Namen chauffeurs van gedenkteken busramp gehaald
 

De voornamen van de twee buschauffeurs zijn van de gedenkplaat aan de busramp in Sierre gehaald. Dat meldt de Zwitserse krant Le Matin. Enkele ouders van slachtoffers hadden het er moeilijk mee dat de namen van de busbestuurders erop stonden.

Geert (Michiels) en Paul (Van de Velde), stond er tot voor kort op de gedenkplaat net voor de tunnel in Sierre waarin op 13 maart van vorig jaar het busongeval gebeurde waarbij 22 kinderen en zes volwassenen om het leven kwamen. Eerst werden hun namen overplakt, maar sinds kort staat er een nieuwe gedenkplaat waar de namen van de bestuurders niet meer opstaan.

‘Bepaalde families hadden het er te moeilijk mee', zegt Simon Epiney, burgemeester van Anniviers, waar het gedenkteken staat.

De gedenkplaat was er eerst gezet zonder de ouders te raadplegen over de tekst die erop kwam. ‘Dat betreur ik', zegt Marina Claes van Intersoc, dat de skivakantie in goede banen leidde. Hoeveel ouders gevraagd hebben om de tekst aan te passen, is onduidelijk.

Bron: De Standaard, 11 maart 2013

Mening: Ik vind dit een beetje vreemd. Zijn de twee buschauffeurs ook geen slachtoffers? Hebben hun families het recht niet om de namen van deze twee mannen op dat gedenkteken te zien? Misschien was de oorzaak van het ongeval wel te wijten aan de chauffeur, maar hij was ook maar een mens. Een mens die ook een familie had, een familie die ook heeft moeten rouwen. Zelfs al hebben families van de slachtoffers moeite met de naam van de ‘schuldige’ chauffeur, wat heeft de andere chauffeur hen dan misdaan? Het is voor de families van deze jonge kinderen heel erg, dat besef ik maar al te goed. Maar voor de families, voor de vrouwen, van de chauffeurs ook. Dat mag men volgens mij niet over het hoofd zien…

Ik ben het volkomen eens met de mening van C*lr Proost. Het is inderdaad zo dat de families van de chauffeurs ook een dierbare hebben verloren en het recht hebben om de namen van hun overleden familielid mee op de gedenkplaat te zien staan. Het zijn inderdaad ook maar mensen en een menselijke fout kan vlug gebeuren, maar over deze zaak weet men nog niet met zekerheid aan wat het ongeval te wijten is. Ik hoop dan ook ten zeerste dat geen enkele van de bezwarende ouders ooit een fout doet en hierdoor een ongeval veroorzaakt met dodelijke afloop. Uit dit gevraagde kunnen we afleiden dat er ouders zijn die geen begrip hebben voor het verlies dat de families van de buschauffeurs te verwerken hebben. Zij leiden er ook onder dat samen met hun dierbare zoveel kinderen de dood hebben gevonden in dit ongeval. Maar ik blijf erbij men mag niemand als schuldige aanduiden zolang het tegendeel niet bewezen is.

Ik vind het ronduit belachelijk. Zolang het onderzoek loopt (en dit kan blijkbaar nog wel even duren) vind ik niet dat men een schuldige mag aanwijzen. De enige personen die weten wat er ginder op dat fatale moment gebeurd is zijn volgens mij de buschauffeurs zelf. Voor mij zijn de chauffeurs niet de schuldigen tot het tegendeel bewezen is. Moesten zij zelfmoord gepleegd willen hebben, waarom dan met een bus vol kinderen? Ethisch dilemma als je het mij vraagt. Natuurlijk zijn de ouders en de families van de kinderen en de begeleiders aan het zoeken naar een zondebok. Zoiets gebeurt vaak bij een verwerkingsproces. Wie of wat kunnen we aanduiden als de oorzaak van de pijn die wij nu voelen? Het zit hem er juist in om de kracht te vinden om er nog rationeel over na te kunnen denken, maar uiteraard is de woede en het onbegrip een waardige tegenstander.
Besluit: Laat die mensen bij op de gedenkplaat staan, laat hun nabestaanden ook rouwen om hen, zij kunnen hier ook niets aan doen.

Het is eigen aan een rouwproces dat mensen een 'schuldige' gaan zoeken voor hun verlies, ook al is hun motief niet gegrond. In dit geval vind ik het zeer dubbel en is de argumentatie van de ouders misschien te pover. Daarnaast moet men zich, zoals hieronder al meermaals is verklaard, ook kunnen voorstellen wat voor een impact dit heeft gehad op de nabestaanden van de bushchauffeurs. De gevoelens en emoties lopen hoog op na dit drama. De aandacht moet uitgaan naar alle slachtoffers en de mensen die achterblijven. Zolang het onderzoek loopt is het misschien aangewezen om uitspraken goed af te wegen, alvorens ze de wereld in te sturen. Voor alle nabestaanden is het van groot belang dat het onderzoek grondig zal verlopen.

Het ergste aan heel dit verhaal vind ik dat enkele ouders hiervoor gekozen hebben. 'Ze hadden het er moeilijk mee.'
Dit zijn ouders wiens kind is omgekomen of betrokken was bij het ongeval. Een nachtmerrie voor de kinderen en voor hen, waarom houden zij zich bezig met zo'n zaken?
Denk eens aan de nabestaanden van de chauffeurs? Hoe zwaar is dit voor hen?
Ik vraag me af wat hier zo verkeerd aan is? De chauffeurs waren deel van het ongeval. Horen zij niet evenzeer op de gedenkplaat zoals alle andere kinderen?

Ik vind dit echt een vorm van weinig respect! Zeer weinig!

Ik kan me de situatie van de ouders weinig voorstellen en ik denk dat dat onmogelijk is wanneer je zoiets niet hebt meegemaakt. Wat ik vanuit hun standpunt echter niet over het hoofd zie, is dat deze mensen nog steeds met ontzettend veel vragen zitten die misschien nooit beantwoord worden. Daarom denk ik dat sommige ouders dan ook op zoek zijn naar een 'zondebok' om het verdriet toch een beetje te kunnen verwerken. Ze kunnen niemand de schuld geven en het feit dat ze niet van alles het fijne weten maakt het verdriet nog lastiger om te dragen.

Toch ga ik er niet mee akkoord. Je ziet maar, de aanhouder wint. Ik vind het ten opzichte van de families van de buschauffeurs zeer respectloos. Deze families hebben ook iemand verloren. De busramp heeft niet enkel de kindjes getroffen... De gedachtegang van de ouders hierachter begrijp ik, maar ik kan ze absoluut niet accepteren. Je ziet maar, er wordt vaak enkel aan zichzelf gedacht.

Gewoon schandalig. De buschauffeurs zijn even hard een slachtoffer in dit ongeluk als de kinderen. Ok, de ouders gaan door een moeilijke periode en zullen altijd door deze moeilijke periode gaan, want een kind verliezen is niet natuurlijk. Maar de familie van deze buschauffeurs hebben ook een familielid verloren en zullen dit ook hun hele leven moeten meedragen. Met andere woorden deze familieleden hebben evenveel recht op een plaats waar ze deze mensen kunnen herdenken als de nabestaanden van de kinderen.

Ook vind ik het erg dat er zoveel ophef is omtrent deze kwestie, is het al niet erg genoeg dat deze kinderen en buschauffeurs om het leven zijn gekomen bij dit tragische ongeluk?