Reis van bureau Waals parlement naar V.S. zorgt voor wrevel
 

Reis van bureau Waals parlement naar V.S. zorgt voor wrevel


De reis van het Bureau van het Waals parlement naar de Verenigde Staten, op enkele weken voor het einde van de legislatuur, zorgt voor heel wat wrevel bij de Waalse parlementsleden. Zo bleek zondag tijdens een debat in 'Mise au point' (RTBF). De deelnemers aan het debat pleitten voor een herziening van de regels.


Zaterdag stapten parlementsvoorzitter José Happart (PS), Michel Lebrun (cdH), Jean-Claude Van Cauwenberghe (PS), Jean-Pierre Dardenne (MR), René Thissen (cdH) en Maurice Bayenet (PS), vergezeld van hun echtgenotes, op het vliegtuig naar Albuquerque in New Mexico voor een reis die hen tot 15 april ook nog naar de Amerikaanse staten Californië en Arizona brengt.

'Ik denk niet dat het de meest aangewezen missie is. Er is ten minste sprake van een foute inschatting', stelde gemeenschapssenator Christophe Collignon (PS). Voor cdH-fractieleider Michel de Lamotte is de reis moeilijk te verantwoorden, terwijl MR-fractieleider Serge Kubla, die niet inging op de uitnodiging van de reis, zei dat hij vreesde dat het 'de reis teveel' zou worden. Zijn Ecolo-collega Bernard Wesphael hekelde de omerta die onder parlementsleden bestaat over de parlementaire reizen naar het buitenland.

Voor de parlementsleden van MR, PS, cdH en Ecolo moeten de reizen van de Waalse parlementsleden niet tot het binnenland beperkt blijven, maar is een betere omkadering en een systematische rapportering nadien nodig.


Blog DS, 05-04-2009

Alle deelnemende partijen aan snoepreis VS zijn er nu tegen
 

Alle deelnemende partijen aan snoepreis VS zijn er nu tegen


PS, cdH en MR keuren de reis af die leden van het bureau van het Waals parlement momenteel maken naar de VS. Leden van alle drie de partijen nemen deel aan dat 'snoepreisje'.


Waals parlementsvoorzitter José Happart (PS) en de parlementsleden Michel Lebrun (cdH), Jean-Claude Van Cauwenberghe (PS), Jean-Pierre Dardenne (MR), René Thissen (cdH) en Maurice Bayenet (PS) vertrokken zaterdag mét hun echtgenotes op missie naar Albuquerque in New Mexico. Later trekken ze nog door California en Arizona. Er zijn vragen bij de duur en het doel van de zending en de onkostenvergoeding van 150 euro per dag die de parlementairen krijgen.


Fatsoen tegenover burgers

De Franstalige socialisten willen de parlementaire missies naar het buitenland beter reglementeren. Dat dergelijke missie in crisistijd georganiseerd wordt valt te betreuren, zegt de PS "Het is een kwestie van fatsoen tegenover de burgers", klinkt het in een mededeling. Ook binnen de partij zullen de richtlijnen voor dergelijke missies aangepast worden. De PS betreurt wel dat de polemiek al het werk van de Waalse parlemententsleden in diskrediet brengt. Parlementaire missies hebben doorgaans wel als doel om werkrelaties met andere landen tot stand te brengen, luidt het nog.


Mea culpa

De MR laat weten dat MR-parlementslid Jean-Pierre Dardenne, die aan die omstreden missie deelneemt, zich hiervoor excuseert. "We hadden die missie niet moeten organiseren en ik had er in elk geval niet moeten aan deelnemen", zegt Dardenne. De MR noemt het nog "hypocriet" dat partijen die al vijf jaar aan de macht zijn, pas enkele weken voor de verkiezingen ontdekken dat de regels aangepast moeten worden.


Blog HLN, 09-04-2009 (belga/bf)

Ik denk dat deze gebeurtenis niet alleen bij mij maar bij de meeste mensen tot ergenis leidt. Naar verluidt zou deze reis 13.000 euro per persoon kosten, en dat voor een reis waarvan het doel onbekend is. Ik vind dat men bij elke missie concrete doelen moet opstellen en een grondige nabespreking moet houden met de andere parlementsleden, zo weten zij wat er met deze missie bereikt is. Dat de partners van de parlementariërs mee naar de VS zijn vind ik ongehoord. Als je op reis gaat om te werken en doe je dat als parlementslid, en daar heb je je echtegenoot helemaal niet voor nodig.

De Grand Canyon zien en sterven
 

De Grand Canyon zien en sterven


Fin de carrière parlementsleden die nog snel een luxereis pikken van de belastingbetaler. Niet uit te leggen, en al helemaal niet in crisistijd, schrijft ISABEL ALBERS. Ook de Waalse publieke opinie pikt het niet meer.


Voyager, c'est vivre! Zeg nu zelf, wie zou niet herleven bij een luxerondreis langs New Mexico, Arizona, de Golden Gate Bridge of de wijngaarden van Californië? Wie wil niet eens met de helikopter over de Grand Canyon vliegen? Wie zou zich niet graag even koning wanen in een Kingsize bed in een Carlton Ritz-hotel? De staalarbeiders uit Luik, ongetwijfeld, maar dat zal wel een goedkope antipolitieke opmerking wezen. Een delegatie Waalse parlementsleden schonk zichzelf een 'studiereis' in de VS en toert nog tot woensdag rond. De partner mag mee. Oude krokodillen à la José Happart en Jean-Claude Van Cauwenberghe voeren de vertegenwoordigers van het volk aan.

