|
11 miljoen kinderen sterven jaarlijks aan vermijdbare ziektes
11 miljoen kinderen sterven jaarlijks aan vermijdbare ziektes
Jaarlijks overlijden wereldwijd 11 miljoen kinderen onder de vijf jaar aan perfect te behandelen ziektes zoals bronchitis en diarree. Met eenvoudige middelen en kleine kosten kunnen miljoenen kinderlevens gered worden. Dat blijkt uit een donderdag gepubliceerd jaarrapport ´Vooruitgang voor kinderen´ van het VN-kinderfonds UNICEF. Het doel van UNICEF is de wereldwijde kindersterfte tegen 2015 met tweederde terug te dringen. Volgens het rapport hebben in totaal 82 landen vanaf 1990 tot 2002 geen of haast geen vooruitgang geboekt bij het doen dalen van het kindersterftecijfer. Bij 90 landen was er sprake van een positieve ontwikkeling en in 16 andere landen was er een duidelijke achteruitgang. De toestand is het ergst in "zwart" Afrika (minus de Maghreb), waar het dodencijfer het hoogst is. "De bittere waarheid is dat één op de zes kinderen (174 op 1.000 geboortes) die in het zuiden van de Sahara worden geboren, nog voor zijn vijfde levensjaar sterft", luidt het. In de geïndustrialiseerde landen halen ´slechts´ 7 op de 1.000 kinderen hun vijfde verjaardag niet. (ful) hln 07/10/04 14u53 http://www.hln.be/hln/cch/det/art_24432.html Het probleem situeert zich(zoals dat vaak het geval is) in zwart Afrika. Waarom? Mensen hebben daar gewoon niet de geneesmiddelen, of niet voldoende, waarmee de "vermijdbare" ziektes te genezen zijn. Hang ik de wereldverbeteraar uit als ik mij afvraag: "kan elk (rijk geindustrialiseerd) land per maand niet x-aantal euro's bij elkaar sparen om elkaar te helpen?" Uiteindelijk gaat het niet alleen over Afrika, maar ook over hun wereld! |
Re: 11 miljoen kinderen sterven jaarlijks aan vermijdbare ziektes
Citaat:
Je moet niet denken dat zo het probleem opgelost is hoor. Er komt veel meer bij kijken dan dat. Europa maakt al miljoenen euro's over aan ontwikkelingssamenwerking voor afrika. Maar het probleem is dat we niet zomaar nieuwe huizen en hospitalen, scholen moeten gaan neerpoten zonder de mensen ginder eerst te leren hoe ze met alles moeten omgaan. Hoe alles te onderhouden. Geef ze geen tractor als ze niet weten hoe er mee te rijden. Laat staan om zelf voor hun wisselstukken te zorgen bij eventuele panne. Deze methode werd vroeger veel gebruikt. Men pote er een fabrieke neer. Pompte veel geld in machines die de welvaart zouden bevorderen. Maar er was geen geschoold personeel, geen onderhoud, ... Dus die enkele euro's waarmee jou geweten zogezegd gesust zou zijn? Ik denk dat je echt iets wil veranderen dat je er zelf naartoe moet trekken. Je echt effectief inzetten voor die mensen. Hun schouder echt ondersteunen. Dan pas breng je je steentje bij. Maar ja... ga jij het doen? |
Ik ken mensen die zich hier al mee bezig houden, die in een organisatie zitten en via scholen kleding ed inzamelen.(ja, dit is maar een klein onderdeel)
Je hebt inderdaad wel gelijk dat er te weinig mensen zich tegenwoordig nog opgeven voor vrijwilligerswerk. Hoeveel dokters zouden alleen maar naar daar trekken als ze er effectief voor zouden betaald worden? Maar nu: weinig tot zelfs geen! Wat leven wij tot in een egocentrische wereld seg! maja, "ik, de wereldverbeteraar ga er niets aan kunnen veranderen he" Het systeem dat vroeger werd gedaan is idd niet erg functioneel, dat is net hetzelfde als een hongerige een vis geven en hem niet leren vissen, de volgende dag heeft hij terug honger. |
Door vrijwilligerswerk doet men vaak eigenlijk hetzelfde als "een hongerige een vis geven en hem niet leren vissen"...
