Hoe denkt u over iemand met hiv?
 

Hoe denkt ú over iemand met hiv?

Is aids een soort imminente rechtvaardigheid, zoals aartsbisschop Léonard zegt? Nee, roept iedereen verontwaardigd, denk maar aan kinderen die met hiv geboren worden, of verkrachte vrouwen! Het klinkt voor SVEN PICHAL alsof sommigen het eigenlijk wel verdienen.
Aartsbisschop André Léonard heeft intussen laten verstaan dat hij verkeerd is begrepen. Hij viseerde niet de mensen met aids, wel hun gedragingen. Donderdag nog heeft zijn standpunt veel mensen gechoqueerd. Gelovigen en ongelovigen, hetero's en holebi's, beleidsmakers en middenveld.

Toch lijkt het me goed dat we van de opschudding gebruik maken om een keer in eigen hart te kijken. Want de tegenreacties die volgden op het aidsstandpunt van monseigneur Léonard leggen wel iets bloot. De argumenten gingen bijvoorbeeld terug op Afrikaanse vrouwen die worden verkracht in Oost-Congo, die behalve dat ze die gruweldaad ondergaan er vaak ook nog hiv aan overhouden. ‘Hen kun je toch niet verwijten dat aids hun verdiende straf is?' Het ging in de verdedigingen ook over kinderen die in aidsweeshuizen zitten. ‘Dat een kind dat van geboorte de ziekte draagt er toch nooit voor heeft gekozen?' Heel soms ging het ook over de mannen en vrouwen die in de jaren tachtig de ziekte opliepen toen hiv nog een onbekend virus was. ‘Ook zij konden en kunnen er niet aan doen dat ze met de ziekte leven, want ze wisten niet hoe ze zich konden beschermen?' Oh ja, en dan zijn er nog de mensen die hiv kregen door foute bloedtransfusies. ‘Dat zijn pas de echte pechvogels!'

Een aantal groepen met mensen die het perfecte tegenargument zijn, dat is zeker. Maar stel samen met mij vast dat mannen en vrouwen die de voorbije jaren of maanden de ziekte opliepen hier bij ons in België, minder in de strijd werden gegooid de voorbije dagen. Dat zijn er elk jaar zo'n 1.000 in ons land. Een aantal dat er bovendien niet kleiner op wordt. Als dat bewust zo is dat zij niet in onze argumentatie voorkomen, dan lijkt het me dat we als samenleving een deel van de standpunten van de kerkleider volgen. Dat zij die nu nog hiv oplopen, er zelf schuld aan hebben, dat lijken we te zeggen.

Ga eens even na bij uzelf. Hoe denkt u over deze groep mensen die leven met hiv of intussen met aids? Zit u niet ergens in uw hoofd met het idee ‘dat ze dát wel hadden kunnen voorkomen, die ziekte'?

Ok, wie hier in ons land leeft, zou voldoende geïnformeerd moeten zijn over de risico's van onveilige seks. Dat is zo voor de hele samenleving en zeker ook voor homo-mannen. ‘Zeker' schrijf ik omdat homo-mannen een risicogroep zijn. Bij onbeschermde anale seks is hiv veel sneller overdraagbaar en bovendien is de homogemeenschap een kleinere groep binnen de samenleving, waardoor besmettingen sowieso meer kans maken. Ook ‘zeker' omdat organisaties als Sensoa en alle lokale holebi-groepen van Çavaria de voorbije decennia, zeker ook de voorbije jaren nog, met veel energie homo's sensibiliseerden hoe ze veilig moeten vrijen.

Frietje te veel

Uiteraard geraken ook goed geïnformeerde mensen (zowel hetero's als homo's) besmet met hiv. En uiteraard nam een deel onder hen risico's, lapte een regel aan de laars, had een keer seks zonder condoom. Of wie weet, wel meerdere malen. Maar moeten we hen daarvoor veroordelen? Willen we hen zo graag alleen laten staan met de boodschap dat ze het zelf hebben gezocht? Dat lijkt me oneerlijk, want wie van ons durft er zeggen dat hij nog nooit een risico nam? Reed u nooit sneller dan 120 op de autosnelweg? Nam u altijd de pil op momenten dat u niet zwanger wilde worden? Sms't u nooit achter het stuur? Eet u nooit eens een frietje te veel? Of nog: wie zonder zonde is…

