Minister is belangrijker dan EU-president
 

Minister is belangrijker dan EU-president


Het is een beetje vreemd, maar de nieuwe functie van Europese minister van Buitenlandse Zaken, zoals de Hoge Vertegenwoordiger gemeenzaam wordt genoemd, is belangrijker dan die van ‘president'.


De ‘minister' verenigt in één persoon de bevoegdheden van de huidige Hoge Vertegenwoordiger (Javier Solana), die afhangt van de Raad van staatshoofden en regeringsleiders, en de huidige commissaris voor het Buitenlands Beleid (Benita Ferrero-Waldner). Bovendien wordt de ‘minister' vicepresident van de Commissie, waar de belangrijkste bevoegdheden liggen inzake buitenlands beleid, zoals uitbreiding, handel, klimaat en energieveiligheid.

Hij of zij krijgt een administratie van duizenden diplomaten ter beschikking, en wellicht een groot budget.

De functie van ‘president' is daarentegen niet duidelijk omschreven in het Verdrag van Lissabon. De voorbije maanden woedde een hevige strijd om die functie inhoud te geven. Grote landen als Frankrijk wilden een heuse ‘president', die op voet van gelijkheid met Barack Obama en Dmitri Medvedev kan onderhandelen.

Kleinere landen waren bang dat zo'n ster het met de groten op een akkoordje zou gooien en tekenden een ander profiel uit, eerder dat van een ‘Voorzitter van de Europese Raad'. Het pleit lijkt in hun voordeel beslecht.

De betrokkene moet de EU wel vertegenwoordigen op het niveau van de regeringsleiders (samen met de voorzitter van de Commissie), maar in de eerste plaats moet hij of zij de vergaderingen van de Raad voorbereiden en zorgen voor de continuïteit die nu volledig ontbreekt.

Dat is ook het profiel dat de voorzitters Jerzy Buzek en Jose Manuel Barroso van het Europees Parlement en de Europese Commissie voorstaan.

De gezochte moet een soort witte raaf zijn, die met iedereen kan samenwerken. Vooral geen egotripper. Hij moet met Buzek en Barroso kunnen samenwerken. Hij moet een perfecte tandem vormen met de Hoge Vertegenwoordiger, vermits ze elders in de wereld beiden zullen worden aangesproken op Europa's buitenlands beleid. En ten slotte zal hij moeten dulden dat de zesmaandelijkse voorzitter zijn deel van de publiciteit opeist. Het roterende voorzitterschap blijft de vakraden voorzitten en het is duidelijk dat de premier van dat land zich niet zomaar in een hoekje zal laten dringen.

Het is ook nog helemaal niet duidelijk over hoeveel ambtenaren de permanente voorzitter zal beschikken om de topvergaderingen voor te bereiden.


DS, 03-11-2009 (Evita Neefs)