Hallucinant? Of niks aan de hand?
 

Hallucinant? Of niks aan de hand?


Normaal kun je dit niet noemen. Eigenlijk is het zelfs hallucinant. Ruim 280 dagen na een verkiezing die het politiek landschap dooreenschudde en waarbij haast alle regerende partijen afgestraft werden, is de vorige regering nog altijd aan de macht.


Officieel mag ze geen nieuwe beslissingen nemen, alleen 'de lopende zaken' behartigen: op de winkel passen. Maar dat begrip wordt sluipend almaar verder opgerekt.

De oude regering - die in het nieuwe parlement nog wel een meerderheid heeft maar in het noorden maar een derde van de kiezers vertegenwoordigt - doet haast alles. Er wordt bezuinigd en er worden nieuwe sociale voordelen toegekend. Tijdelijke btw- en andere anticrisismaatregelen worden omgezet in eeuwigdurende. Er wordt een meerjarenbegroting naar Europa opgestuurd. Er wordt een gouverneur benoemd in de Nationale Bank.

En ministers van die regering laten zich zelfs ontvallen dat ze eigenlijk tot juni 2014, tot de volgende verkiezing dus, kunnen doorgaan, alsof de verkiezing van juni 2010 nooit heeft plaatsgehad. En als er dan nóg geen akkoord is, kunnen ze nog doorregeren, vinden ze.

Als morgen 100 procent van de Vlaamse volksvertegenwoordigers zich uitspreekt voor een staatshervorming waarvoor vandaag al 50 en voor sommige aspecten bijna 90 procent zich uitspreekt, hoeft die er nóg niet te komen als de Franstalige partijen dit niet willen, en kan de oude regering nog altijd voortdoen. Het is hallucinant.

Door de blokkeringsmechanismen op federaal niveau is het Vlaamse wapen om geen regering te vormen zolang de Franstalige partijen niet tot een bepaalde grens over de brug willen komen inzake de staatshervorming, bot.

Klap op de vuurpijl is dat dit land zich met deze regering van lopende zaken zelfs engageert in een oorlog.

Maar dat toont meteen de andere logica, en ook een ander mechanisme.

De andere logica luidt: er is niks aan de hand. Voor elke beslissing 'in lopende zaken', was er een valabele uitleg. Het land moet toch geregeerd worden. En voor elke 'lopende' beslissing was er - zij het passief - ook een meerderheid in het parlement. Dat is onweerlegbaar correct.

De zaak-Libië onthult ook een nieuw mechanisme. Als er een volwaardige regering was geweest, had het parlement geen unanimiteit bereikt over die beslissing. Zeker weten. De gemeenschappelijke visie was er wel, maar de politieke gebruiken en het spel van meerderheid en oppositie zouden er als vanzelf voor gezorgd hebben dat tegenstellingen opdoken over details.

Kunnen we dat laatste mechanisme niet aanwenden om de communautaire kwestie op te lossen via het parlement, zónder regering? Helaas niet. Over Libië was er in het parlement een gemeenschappelijk visie; over België niet.


DS, 22-03-2011 (Guy Tegenbos)