Syrische leger 'verantwoordelijk voor inbreuken'
 

Sinds maart zijn het Syrische leger en de veiligheidstroepen grotendeels verantwoordelijk voor de ernstige rechtenschendingen in Syrië. Dat stelt een VN-rapport.
In het laatste VN-rapport over Syrië, dat over maart, april en een deel van mei gaat, hebben de onderzoekers gevallen van foltering en willekeurige executies opgelijst waaraan zowel het Syrische leger als de oppositie zich schuldig heeft gemaakt.

Het rapport stelt dat 'de meeste van de ernstige schendingen van mensenrechten die door de commissie zijn gedocumenteerd, zijn begaan door het Syrische Leger en veiligheidstroepen'.

Het expertenpanel beschrijft een duidelijk patroon van ernstige inbreuken, waarbij Syrische veiligheidstroepen dorpen van de buitenwereld afsluiten, en huizen doorzoeken op zoek naar strijders van de oppositie. Daarbij zijn in sommige gevallen hele families geëxecuteerd.

Het rapport neemt ook de Syrische oppositie op de korrel, met meldingen over gevangengenomen soldaten die gefolterd en gedood zijn.

Ondanks het staakt-het-vuren van april en de aanwezigheid van VN-waarnemers in Syrië wordt het conflict meer en meer gemilitariseerd, stellen de onderzoekers.

Volgens de VN zijn al meer dan 9.000 burgers gedood sinds de protesten tegen het regime van president Bachar Assad.

Bron: DS 24/05

Opinie:
Alweer een rapport een een wijzend vingertje naar beide partijen in Syrië. Ik denk, mijne dames en heren van de VN, dat de wereld het ondertussen wel begrijpt. Het loopt mis in Syrië en geen klein beetje. Toch heb ik nog niet meer gehoord van de internationale gemeenschap dan :"Syrië, dat mag je niet doen hoor." Allemaal goed en wel, maar daar zijn die 9000 burgers (en hoeveel zullen er nog volgen?) niets mee. Er moeten sancties komen, economisch en politiek. Er moet iets gedaan worden. Ik denk ondertussen al bijna aan militaire acties, terwijl ik daar in principe radicaal tegen ben. Maar het gaat daar uit de hand lopen, genocides, burgeroorlogen, noem maar op. Gaat er dan pas actie ondernomen worden als het te laat is?

'Regime Assad vervalt in barbarij'
 

'Regime Assad vervalt in barbarij'


BRUSSEL - 'Ik dacht dat Assad beter was dan de chaos. Ik denk er nu anders over'. Dat zegt de gisteren in Syrië vrijgelaten Belg Pierre Piccinin. Hij werd er een week vastgehouden. De geschiedenisleraar wierp zich eerder in buitenlandse media op als scepticus van de Arabische Lente.


Zes dagen zat de Belg, die leraar geschiedenis is aan de Europese School in Ukkel, vast in Syrische detentiecentra, onder meer in de verzetshaard Homs. Sinds de start van de Arabische Lente reisde hij op eigen houtje en met een toeristenvisum naar brandhaarden zoals Libië, Jemen en Syrië. 'Ik wilde het met eigen ogen zien', vertelde hij gisteren kort na zijn vrijlating in een gesprek met De Standaard.

Vorige week werd hij vlak bij de grens met Libanon aangehouden. Officieel werd hij door de Syrische autoriteiten geïnterpelleerd vanwege een probleem met zijn visum. Naar eigen zeggen kwam hij echter vooral in het vizier van de overheid door de contacten die hij had met het Vrije Syrische Leger. 'De autoriteiten dachten heel even dat ik een geheim agent van Frankrijk was', beweert hij.

Buitenlandse Zaken wil geen commentaar kwijt over het hoe en waarom, maar bevestigt wel de aanhouding en de repatriëring van de Belg. De man kwam vrij na tussenkomst van de Belgische ambassade, die ook zijn vlucht betaalde. Volgens diplomatieke bronnen was de Syrische politie 'zeer coöperatief' bij de gesprekken over wat ze zijn uitwijzing, eerder dan zijn vrijlating noemen.


Barbarij

Het is een vreemd verhaal, want tot voor kort had Piccinin niet echt iets te vrezen van de Syrische autoriteiten. Integendeel, de mening die hij via internet en Twitter maar ook in diverse buitenlandse media verkondigde, kwam het regime van Assad goed uit. Zo minimaliseerde hij onder meer op de Zwitserse en Russische televisie de omvang van de rebellie. Die media voerden hem op als 'onafhankelijke waarnemer'. Ook verdedigde hij de stelling dat de Arabische Lente meer met islamisering dan met democratisering te maken heeft. In Syrië hebben volgens hem vooral christenen en soennitische moslims te vrezen van de dominante moslimbroeders. Hij liet onder meer in het Nederlandse Reformatorisch Dagblad optekenen dat de dictatuur van Assad daarom te verkiezen is boven een burgeroorlog.