Een dokter naar daar sturen bijvoorbeeld: fijn, maar beter zou zijn: een universiteit opstarten waar mensen van DAAR dokter kunnen worden, beurzen uitdelen, onderwijs verbeteren, ... Ik ga zeker en vast vrijwilligerswerk doen, maar "mensen helpen", is dan absoluut niet voldoende. Want: de vrijwilliger weg = al het werk voor niets ... De meeste organisaties denken nu ook al volgens dat principe, denk maar aan het project met de "mobiele scholen" uit Klasse. -> Mensen van bijvoorbeeld Peru worden opgeleid om zelf les te kunnen geven in die mobiele schooltjes ... |
Kan dit probleem toch al niet voor een stukje worden opgelost onder het klassieke motto: 'Schoenmaker, blijf bij je leest'?
Waarmee ik het volgende bedoel: jullie hebben quasi-allemaal voor een heel nobel beroep gekozen, nl. jonge mensen vormen om hen later de wereld tegemoet te kunnen laten treden, in hun job, in hun gezinsleven, in hun idealen, in hun wereldbeeld. Weliswaar ondanks het feit dat onze samenleving er niet altijd in slaagt om de nodige waardering op te brengen voor dit werk... Als je zoals ik van dit mooie beroep een soort van 'roeping' kunt maken om de jongere generatie er toe te brengen om mensen naar elkaar toe te laten groeien in plaats van verdere tweedracht te zaaien, dan heb je al ongelooflijk veel verwezenlijkt, al zal het ongetwijfeld zo zijn dat je soms wel het gevoel krijgt van te 'prediken' in de woestijn. Ook zijn er weinig of geen garanties van je (kansen tot) succes... Maar de onophoudelijke pogingen om aan dergelijk ideaal vorm te geven in je lessen, zal sowieso vruchten afwerpen, zij het dan vele kleintjes... Ik heb zelf ook ooit het vaste voornemen gehad om naar ontwikkelingslanden te trekken, maar dat kon toen niet voor mijn burgerdienst, want ze lieten je niet vertrekken als je geen vaste relatie had(!!) - waarschijnlijk hadden ze toen al schrik dat je met Aids of zoiets zou kunnen terugkomen. Maar ik heb me er alleszins niet door laten ontmoedigen, en ik heb uiteindelijk een kleine twee jaar aan zinvolle eerstelijnscrisishulp in Leuven kunnen doen. Maar vooral nadien, als leraar of als docent, heb ik het gevoel overgehouden dat je echt wel iets te betekenen kunt hebben voor jonge mensen, zolang je ten minste het gevoel kan overbrengen dat je daar niet alleen 'je job' staat te doen van 9 tot 5 of zoiets... Mag ik hopen dat dat een gevoel dat ik met velen van jullie mag delen?... (klinkt misschien wel een beetje melig, maar toch) |
Ik heb ook voor deze opleiding gekozen om iets bij te dragen aan de jongeren. Hen toch iets mee te geven waar ze binnen 5 jaar nog eens aan denken of iets mee kunnen doen. Dat gevoel had ik in mijn opleiding marketing niet. Daar was het vechten om de beste te zijn..
Ik ben nog maar een klein 2 maanden bezig maar ik geniet al van dit beroep en het heeft mij na één petieterig stagelesje al voldoening gegeven. De leerlingen na de les tegenkomen op de fuif en er iets mee drinken.. ik vind het super :cool: |
Kheb het ook al meegemaakt: leerlingen tegenkomen op een fuif! De eerste keer voel je je onwennig, weet ni goe hoe te reageren. Nu, daarentegen, drink ik er samen een pint mee, geweldig gewoon! Echt waar!
|
| Alle tijden zijn GMT +2. De tijd is nu 01:49. |
Powered by: vBulletin Version 3.0.6
Copyright ©2000 - 2024, Jelsoft Enterprises Ltd.