Snelrecht op televisie
 

Snelrecht op televisie


In hun opiniestuk tegen het algemeen hoofddoekenverbod van het Gemeenschapsonderwijs (DS 26 september) stellen Patrick Loobuyck en anderen vragen bij het optreden van de staatsveiligheid. Die vrijwilligde informatie over het vermeende fundamentalisme van imam Taouil waarop diens echtgenote prompt werd bedankt als erkende onthaalmoeder.


Ik meen echter dat de verantwoordelijkheid van de VRT in deze veel groter is dan die van de staatsveiligheid. De nieuwsdienst had immers niet veel eerder lucht gekregen van een andere onthaalmoeder, eveneens uit Hoboken, die er twijfelachtige denkbeelden zou op nahouden. Men besloot om in die zaak geen contact te nemen met Kind en Gezin noch met de onthaalmoeder zelf. Neen, het was aangewezen om er meteen een journalist met verborgen camera op af te sturen. Er waren immers onschuldige kinderen mee gemoeid en dan is het 'de verantwoordelijkheid van de media om de gordijnen open te trekken'. Zo laat de betrokken journalist het ons toch weten via een opiniestuk dat hij anoniem mocht publiceren in deze krant (DS 12 september) - enigszins ironisch omdat hij persoonlijk zowel de ophef als 'de glorie' van zo'n zaak best kan missen. Alleen een slecht karakter dus dat zou durven vermoeden dat de VRT hier door sensatiezucht werd gedreven.

Kortom, de journalist lulde zich binnen bij de onthaalmoeder om haar via gerichte vragen en geveinsde instemming een indrukwekkende reeks enormiteiten -geen neonazi maar een oude nazi 'van de rechte lijn' - te ontlokken. Een gekoesterde pentekening van de Führer en wat andere extremistische parafernalia maakten het plaatje compleet. De betrokkene bleek dan ook nog eens lid te zijn van het Vlaams Belang, wat het verhaal journalistiek allicht nog 'relevanter' zal gemaakt hebben. Alleszins voldoende materiaal voor een sessie snelrecht op tv. Op Terzake mochten Bruno Valkeniers - 'ze zijn al uit de partij gezet' - en de verantwoordelijke van Kind en Gezin - 'de erkenning wordt onmiddellijk ingetrokken' - het voorspelbare vonnis komen uitspreken teneinde zelf geen seconde langer mee op de beklaagdenbank te moeten zitten. Tegenpruttelen was geen optie, want 'het bewijs is toch geleverd' volgens de ondervragende journaliste. Zo gaat het tenminste eindelijk eens vooruit in onze rechtstaat.

Nu lijdt het geen enkele twijfel dat de opvattingen van de betrokken dame totaal onverenigbaar zijn met een erkenning als onthaalmoeder en dat men bij Kind en Gezin eerdere meldingen beter had moeten bekijken. Maar ben ik nu de enige die heimwee heeft naar de tijd dat Big Brother alleen maar een schrikbeeld was van George Orwell, niet het voyeuristische tv-programma dat zich verkocht onder het mom van 'sociaal experiment'?

Van alle methodes om deze zaak aan te pakken, kiest men voor de verborgen camera en de uitlokking. De gevolgen daarvan waren perfect in te schatten. Toch beweert de journalist in deze krant ernstig dat hij de betrokkene heeft afgeschermd en dat het niet de taak is van de media om te veroordelen. Nou moe! Inmiddels heeft het CGKR klacht ingediend tegen de vrouw en tegen haar echtgenoot, die in de reportage niet eens voorkwam, wegens racisme en negationisme.

Het vervolgen van loutere opinies, hoe laakbaar ook, is al problematisch genoeg in een democratie. Het vervolgen van opinies die in de privacy van de eigen huiskamer onder vier ogen worden geuit, kan simpelweg niet door de beugel. Een storm van protest zou moeten weerklinken op alle democratische banken. Maar de stilte overheerst. Zoals in das Leben der Anderen is het immers verstandiger om de andere kant op te kijken. Of nog beter, van pro-actief mee te vervolgen vooraleer het oog van Big Brother weer op jou valt. Dus als beweerd wordt dat mijnheer Taouil verkeert in kringen van salafisten en wahabieten, verdoe dan geen tijd met op te zoeken wat dat precies betekent en of er daarmee een wet zou overtreden zijn. Het is veiliger om de erkenning van mevrouw Taouil als onthaalmoeder meteen in te trekken.

Wat had de journaliste op Terzake ook weer gezegd over het vorige geval: 'Het gaat hier wel om mensen die vraagtekens zetten bij de holocaust en die uithalen naar de joden'. Er moest maar eens een foto van Ahmadinejad in hun living hangen.

Bart De Wever is voorzitter van de N-VA. Zijn column verschijnt tweewekelijks op dinsdag.


DS, 29-09-2009