N-VA moet flanken verzoenen
 

N-VA moet flanken verzoenen


BRUSSEL - Binnen de N-VA staan bij het zoeken naar een communautair compromis twee groepen tegenover elkaar: de ‘gematigde' noordflank tegen de ‘extremere' zuidflank.


Om 10 uur begint Bart De Wever vandaag met zijn gesprekken als informateur. Naast kamervoorzitter Patrick Dewael (Open VLD) en senaatsvoorzitter Armand De Decker (MR) ontmoet hij ook Guy Quaden, de gouverneur van de Nationale Bank, en aftredend premier Yves Leterme (CD&V).

In Gazet van Antwerpen verklaarde De Wever dat zijn informatieopdracht geslaagd zal zijn als hij de formateur zicht kan geven op de contouren van een akkoord en een regeringsploeg die de volle vier jaar kan uitdoen. ‘Dat houdt dus in dat ik in staat zou moeten zijn om alvast een principeakkoord te sluiten.' Een tweederdemeerderheid is voor hem niet absoluut noodzakelijk.

Als De Wever al zo veel mogelijk voorbereidend werk wil doen met het oog op een snelle regeringsvorming, zal hij daarbij ook de eerste voorzichtige kaarten op tafel moeten gooien: hoe ver wil de N-VA gaan om een communautair compromis te sluiten? De grootste uitdaging voor de N-VA-toponderhandelaar is of hij genoeg lekkers kan binnenhalen voor zijn partij. En, nog belangrijker, of ook zijn achterban een eventueel akkoord kan verteren. Bij federale onderhandelingen in 2007 bleek dat een erg moeilijke opdracht.

Nu is de N-VA niet meer dezelfde als in 2007, toen ze als zweeppartijtje deel uit maakte van het kartel met grote broer CD&V. Met bijna 30 procent van de Vlaamse stemmen heeft de partij een heel pak communautair gematigder kiezers erbij gekregen. En De Wever is meer dan ooit de onbetwiste leider.

De discussie die zich de komende weken intern aandient, gaat terug tot de strategische keuzes van De Wever en zijn adviseurs tijdens de verkiezingscampagne. Daarin tekende de partij heel scherp af op welke fronten ze winst wilde boeken: een noord- en een zuidfront. ‘We mikten doelbewust op twee kiezersgroepen', legt partijwoordvoerder Jeroen Overmeer uit. ‘De centrumrechtse stemmen die teleurgesteld waren in Open VLD en CD&V en ons als alternatief zouden kiezen om de communautaire knoop te ontwarren. Die noemden we de noordflank. Aan de andere kant waren er de stemmen van LDD en Vlaams Belang, de wat rebelsere foert-stemmers die ook in ons het alternatief zagen, de zuidflank.'

Die twee flanken waren volgens Overmeer campagnetermen. Toch spreken kopstukken ondertussen nog steeds over de tegenstellingen. Daarbij is het ook uitkijken naar wie tot welke flank behoort in de partij. ‘We zijn er wonderwel in geslaagd om op beide flanken stemmen binnen te halen. En we zijn ons heel goed bewust van de contradicties tussen beide. Maar als je een beetje verstand hebt, zie je ook dat de uitdaging er nu in bestaat om tussen beide posities door te laveren', stelt fractieleider Jan Jambon, die niet kwijt wil tot welke flank hij zichzelf rekent.

Toch wijst een insider erop dat vooral de noordflank binnen de partij erg dun bezaaid is. De partij is dan ook begonnen als het radicaal alternatief van de teloorgegane Volksunie en de grote meerderheid van de huidige mandatarissen is er al van in het begin bij. De meest voor de hand liggende naam als verdediger van de noordflank is Siegfried Bracke, die met zijn gematigd profiel erg veel stemmen haalde. ‘Maar wie er verder in dat kamp zit? De Wever zelf. En ook wel iemand als Jan Peumans. Numeriek misschien niet in de meerderheid, maar wel heel invloedrijke stemmen. De discussie is nog niet voor de komende dagen, maar ze wordt wel cruciaal', zegt een N-VA'er.


Blog DS, 21-06-2010