Consequent zijn over religies
 

Consequent zijn over religies


Onder het motto it takes one to know one heb ik vaak sympathie voor mensen die verkeerde debatten op gang trekken op een verkeerd moment. Er zijn echter grenzen aan alles. Voor de uitspraak in het boek van monseigneur Léonard over aids is werkelijk geen enkele steekhoudende verdediging te verzinnen. Lomp en aanstootgevend zijn nog de zachtste omschrijvingen van zijn standpunt.


Gelukkig verschafte de aartsbisschop ons zelf dan maar een woordje uitleg op een persconferentie. Hij slaagde er daarbij in om enkel te bevestigen wat iedereen spijtig genoeg al begrepen had: wie in de ogen van de Kerk tegennatuurlijke seks bedrijft, moet niet komen klagen dat moeder natuur een middeltje vindt om terug te slaan. Ziekte als een vorm van immanente gerechtigheid dus: Gods natuurlijke orde die zich op die manier herstelt tegen inbreuken, zonder dat God daar als transcendent wezen in tussenkomt.

Het is een standpunt dat misschien nog bijval geniet bij wie op ultramontaanse wijze de apostolische geloofsleer volgt. Maar voor de overgrote meerderheid van de (meestal randgelovige) katholieken in Vlaanderen staat het totaal haaks op wat zij van de Kerk verwachten. Zij wensen positieve boodschappen te horen over liefde en mededogen en gebruiken de Kerk vooral nog als de ceremoniemeester bij de belangrijke gebeurtenissen in het leven.

De uitspraken komen er bovendien op een moment dat de vele pedofilieschandalen, en dan vooral het systematisch toedekken daarvan, de Kerk al bijzonder zwaar beschadigd hadden. Bij de praktiserende gelovigen, maar vooral bij de grote massa randgelovigen die de Kerk wel eens massaal én definitief de rug zouden kunnen toekeren. Misschien staan we daarmee op het kantelmoment waar de al fel afgenomen impact van het katholiek geloof op de publieke moraal finaal overgaat in de volstrekte irrelevantie van de Kerk.

Het aanvoelen van dat momentum verklaart allicht de gretigheid waarmee de uitspraak van Léonard door sommigen wordt opgepikt. Onder het motto kick 'em when they're down willen sommige politici nu het debat over de financiering van de erediensten gaan voeren. De gretigheid om het nekschot te geven aan het katholicisme in Vlaanderen druipt er vanaf. Marleen Temmerman wil de hele oplage van het boek van Léonard door de versnipperaar jagen, kwestie van de ouderwetse boekverbranding een modern gelaat te geven. Eva Brems pleit al voor een parlementaire veroordeling van de uitspraak en bij het Centrum voor Gelijke Kansen en Racismebestrijding rollen de eerste klachten binnen.

Als het over het christendom gaat, is de afkeer immers zo groot dat men bij iedere dankbare gelegenheid graag vergeet dat er zoiets bestaat als vrijheid van meningsuiting en van geloofsovertuiging.

We kunnen de uitspraak van Léonard allemaal samen oprecht betreuren en hem erop aanspreken. We kunnen ons zelfs afvragen of de aartsbisschop het historische verstandshuwelijk tussen de Kerk en de burgerstaat niet op de helling zet. Maar we kunnen Léonard toch moeilijk het recht ontzeggen om te vertolken wat helaas nog steeds het officiële standpunt is van de katholieke Kerk over homoseksualiteit.

De grote ophef die sommigen geven aan deze zaak is trouwens omgekeerd evenredig met hun tolerant en cultuurrelativistisch stilzwijgen als dezelfde opinie niet namens God maar namens Allah wordt vertolkt. Er was derhalve nauwelijks enige verontwaardiging toen Antwerpse moslimgidsen verklaarden dat ze onder geen beding homo's wensten rond te leiden in de moskee. Willen we eigenlijk wel weten wat er in sommige moskeeën op ons grondgebied wordt verteld over aids en homoseksualiteit? Léonard zal er maar bleekjes bij afsteken, vrees ik.

Botsend op een geloof dat nog werkelijk de moraal bepaalt van de gelovigen en dat bijgevolg in staat is om hard van zich af te bijten, zingen politiek correcte lieden echter doorgaans een ferm toontje lager. Religies die hun gelovigen proberen weg te trekken van de volle beleving van grondrechten en -vrijheden zoals die steeds verder uitgediept wordt in de voortgang van onze verlichte samenleving, strekken mijns inziens niet tot aanbeveling.

Wie het daarmee eens is, zou er echter goed aan doen die overtuiging iet of wat consequent te uiten.


DS, 19-10-2010 (Bart De Wever)