ABVV = Orkest Titanic!
 

STAKING

Het ABVV is zich momenteel zozeer in de problemen aan het werken dat het zijn geloofwaardigheid helemaal verliest. Staken en onderhandelen, zoals het ABVV zegt, zouden het meeste opleveren.

De realiteit is dat we met zo'n mentaliteit niet ver meer zullen geraken. Het zal de economie geen goed doen en straks eindigen we met ultimatums van werkgevers zoals in Duitsland. Daar dreigde Volkswagen ermee om, zonder toegevingen van de werknemers, de Golf Marrakech in Portugal te gaan bouwen.

Iedereen weet dat er harde noten moeten gekraakt worden als we ons sociaal model betaalbaar willen houden. Alleen de ABVV-top is zich van geen kwaad bewust en lijkt meer en meer op het orkest van de Titanic.

DS, 07-10-2005 (Lezersbrief: Pieter Debou - Torhout)

Leg het maar eens uit aan uw Indische baas dat de treinen en bussen niet rijden in uw eerste week...
Ik mocht thuisblijven want anders moest mijn grootvader teveel over en weer rijden en dat wou hij niet :D Lief hé!

juist gehoord op het vrt nieuws

Bij volkswagen Gent zijn al stakingen begonnen tegen de regeringsakoorden vooraleer de vakbonden hier uitspraak over gedaan hebben. Er zijn heel wat diensten aan het staken en ook de nachtploeg zou staken....

In een sector die het in België al zo moeilijk heeft(denk bv. aan renault) moet dit toch bijzonder onverstandig zijn?
argument stakers: ze zullen in Duitsland ook wel beseffen dat dit een nationaal probleem is en dus minder met het bedrijf zelf te maken heeft

Hoe ga je aan je bazen in Duitsland uitleggen dat jou fabriek een paar uur vooraleer de vakbonden uitspraak doen al beginnen te staken?
Ik vind het een beetje schandalig, je kan op zen minst de uitspraak van de vakbonden afwachten(wss toch staken). Binnenkort zien we dezelfde mensen staan roepen: ze hebben onze jobs afgepakt, de regering doet niets om onze jobs te behouden, etc.

kvind het dus beetje zielig :rolleyes:

Onvermogen aangetoond


Het ACV heeft het Generatiepact van de federale regering afgewezen. Daarmee is definitief het onvermogen aangetoond van de vakbondsleiders om hun achterban voor te bereiden op het onvermijdelijke. Topman Luc Cortebeeck heeft zijn nek ver uitgestoken, maar moest gisteren het futiele van zijn pogingen erkennen. Al voor hij de finale vergadering in ging, sprak hij van ,,ondersteunende acties'' die de onderhandelingen over ,,bepaalde punten'' moesten beïnvloeden. Hij had kennelijk ingezien dat het geen zin meer had voor de aanstormende trein te gaan staan. Zijn verdienste is dat hij het tenminste geprobeerd heeft. De top van het ABVV deed die moeite zelfs niet en onderging de druk van de basis willoos, onder het motto: we zijn hun leiders, we moeten hen volgen.

Daarmee oogsten de syndicale leiders wat ze jarenlang hebben gezaaid. Door zich op te stellen als louter verdedigers van verworven rechten in plaats van als garanten van de duurzaamheid van de sociale zekerheid, hebben ze hun achterban in de waan gelaten dat ,,neen'' een antwoord was. De vraag is echter niet: ,,Moet er wat veranderen?'', maar: ,,Hoe kunnen we tijdig bijsturen zodat we rampen voorkomen?''

Wie ons sociale model een goed hart toedraagt, kan niet anders dan zijn volle steun verlenen aan rationele, doelgerichte pogingen om het van de ondergang te redden. Als het niet lukt, zullen het de zwaksten zijn die daarvan het meest te lijden hebben.

