La Haine
 

'Jusqu'ici, tout va bien'


Tien jaar na de film 'La Haine' is er nog niets veranderd in de Parijse voorsteden.


Brandende auto's, schreeuwende jongeren en loeiende sirenes, gefilmd door cameramensen op de vlucht of amateur-camera's. De beelden roepen een dubbel gevoel op bij diegenen die jaren geleden de Franse cultfilm La Haine gezien hebben. Dat meesterwerkje van regisseur-scenarist Mathieu Kassovitz uit 1995 joeg indertijd een kleine schokgolf door de gevestigde orde in Parijs. Vooral omdat Kassovitz in interviews verklaarde dat hij met zijn film het wanbeleid van de lokale politiekorpsen wilde aanklagen.

In de razende openingsscène van La Haine staren de drie hoofdpersonages naar het tv-nieuws over de clash tussen hun molotovcocktails gooiende buurjongens en de zwaarbewapende politietroepen. Het vervolg van de film beschrijft hoe Saïd, Hubert en Vincent met zichzelf geen raad weten in de uitzichtloze voorstad, waar de gemoederen na de dood van een van de herrieschoppers niet meer tot bedaren komen.

Kassovitz kreeg voor zijn regie een Gouden Palm in Cannes. Toen hij met zijn filmploeg de rode loper betrad, keerden de agenten die moesten instaan voor de veiligheid hem ostentatief de rug toe. Tien jaar na zijn aanklacht tegen de hopeloze situatie van tienduizenden gezinnen in de Parijse banlieues blijkt dat zijn pessimisme - 'een oplossing voor de problemen heb ik niet', verklaarde hij - gerechtvaardigd was.

De metafoor die Kassovitz in zijn film laat vertellen door Hubert verwijst op een pijnlijke manier naar het non-beleid van de afgelopen tien jaar: 'Ik vertel je het verhaal van een man die van een flatgebouw springt en bij elke verdieping die hij voorbijvliegt zegt: " Jusqu'ici tout va bien, jusqu'ici tout va bien." Wat telt , is evenwel niet de val, maar de landing.'


Knack, 09-11-2005 (H.C.)

Een echte topfilm trouwens! Een aanrader voor iedereen!

La Haine situeert zich in een buitenwijk van Parijs, waar tijdens rellen tussen jongeren en politie een zwaar gewonde (Abdel) is gevallen. De film volgt gedurende 24 uur de reactie op die gebeurtenissen van een trio jongeren dat zich op een of andere manier wil wreken: Vincent, een jood, Hubert, een zwarte en Saïd, van Arabische afkomst. Ze willen 'iets' veranderen, eindelijk de samenleving laten voelen wie ze zijn. Als Vincent bij toeval een politiepistool in handen krijgt, dreigt hij ermee de eerste beste agent neer te leggen als Abdel het niet zou overleven. Als symbolen van multicultureel Frankrijk gidsen Vincent, Hubert en Saïd ons door het troosteloze leven van de randsteden. Niets is veilig voor hun verbale agressiviteit en ze reageren tegen zowat alles even driest. Maar toch spreekt uit hun houding ook solidariteit en relativeren ze hun eigen gedrag met een flinke portie humor. De haat die ze tegenover de samenleving en de sociale uitsluiting tot in hun botten voelen, blijft verbaal. Ook tijdens hun confrontatie met een rechtse skinhead, die ze in koelen bloede hadden kunnen ombrengen.
Regisseur Kassovitz trekt duidelijk partij voor de bijna naïef en ondoordacht rebellerende jeugd. Hij veroordeelt een gewelddadig optreden, maar een echte oplossing biedt hij niet. Toch laat hij ons aanvoelen dat communicatie de enige manier is om de haat naar de achtergrond te dringen. De grote verdienste van deze film is dat hij de malaise die de jongeren doormaken erg authentiek verfilmt en dit onderstreept met portretten van jongeren die hij noch als heiligen noch als duivels afschildert.
La haine is een verfilming van een tijdsbeeld, waarin de samenleving niet meer weet met welke middelen te vechten tegen wat men zo mooi als 'uitsluiting' omschrijft.