1 op de 3 kinderen kampt met stress en angst
 

1 op de 3 kinderen kampt met stress en angst


06:02 32% van de Vlaamse kinderen tussen 10 en 14 jaar lijdt onder stress en angst. Dat blijkt uit een grootschalige pilootstudie van stress-specialist dokter Luc Swinnen bij 1.377 kinderen uit 18 scholen.

"Kinderen zijn een vergeten groep in het onderzoek naar stress, terwijl het net bij hen vaak voorkomt", aldus Swinnen. "Net als bij volwassenen manifesteert stress bij kinderen zich in verschillende gradaties. De lichtere komen even op en verdwijnen weer. Dat zijn reacties op een plotse verandering."

"In andere gevallen is er sprake van langdurige stress die niet vanzelf overgaat. In de ergste vorm leidt het tot gedragsveranderingen en schoolverzuim. Maar aangepaste hulp blijft dan vaak uit, omdat het stressprobleem niet als dusdanig erkend wordt."

Uit het onderzoek blijkt ook dat meisjes stressgevoeliger zijn dan jongens. Er is ook een verband tussen het stressniveau en de gezinssituatie waarin kinderen opgroeien. "Kinderen uit eenoudergezinnen hebben er meer mee af te rekenen", aldus Swinnen.

De stressonderzoeker pleit voor gerichte acties bij zowel kinderen, ouders als leerkrachten om het fenomeen ook preventief aan te pakken.

Bron: http://www.gva.be/she/jij-en-je-gez...s-en-angst.aspx

Mijn mening:
Volgens mij klopt dit onderzoek wel. We beginnen met de leeftijd van 4 jaar tot 7 jaar. In deze periode moeten kinderen zindelijk worden, leren zwemmen, leren turnen, leren schrijven en rekenen. Ze gaan ook voor de eerste keer naar school zonder de ouders. Dat is al een vrij gestresseerde periode.
In het onderzoek staat in dat de stress hoog is bij kinderen tussen 10 en 14 jaar. Dit klopt ook. Hierbij kunnen we het voor een deel op de school steken. Want in deze leeftijden vinden we de overgang van basisschool naar secundaire school. Dit neemt sowieso al wat stress met zich mee. Ze moeten grotere gehelen kennen van de leerstof.
Niet enkel de school is verantwoordelijk voor de stress, ook de ouders spelen hierin een rol. Elke ouder wil dat zijn/haar kind uitblinkt op school. Ze willen niet dat hun kind onderdoet voor een ander kind. Dus krijgt het kind thuis de druk al mee dat ze beter moeten zijn dan de rest. Ik vind het heel erg dat de ouders zo denken want volgens mij moet je een kind, kind laten zijn!

Stress zullen we bij iedereen wel terug vinden. Dus ook bij kinderen zal stress voorkomen. De overgang naar de secundaire school is een hectische periode, maar deze wordt toch al door vele scholen goed opgevangen. Wat me wel opvalt is dat jongens minder stress blijken te hebben als meisjes. Kijk maar in de klassen, daar zullen de jongens de nonchalance niet laten en de meisjes de perfectie niet laten schieten. Het is dus een min of meer logisch resultaat vind ik.

Een beetje stress kan er voor zorgen dat je beter presteert, maar wanneer je te veel stress hebt -of de stress houdt te lang aan- dan is het omgekeerde zeker waar. Ik schrik er dan ook niet van dat stress in de ergste vorm kan leiden tot gedragsveranderingen en schoolverzuim. Zelf heb ik tijdens de examenperiode ook ongelooflijk veel last van stress. Dit begon in het vijfde middelbaar, maar werd steeds erger. Ik mag misschien wel van geluk spreken dat ik er dan 'pas' last van had. Voor mij gaan examens nu gepaard met niet goed kunnen slapen, weinig eten, geen ontspanning... Wanneer je moet studeren zou je net goed moeten kunnen slapen en eten. Alle energie is dan ook meer dan welkom. Ik weet dat ook ontspanning heel belangrijk is, maar eens het zo ver is neem ik er de tijd niet voor. Ik ben het ermee eens dat ouders ook een grote rol KUNNEN spelen wanneer het op stress aankomt, maar ik vind dat Griet er een beetje te hard de nadruk op legt. Zo hebben mijn ouders nooit gevonden dat ik beter moest presteren dan anderen. Ik moest mijn best doen en de resultaten halen die ik KON halen en toch heb ik nu zo veel last van stress. Een beetje geërfd van de mama vrees ik :slash:

Ik heb jaren last van faalangst gehad. Niet enkel op schoolvlak maar o.a. ook op relatievlak. Ik merkte enorm dat dit mijn leven bepaalde. Iedereen kende mij als een vrolijke, sociale en vlotte meid, maar diep van binnen borrelde ik van angsten. Nu, sinds de relatie met mijn ex-vriend, lijkt het alsof ik hiervan ben "verlost". Ik heb er absoluut geen last niet meer van. Het voelt als een enorme vrijheid waarin je eindelijk jezelf kan zijn. Het voordeel van al deze ellende is wel dat ik sneller leerlingen die met angsten kampen, zal begrijpen en kunnen helpen. Dit vind ik wel positief. Het is inderdaad zo dat er steeds meer en meer van jongeren wordt verwacht, waardoor de druk op hun schouders toeneemt. Daarom vind ik het voor ons, toekomstige leerkrachten, belangrijk hier iets aan te doen en het hoge cijfer, van leerlingen met angst, te doen dalen. Bijvoorbeeld door open gesprekken hierover, georganiseerde werksessies, ...

10 tot 14 jaar is nog erg jong. Maar in deze maatschappij begrijp ik wel dat er zoveel jonge kinderen zijn die stress hebben. Presteren is veel te belangrijk tegenwoordig. Op school is het voortdurend werken voor prestatie en als de situatie thuis dan ook niet ontspannend kan zijn, kan het voor de kinderen niet meer gezond zijn.
Ik vind dat er over dit probleem meer informatie moet komen voor ouders en leerkrachten. Een artikel in een tijdschrift zoals "Klasse" kan een aantal tips geven over hoe je als ouder of leerkracht overbodige stress kan vermijden voor de jongeren/kinderen.