Dat betekent dat iedereen die enige maatschappelijke verantwoordelijkheid draagt, het aan zichzelf verplicht is om dit inzicht uit te dragen. Mensen wijsmaken dat het met de vergrijzing allemaal wel zal meevallen en dat er helemaal geen ingrepen nodig zijn, is geen aanvaardbare optie.

Het zal altijd moeilijk zijn om iedereen aan boord te hijsen bij een grondige ingreep op het verwachtingspatroon zoals deze. Juist daarom is de educatieve opdracht zo belangrijk. Het is echt wel mogelijk om mensen duidelijk te maken dat je niet de boter kunt hebben en het geld van de boter. Dat verschijnsel maken ze iedere dag in hun eigen leven mee. Waar het aan schort, is niet aan het besef bij toplui in sociale organisaties dat het roer om moet, maar wel aan de bereidheid om die slechte boodschap te brengen aan diegenen die van hen leiding verwachten.

De gemakkelijke weg is aan de kant gaan staan en neen zeggen. Dat is wat de komende dagen zal gebeuren. Onder het mom van de hervonden eenheid onder de werkers krijgen we een serie acties. Het ACV moet zich in bochten wringen om uit te leggen waarom staken anderhalve week geleden onzin was, maar nu noodzakelijk is. Het gezag van Luc Cortebeeck is dramatisch aangetast, waardoor de regering een onschatbare bondgenoot kwijtspeelt. Het ABVV dat zijn relevantie in het debat had verloren, krijgt weer het initiatief in handen. Maar om wat ermee te doen?


DS, 19-10-2005

Vergrijzing slaat Vlaanderen murw
 

Vergrijzing slaat Vlaanderen murw


In 2030 zijn er 300.000 actieven minder om de bevolking, met 200.000 meer, te onderhouden. De conclusies van het eerste Vlaamse vergrijzingsrapport van de Administratie voor Planning en Statistiek (APS) zijn spijkerhard voor Vlaanderen: we staan er slechter voor dan Wallonië en Brussel.


Vanaf ongeveer 2010 daalt het aantal actieven (diegenen die werken of kunnen werken, en zo bijdragen tot de creatie van welvaart) door de vergrijzing in Vlaanderen van 102 procent (2000 = 100 procent) tot 93 procent in 2030 en tot 89 procent in 2050.

In 2010 zijn er bijna 50.000 actieven minder, in 2020 zijn dat er al 170.000 minder, in 2030 bijna 300.000 minder.

De bevolking (die de welvaart die de actieven creëren onder zich verdeelt) blijft ondertussen wel stijgen. In 2030 zijn er 4 procent of 200.000 mensen meer in Vlaanderen. Pas daarna daalt dat cijfer licht.

Het aantal mensen dat de welvaartstaart kan bakken, neemt af; het aantal waaronder die welvaart moet verdeeld worden, neemt toe. Dus krijgt iedereen een kleiner stuk taart, is de logische conclusie.

Enkel als de Vlamingen een pak langer zouden werken dan de gemiddelde leeftijd van 58 jaar, en de werkzaamheidsgraad stijgt van 60 procent nu, tot bijna 70 procent, zou het probleem veel minder groot zijn. Dan zou het aantal actieven pas in 2030 dalen, samen met de bevolking.

Maar doordat er nog geen beslissingen genomen zijn over het uitstel van het loopbaaneinde, is dat scenario onmogelijk geworden.

Enkel als de stopleeftijd op korte termijn wordt opgetrokken, blijft het aantal werkenden min of meer constant en kan het licht stijgen tot 2020.

Het Vlaamse vergrijzingsrapport toont ook dat de problemen duidelijk groter zijn in Vlaanderen dan in Wallonië en in Brussel.

In het Hoofdstedelijk Gewest blijft de actieve bevolking stijgen tot 2025 om dan te stabiliseren.

In Wallonië valt de stijging van de arbeidsbevolking stil op hetzelfde ogenblik als in Vlaanderen (2010), maar daar is er daarna maar een lichte daling en blijft het cijfer alleszins hoger dan in 2000.


DS, 21-10-2005, Guy Tegenbos