'Van dat laatste kom ik terug', zegt Piccinin nu. 'Assad leek mij een stabiliserende factor in het versplinterde Syrië. Ik was gekant tegen een interventie van buitenaf, maar nu niet meer. Ik geloofde tot vandaag niet dat het regime tot zo'n laag niveau van barbarij gezakt was.'

Daarvan was hij naar eigen zeggen ooggetuige in Homs, waar hij op 17 en 18 mei gevangen werd gehouden. Zijn relaas valt niet te verifiëren, maar het is wel bekend dat het Syrische leger in dit bolwerk van het verzet niet terugdeinst voor keiharde repressie.


Vastgebonden op bed

'Ik werd vastgebonden op mijn bed en ze lieten de deur open. Ik zag hoe tientallen burgers, niet eens rebellen volgens mij, werden binnengesleept en gefolterd. Ik zag dezelfde taferelen ook op de twee andere plekken waar ik werd heengebracht.' Op de vraag of hij ook zelf werd mishandeld, antwoordt hij liever niet. 'Het is te vers, te traumatisch.'

De geschiedenisleraar uit het Brusselse blijft overigens bij zijn oorspronkelijke scepsis over de Arabische Lente: 'Het is een mooie naam, maar die Lente bestaat niet. Het is grotendeels een mythe, een illusie'. Zowel in Tunesië als Libië zag Piccinin eerder al de islamiserende hand van Qatar aan het werk.


DS, 24-05-2012 (Filip Rogiers)

Wreedheid zonder grens
 

Wreedheid zonder grens


Wie in het spectaculair vernieuwde In Flanders Fields-museum in Ieper komt, ervaart de oorlog, de Groote Oorlog, van zeer dichtbij. De modernste multimediale technieken worden er ingezet om de bezoeker te laten aanvoelen wat het is, zo'n gewapend conflict. Aan het einde besef je nochtans dat de evocatie de werkelijkheid nooit echt kan benaderen. Niets kan je voorbereiden op wat het moet zijn om in het gedonder, de modder, het slijm, het bloed en de nooit aflatende angst gevangen te zijn. Bij de uitgang hangen banieren waarop alle belangrijke oorlogen sinds de Eerste Wereldoorlog staan opgesomd. Het Syrische conflict, begonnen in 2011, staat er, voorlopig als laatste. De boodschap van de lange lijst slachtingen van de jongste eeuw is onontkoombaar: we leren nooit bij.


Sinds deze week wordt het geweld in Syrië onomwonden een burgeroorlog genoemd. Wat dat betekent blijkt uit de stroom beelden die redacties de jongste dagen ontvangen. Geen burger, geen man, geen vrouw, geen kind zelfs, is er veilig voor een wreedaardigheid die geen grens en geen regels kent. Wat doe je met een close-up van twee bebloede kindervoetjes, in een onnatuurlijke kramp gevat? Wat doe je met beelden van de dode ogen van kleuters die je door klonters bloed heen aankijken? Niet enkele, geen tientallen, honderden.

Als journalistiek de roeping heeft om bekend te maken hoe het er in de wereld toegaat, dan is deze beelden niet publiceren geen optie. Dat zou schuldig verzuim zijn. Onze plicht om deze wreedheden bekend te maken, verplicht de lezer echter niet om er zonder reserve en zonder voorbereiding mee te worden geconfronteerd. Vandaar dat we ervoor hebben gekozen de meest directe en meest schokkende foto's alleen online te publiceren, vergezeld van een waarschuwing. Deze beelden vertellen de waarheid, maar een waarheid die ondraaglijk is en waarvan de kennis niet vrijblijvend kan zijn.

Van deze waarheid over de manier waarop het Syrische regime zijn eigen volk teistert, gaat ontegensprekelijk een appèl uit. Wie van deze beelden weet, kan niet meer overgaan tot de orde van de dag. Niets doen is geen verdedigbare keuze meer. Hier begint de onmacht. Zoals de internationale politiek reilt en zeilt, is een eenzijdige interventie van westerse zijde uitgesloten. Na Afghanistan en Irak volgt niet Syrië. Het bewind van Assad is ver voorbij het punt waarop politieke druk of een onderhandeling vrede kan brengen. De chaos die de internationalisering van het conflict kan uitlokken, is onoverzienbaar. Allemaal vreselijk waar. Maar wat nu?

Waar staan we, bijna honderd jaar na WOI? Zijn we gedoemd tot toekijken hoe in Syrië, maar bijvoorbeeld ook in Oost-Congo, mensenkinderen straffeloos worden verpletterd onder bruut geweld? Zijn dan echt alleen strategische overwegingen en internationaalrechtelijke precedenten belangrijk?


DS, 15-06-2012 (Bart Sturtewagen)