Rookmelding
 

Rookmelding


Wie in de buurt van een café woont, heeft dat het afgelopen weekend geweten. Van slapen is toen 's nachts namelijk niet zo veel in huis gekomen. Toen trok het tabaksverslaafde gedeelte van het horecacliënteel immers massaal de straat op, het rokertje in de ene hand, het pintje in de andere, met medebrenging van alle gekeuvel, gefluister, grootspraak, stemverheffingen, gezang en gelal die het café zijn unieke gezelligheid bezorgen.


Omwonenden die al te bed waren getogen, mochten volop meegenieten van de sfeer op straat. Want de temperatuur was bovendien van dien aard dat die omwonenden het slaapkamerraam hadden openstaan, terwijl de rokers op de stoep eronder zich al in zomerfestivalstemming konden voelen. En als je zo in de zomernacht kan genieten van verlengd terrasjesweer, wat zou je je dan nog haasten om terug te keren naar dat sombere hol van het café, behalve om daar een nieuwe lading pintjes te bestellen?

Ja, het rookverbod in cafés is vanaf de eerste dag een onmiskenbaar succes geworden. De met sigarettenlijkjes bezaaide stoepen konden daar 's anderendaags van getuigen. Als de politie al is moeten uitrukken, was het eerder om het extra nachtlawaai te gaan beteugelen dat het neveneffect van dat rookverbod is, dan om rokende deugnieten bij de lurven te vatten.

Die laatsten waren dan misschien aangemeld via de kliklijn waarop het ministerie van Volksgezondheid ons meteen attent maakte. Maar een overheid die verklikkers nodig heeft om de wet te laten respecteren, neemt zichzelf niet serieus. Dat ze er niet meer dan een handjevol controleurs voor inzet, zegt al genoeg.

Maar wat dan nog? Die inspecteurs hoeven niet elk café te gaan uitkammen om er verdachte peuken te inspecteren. Het enige wat ze moeten doen, is er geregeld even langsrijden. Het volstaat dan om de drukte op de stoep in te schatten om te weten of in het café al dan niet wordt gerookt.


DS, 04-07-2011 (Marc Reynebeau)