Moment!
 

Moment!


Het had niet mogen zijn. Erger: het had vermeden kunnen worden. En iets vreselijks dat vermeden had kunnen worden, dat wordt ondraaglijk. Twee jonge Loksbergse verliefden hadden nog in leven moeten zijn. De onschuld van tientallen Amsterdamse peuters en een handvol - daar wíl je niet bij stilstaan - baby's, had nog intact kunnen zijn. Het geluk van hun ouders ook. En daar is hij dan, om niet meer weg te gaan: de als-constructie. Als de speurders naar behoren hadden gespeurd. Als alle tips au sérieux waren genomen. Als informatie heelhuids was doorgestroomd. Als Duitsland een bijsluiter met die Let had meegestuurd. Als een bezorgd ouderpaar zijn intuïtie niet de mond had laten snoeren.

Áls. Geen 'als' die het verdriet zalft. Integendeel: van 'als' word je zot. Watalsen is een gruwel waar geen einde aan komt. Wat als de ouders van Hitler elkaar niet tegen het lijf waren gelopen? Wat als ze Marc Dutroux in 1992 niet vervroegd hadden vrijgelaten? Wat als de Kerk veel langer geleden gestopt was met zwijgen?

Lafheid, foute inschattingen, stramme organisaties. Was ik een slachtoffer, ik wou het allemaal liever niet weten. Het Noodlot, tot daar aan toe. Kun je als sterveling toch niet tegenop. Heb jeje bij neer te leggen. Rechtvaardig in al zijn redeloosheid. Maar blijf uit de buurt met dat venijnige voegwoord. Houd dat ge-als voor jezelf. Geen verdriet dat nog zichzelf kan zijn.


DS, 18-12-2010 (Guinevere Claeys)