Democratie 2.0
 

Democratie 2.0


Het invloedrijke Britse weekblad The Economist kan tevreden zijn over zijn thuisbasis. De Conservatief Boris Johnson is vrijdag herkozen als burgemeester van Londen. Naar verluidt waren zijn grappen beter dan die van zijn linkse tegenkandidaat Ken Livingstone. Het blad had ook de Fransen gewaarschuwd: dat ze moeten doen wat moet door de rechtse president Nicolas Sarkozy te herverkiezen.


Diezelfde verstandige mensen, die vanuit macrostrategisch standpunt de blik op de einder gericht houden en met iedereen het beste voor hebben, maakten zich ook zorgen over de Grieken. Die zouden gisteren voor allerlei rare prutspartijtjes stemmen en misschien wel de Europese Unie ter discussie stellen. Alsof een stem voor de twee klassieke machtspartijen, die Griekenland de afgrond in hebben bestuurd, dan het betere alternatief was.

Wat de Fransen of de Grieken maar niet willen begrijpen, is dat de democratie inmiddels grondig van aard en inhoud is veranderd. Het is een misverstand om te denken dat verkiezingen nog net als vroeger dienen om de burgers de kans te geven een politieke en ideologische voorkeur uit te drukken. Nee, nu dienen ze om de ‘hervormingen' die ‘noodzakelijk' zijn te bevestigen, teneinde ‘de tering naar de nering te zetten' et cetera, op straffe van chaos.

Burgers moeten niet langer stemmen, maar instemmen. Hoe stalinistischer de score, hoe wijzer het volk. Zoals de Russen, wier president Vladimir Poetin vandaag opnieuw de eed aflegt. Niet dat straks de geheime politie straks bij de dissidenten aan de deur staat. Nu hebben we ‘de internationale markten' en de ratingbureaus om ongeoorloofd kiesgedrag af te straffen.


DS, 07-05-2012 (Marc Reynebeau)

Wat wij verlangen, is geen zuivere democratie, maar tevens een theocratie, die samen op één lijn behoren.

Waar wij de liefde in de ander kunnen dienen, de liefde die men geen God meer noemen wil, maar het wel is, daar wordt Geluk geboren.

Daar gaan God en mens hand in hand, vormen zij een eenheid als ode aan de schoonheid van het leven.

Dat is het Rijk Gods.
Het Rijk waarom gevraagd wordt in het Onzevader, dat men niet meer bidden wil. Dat is wat de mensheid écht wenst, ook al ontkent zij het.

En waar de liefde onvergankelijk wordt beleefd, bestaat geen verleden meer noch toekomst - maar slechts een eeuwigdurend nu. Daar vergaat alles in eindeloze vreugde. Daar viert men de vrede en de dank.

Daar heerst geen schaduw noch leugen, geen verdriet of pijn kent men nog - alleen een blijvend ja klinkt van bergtop tot bergtop ...

-Origineel gepost door Francesco

Het spijt me Francesco, maar ik verlang geen theocratie. Ik verlang een democratie waarbij het volk de macht heeft, niet het geld, niet god, niet de bovenste laag van de bevolking.