegeven aan de bevolking, aan de slachtoffers én aan de daders? Hoe kan het dat dit soort toestanden kan blijven bestaan? Hoe leggen we dat uit?

Wellicht kunnen daarvoor praktische, financiële, politieke en andere argumenten aangevoerd worden waar wij geen weet van hebben. Maar kunnen jullie dan ook, beste ministers, ons advies geven over hoe we aan de slachtoffers en hun familie moeten uitleggen dat ze in de steek gelaten worden?

Met de meeste hoogachting,

Bea Van der Gucht, ook namens Dirk Vogelaers (Aids*Referentiecentrum UZ Gent), Steven Weyers (Vrouwenkliniek UZ Gent), Kristien Roelens (Stuurgroep Geweld UZ Gent), Dirk Van Braeckel International Center for Reproductive Health Universiteit Gent) en hun medewerkers

DS, 30-05-2013