Honderden vrouwen verkracht in voetbalstadion
 

In het voetbalstadion van de Guinese hoofdstad Conakry hebben militairen honderden vrouwen samengedreven en verkracht. Ze stopten eerst hun geweren in de vagina's van de vrouwen om "het schouwspel luister bij te zetten".

De verkrachtingen begonnen nadat de junta ingreep toen 50.000 mensen demonstreerden voor meer democratie.

Militairen verkrachtten vrouwen gewoon op straat, in het stadion, in legerbarakken, politiebureaus en in buitenwijken van de stad, aldus een woordvoerder van een Guinese mensenrechtenorganisatie.

Niet gedaan
Het geweld heeft zich verspreid door de stad. "Militairen trekken de buitenwijken in, stelen spullen en verkrachten vrouwen", zei de woordvoerder dinsdag.

In het stadion openden militairen het vuur op de betogers. "Soldaten schoten overal en ik zag mensen neervallen", aldus een oppositielid die ooggetuige was. "Vrouwen werden uitgekleed. Soldaten stopten hun geweren in de vagina's van deze vrouwen en verkrachtten hen."

Zeker 157 mensen zijn omgekomen en meer dan 1.250 mensen zijn gewond geraakt, aldus mensenrechtenorganisaties. Volgens de oppositiepartij heeft de junta zoveel mogelijk lijken verstopt om "de omvang van het bloedbad te verbergen". (mvl)

bron: Het Laatste Nieuws Online

Toch wel aandoenend hoe in sommige landen de mensenrechten nog steeds geen existentie hebben. Wat hebben sommige volkeren toch tegen vrouwen? Net zoals de slavernij grotendeels uitgeroeid werd, zou ook de onderdrukking van de vrouw eens grondig moeten worden aangepakt. Iedereen is van de wereld en de wereld is van iedereen, niet enkel van de mannen. In veel landen is dit echter wel het geval. Hallucinante situaties doen zich voor, zoals bv. het feit dat in sommige Arabische landen de vrouw niet alleen over straat mag en enkel 's morgens en 's avonds mag gaan zwemmen. Tijdens de dag is het enkel voor de mannen. Dit houdt een mens zich toch niet voor mogelijk. Een doeltreffende aanpak is hier dus zeker wel op zijn plaats.

Vaak vergeten we hoe goed we het wel niet hebben in dit kleine landje van ons.
Hoe moeilijk is het voor ons om in te beelden dat zulke dingen in 2009 nog voorvallen, ookal speelt het zich duizenden kilometers ver af.
Persoonlijk wordt ik hier toch een beetje stil van. En niet alleen stil, maar een schuldgevoel sluipt ook door men lijf.

Hoe kunnen we toekijken terwijl dit gebeurd... sinds wanneer zijn we gestopt met helpen en gestart met compassie vanop een afstand. Waarschijnlijk is het altijd zo geweest, maar hoe moet je als speldenkopje in en hooiberg een verandering op poten krijgen...

Iets om over na te denken.