Van de katholieke kerkleiders is er geen mededogen te verwachten voor (deze) mensen met hiv. Misschien moet dat mededogen dan eindelijk van alle anderen komen in onze samenleving. Van iedereen die wel met twee voeten in de wereld staat. Mensen die leven met hiv hebben al een ziekte. Dat stigma kunnen ze missen als kiespijn — ja zelfs missen als hiv zelf. Het wordt tijd hen eindelijk in de armen te sluiten, hen te steunen in de eerste maanden dat ze weten dat ze met dit virus verder moeten, openheid creëren om er over te kunnen praten in de vriendenkring, in de familie, op het werk, in de parochie of de moskee desnoods. Want als zo veel mensen in onze samenleving leven met hiv, dan leven we allemaal met hiv.

SVEN PICHAL
Wie? Radiomaker, voorzitter van Het Roze Huis-Antwerpen en campagne-gezicht van Sensoa.
Wat? Ook wie risico's nam en besmet werd met hiv, verdient mededogen.
Waarom? Ook zij hebben het niet verdiend.


Bron : De standaard Zaterdag 16 oktober 2010
__________________________________________________ ______________

Ik moet toegeven dat ik bij die grote groep mensen behoorde die de auteur in het begin van het artikel aanhaalt. Ik herinner me goed dat ik met mijn ouders en broers aan tafel zat en het argument van de Afrikaanse vrouwen die verkracht worden in Oost-Congo gebruikt heb. Tijdens het lezen van het artikel kreeg ik dus een enorm schaamtegevoel. Net zoals de auteur zegt deelde ik dus eigenlijk een deel van de standpunten van de kerkleider. Ik denk inderdaad dat diegenen die hier in België wonen en hiv hebben, het in de meeste gevallen wel hadden kunnen voorkomen.
Iedereen zou dit artikel eens moeten lezen, vind ik. Iedereen moet voor zichzelf eens uitmaken hoe zij denken over iemand met hiv.

Ik vind het moeilijk een mening te formuleren over hoe ik tegen hiv sta maar ik ga het toch proberen. Als we kijken naar de hiv-patiënten in ons land zelf denk ik, en nu ga ik heel voorzichtig zijn met mijn uitspraken, dat het grootste deel er wel degelijk iets aan had kunnen doen. Wij zijn een rijk land: al van kleins af aan krijgen we informatie over voorbehoedsmiddelen, bloedtransfusies worden zo gecontroleerd dat er zelden iets kan mislopen,…
Degene die het in ons land (of een ander land) krijgen door bijvoorbeeld naalden van een andere druggebruiker te gebruiken, die hebben het in mijn ogen zelf toch wel wat gezocht.
Het is echter een andere zaak als we over verkrachtingen gaan praten of over landen waar ze het geld niet hebben om voorbehoedsmiddelen te kopen of waar ze het simpelweg niet kennen. Ik vind het belangrijk dat er in de arme landen dringend meer informatie en materiaal verstrekt gaat worden. Wij zijn een land dat voldoende mogelijkheden heeft: een ander land moet deze mogelijkheden ook krijgen.
Anderzijds heeft jou artikel mijn mening ook hervormd. Ik ben beginnen nadenken en kwam, net als jij, tot de conclusie dat we denken zoals Léonard, en denken zoals hem vind ik schandalig. Ik ken heel wat jongens die homo zijn en het is waar dat zij iets losser omgaan met seks (hoewel dit ook nog een discussiepunt kan zijn) maar toch: het zijn stuk voor stuk goede en lieve kerels. Ik heb er één vriend tussenzitten die besmet is met het hiv virus. Is hij daarom slechter dan een ander? Één keer heeft hij de stommiteit begaan om in een dronken bui geen condoom te gebruiken. Maar ik zie hem er zeker niet minder graag voor.
Daarom is mijn mening nu als volgt: sommige mensen kunnen er niet aan doen dat ze besmet zijn (verkrachtingen, de mogelijkheden niet), anderen daarentegen wel. Toch mogen we volgens mij over niemand een oordeel vellen. Ze hebben het virus al, ze kunnen er ernstig ziek van worden als het eenmaal doorkomt, is dat nog geen ‘straf’ genoeg? Ik zal er zeker nooit iemand raar voor aankijken of iemand met de vinger nawijzen als men mij komt zeggen dat men hiv heeft. Ik zal hoogstens eens zeggen dat hij wat dom is geweest maar ik zal hem in mijn armen sluiten en hem helpen en steunen waar ik kan.