LDD: een partij als een ander
 

Een partij als een ander


Jean-Marie Dedecker heeft gewonnen met een zuivere ippon. Zijn tegenstanders in de partij zijn in volle vaart op hun rug gegooid. Als nog iemand van Lijst Dedecker de illusie koesterde dat er openlijk kritiek kon worden geuit op de voorzitter en zijn collega's, is hij die illusie na het paasweekeinde wel kwijt. Interne democratie is ook bij Lijst Dedecker een vervelend verschijnsel dat zo snel mogelijk de kop moest worden ingedrukt.


Tussen het verschijnen van de kritiek van LDD-kamerlid Rob Van de Velde (hij nam zaterdag in deze krant de woorden 'incompetentie' en 'politiek geklungel' in de mond) en het antwoord van Dedecker ('Wie misnoegd is, moet gaan') verstreken nauwelijks enkele uren. Dat snelle antwoord was volgens de grote leider noodzakelijk want, zo moest hij zelf toegeven in een interview met Het Nieuwsblad op Zondag, 'die wrijvingen berokkenen ontzettend veel schade'.

Bij zijn vroegere partij, Open VLD, zullen sommigen die woorden met zuurzoete gevoelens lezen. Dedecker heeft er destijds alles aan gedaan om de ruzies in Open VLD naar buiten te brengen. Je kan alleen maar vaststellen dat hij daar nu zelf veel minder mee is opgezet.

Zijn de spanningen binnen LDD groter dan in andere partijen? Helemaal niet. De socialisten etaleerden enkele weken geleden nog uitgebreid hun ruzies toen Bert Anciaux naar de partij overstapte en Mia De Vits niet de plaats kreeg die ze zelf wou. Bij CD&V krijgt voorzitster Marianne Thyssen geen greep op de spanningen tussen het Leterme-kamp en de anderen. Bij Open VLD vrezen sommigen ronduit de terugkeer van Guy Verhofstadt. Vlaams Belang likt nog de wonden die Marie-Rose Morel heeft opengekrabd. En bij Groen! is er openlijke onvrede over de lijstvorming. Alleen de N-VA, die onder Bart De Wever meer en meer is uitgegroeid tot een eenmanspartij, slaagt erin de gelederen gesloten te houden - iets wat dan weer een verademing is in de grote VU-traditie.

De opkomende dissidentie binnen LDD mag dan min of meer vakkundig de kop zijn ingedrukt, het paasweekeinde van 2009 blijft een opmerkelijke bladzijde in de jonge geschiedenis van de partij. Want het interview van Rob Van de Velde, een incident in een inmiddels lange reeks, én de reactie daarop toonden aan dat LDD een partij is zoals alle andere. Met mensen die het goed menen en mensen die opportunistisch zijn. Met harde werkers achter de schermen en bekende gezichten die er soms de kantjes van af lopen. Met mensen die ambitie hebben om een politiek mandaat te verwerven.

Dat alles is menselijk en normaal. Maar net dat wilde Jean-Marie Dedecker verborgen houden. Hij hoopte als een witte (moraal)ridder naar de verkiezingen te trekken. Quod non. En net daarom waren de voorbije 72 uur relevant voor onze politiek.


DS, 14-04-2009 (Peter Vandermeersch)