Verbieden is een zwaktebod
 

Verbieden is een zwaktebod


In onze reeks interviews met partijvoorzitters over hun ideologie zijn we bij Bart De Wever (N-VA) aangekomen. Dat kan natuurlijk nooit rimpelloos verlopen. Een opvallende uitspraak van de Antwerpse burgemeester gaat over de kledingvoorschriften voor stadsambtenaren die rechtstreeks in contact komen met het publiek. Ook het vorige stadsbestuur vond dat deze mensen neutraal gekleed moeten gaan en geen uiting mogen geven van politieke, religieuze of andere gezindheden.


De Wever trekt de neutraliteitsverplichting verder door. Hij wil dat holebi's achter het loket geen regenboog-T-shirt dragen, omdat ze zo hun seksuele geaardheid aangeven. Los van de vraag hoeveel mensen van het signaalgehalte van deze vestimentaire keuze op de hoogte zijn, rijst een meer fundamentele kwestie: waar brengt ons deze aanpak?

Laat duidelijk zijn: Bart De Wever heeft geen probleem met homoseksualiteit. Iets anders suggereren zou grotesk zijn. Maar hij vindt wel dat klanten van stadsdiensten niet ongevraagd met uitingen van seksuele voorkeur moeten worden geconfronteerd. Omzeggens iedereen is het eens met de stelling dat je niet naar je werkplek gaat in dezelfde outfit als degene waarmee je het nachtleven in duikt, ongeacht je seksuele geaardheid.

De vraag is wel: hoe trek je grenzen? Het is met symbolen als met jeuk. Hoe meer je eraan krabt, hoe erger het wordt. Waar eindigt een onschuldige uiting van identiteit en wordt ze een statement of zelfs een provocatie? En valt dat enigermate objectief te bepalen? Is het niet altijd een kwestie van aanvoelen? Laten we de meest hypergevoelige – en voor alle duidelijkheid, daar behoort De Wever niet toe – dan bepalen wat toelaatbaar is? Die redenering loopt vast.

Deze benadering brengt dus geen uitkomst. Het valt onmogelijk te voorspellen of te besturen welke kledijkeuze of versiering geladen wordt met seksuele of andere symboliek. Het verbieden van identitaire symbolen achter het loket is een zwaktebod. Hoe goed bedoeld ook, het geeft aan dat onze samenleving nog zoekende is. De neiging blijft groot om diversiteit als bedreigend te ervaren of toch minstens als rustverstorend. Maar pogingen om verschil onzichtbaar te maken, versterken juist het symboolgehalte.

Het moet mogelijk zijn verder te komen. Regels zijn nodig en van de overheid mag een mate van neutraliteit worden verwacht. Maar wetten kunnen niet alles regelen. Het gaat om actief verantwoordelijkheid opnemen voor de samenleving waartoe je behoort, door geboorte of keuze. Dat gaat verder dan elkaar verdragen en zelfs verder dan respect.


DS, 02-02-2013 (Bart Sturtewagen)

Als een vertegenwoordiger van het Antwerpse stadsbestuur en haar diensten is dit niet meer als normaal. Uiteindelijk representeert u de stadsdiensten van Antwerpen.

Ik maak makkelijk de vergelijking met het onderwijs : Als leerkracht secundair onderwijs is het verplicht om zich ordelijk en verzorgd te kleden. Dit om niet alleen het imago van de school te representeren, maar ook omdat u een functie als leerkracht en opvoeder uitoefent.

Er moet een zekere en duidelijke grens worden getrokken waar ons werk aan de ene kant staat, en aan de andere kant ons privéleven. Dit moet een duidelijke grens zijn, die indien nodig opgelegd worden door onze lokale overheden.

Het is spijtig dat dit opgelegd moet worden.. Het lijkt me evident dat men hun werk en privéleven apart kan houden. Ik ben een fan van Bob Marley .. Mag ik dan als hippie naar mijn werk gaan als verantwoordelijke van een stad/ advocaat/rechter/politieker/leerkracht ?