Ont-goochelaar
 

Ont-goochelaar


Ontgoochelen. Het is een van de werkwoorden die al het hardst hebben gewerkt, dit jaar. Ontgoochelende tijden zijn het, een ontgoochelde wereld wordt dit.


Over de plas krulden ze net een immense pruillip naar de man die alles zou veranderen, maar daar – ‘en dat zegt hij nú' – meer dan twee jaar tijd voor nodig heeft. Een hele natie, en ook een beetje de rest van de wereld, slikt de teleurstelling weg over de geruisloosheid na het ‘Yes we can!'-gekletter. Eén groot sip schouderophalen over die geweldige boem zonder paukenslag.

Ook ontgoocheld, en diep, in de Kerk en haar hoeders. In hen die het deden, hen die erover zwegen, en hen die het – begot – durven toe te dekken. Ontgoocheld in roomse bazen die hun gps niet volgen. Maar net zozeer in hun souffleurs die te hard natrappen.

Ontgoocheld in politieke vijfminutenmoed die blijft duren. In onderhandelaars, bemiddelaars, verduidelijkers. Zelfs in de Slimste Politicus die draalt en – dus – faalt. Ontgoocheld in de mislukte multiculturele samenleving. In Angela Merkel die dat zegt. In links dat daar niet voor op straat komt. Ontgoocheld in dat verkrampte Europa.Ontgoocheld in vrouwen die 20 weken bij hun boorling willen zijn. Ontgoocheld in ons karige medeleven bij minder mediagenieke rampen. Kortweg: een jaar van afknappers, 2010.

Het woord wordt nog triester als je het etymologisch leest: ont-goochelen. Goochelen in omgekeerde richting. De illusie afbreken, de droom ontmantelen. Te weinig zwarte magie, dus, in het Witte Huis. Obama beloofde gisteren beteuterd beter zijn best te zullen doen. Een ontgoochelend tandeloze reactie toch.


DS, 04-11-2010 (Guinevere Claeys)

Schitterend! :D