De zin van een studiereis voor parlementsleden aan het einde van hun mandaat, is nul. De parlementsleden bezoeken een start-up in Santa Fe, om hun kijk te verbreden op een lokaal relancebeleid. En een melkbedrijf en een autocentrum, dat ook. Het zijn niet meer dan schaamlapjes.

Voor wie met Vlaamse ogen kijkt, is de verleiding groot hierin de bevestiging te zien van de verloederde politieke zeden in het zuiden van het land. Toch verdient dit nuance. Ook in het federale en het Vlaamse parlement wordt er wel wat afgereisd. Op zich valt daar iets voor te zeggen. Wie niet onder de schaduw van de kerktoren vandaan komt, heeft ook een visie die niet verder reikt dan die schaduw. Maar door de belastingbetaler gefinancierde Pegase-vakanties, zijn er ver over.

Het is niet de eerste keer dat het Waals Parlement snoepreisjes organiseert. Wel de eerste keer is het dat er dagenlang schande over geschreven wordt in - inmiddels - de voltallige Franstalige pers. De gewoonlijk zo gezagsgetrouwe Franstalige journalisten pikken het niet meer. De internetgemeenschap stuwt hen voort. Bloggers hebben opgeroepen om woensdagochtend om half acht in Zaventem de oude krokodillen van het Waalse parlement een warm welkom te komen heten.

De partijen reageerden in slow motion. Pas toen de heisa dagenlang werd uitgesmeerd in de kranten, vond de PS plots dat er nieuwe regels moesten komen voor parlementaire reizen. Een kwestie van fatsoen tegenover de burgers in crisis, zei Elio Di Rupo, nadat zijn kwelgeesten Happart en Van Cau het kwaad hadden aangericht. CDH kon niet onderdoen en verzekerde dat de CDH'ers uit de delegatie hun reiskosten zullen terugbetalen. De anderen moesten volgen. De MR zag haar kans verkeken om dit als ideaal verkiezingsschandaaltje te serveren. Pech, ook een Franstalige liberaal vertoeft onder de Californische zon. Hij verontschuldigde zich donderdag, toen de partij zag dat het uit de hand liep.

Is het toeval, of is er iets veranderd? Voor het eerst in jaren krijgen ook de Franstaligen verhalen te lezen over het wanbeheer van Didier Reynders op zijn departement Financiën. Slecht bestuur wordt niet meer gepikt.

Ook in de Waalse politiek zelf zijn er enkele lichtpuntjes. De transformatie van de PS verloopt traag, zeer traag. Maar ze is er wel. De asceet Rudy Demotte belichaamt als minister-president andere politieke zeden dan Van Cau. Ecolo profiteert evenzeer van die hang naar een nieuwe politieke cultuur. Voorzitter Jean-Michel Javaux is tegenwoordig zo hip dat zijn partij in peilingen nauwelijks nog onder hoeft te doen voor de grote drie.

Een onderzoek van het Planbureau toonde deze week nog aan dat België het hoogste aantal ambtenaren van de EU heeft. Wallonië spant de kroon. Jarenlang werden functies gecreëerd in de administratie om mensen een baantje te bezorgen. De staat moet worden ontvet, onvermijdelijk. Alle niveaus zullen daarvoor hun duit in het zakje moeten doen. Ook het Waalse.

Het politieke bedrijf kan daar het goede voorbeeld geven. Geen overbodige reizen van 80.000 euro - hoe symbolisch ook op een hele begroting - zijn dan een klein begin.

De Grand Canyon zien en sterven. Dat de politieke kaste van Van Cau en Happart op 7 juni afscheid moge nemen. Dan kan het Waals parlement volgend jaar een rondreis organiseren naar de hoogovens van Luik. Als die er tegen dan nog zijn, tenminste.

Isabel Albers is redactrice Wetstraat.


DS, 11-04-2009

Waalse politici op 'missie' kiezen hazenpad op luchthaven
 

Waalse politici op 'missie' kiezen hazenpad op luchthaven


Een tiental burgers was samengekomen in de luchthavenhal om hun ongenoegen te uiten.De delegatie van de veelbesproken missie van het Bureau van het Waals parlement, met onder meer José Happart (PS), is vanochtend teruggekeerd van een elfdaagse rondreis in de Verenigde Staten. De deelnemers verkozen via een uitgang, die eerder is voorbehouden voor het protocol, te vertrekken. Een tiental burgers was samengekomen in de luchthavenhal op Brussels Airport, maar zij wachtten tevergeefs op de regionale verkozenen.


"Zwaar aanrekenen"

"De parlementairen hebben gekozen voor een schandelijk achterpoortje. Het is hun keuze, maar het zal hen door de publieke opinie zwaar aangerekend worden", verklaarde Olivier Baum, de initiatiefnemer van de 'waakzame burgerbeweging'. Baum toonde zich ontgoocheld. "De parlementsleden hadden een signaal aan de burgers kunnen geven, maar hebben ervoor gekozen om via een achterdeur te vertrekken", aldus Baum.

Op 4 april trok een delegatie van het Bureau van het Waals Parlement, bestaande uit voorzitter José Happart (PS), Michel Lebrun (cdH), Charles Janssens (PS), Jean-Claude Van Cauwenberghe (PS), Jean-Pierre Dardenne (MR), René Thissen (cdH) en Maurice Bayenet (PS) richting Verenigde Staten. De parlementsleden waren daarbij vergezeld van hun echtgenotes. Rond de reis was ophef ontstaan. Er rezen vragen over de duur en het doel van de zending en de onkostenvergoeding die de parlementairen krijgen. Het was ook opvallend dat vijf van de parlementsleden in de komende legislatuur zeker niet meer zullen zetelen.


"Onkosten terugbetalen"

Toen de kritiek begon aan te zwellen lieten verschillende Franstalige partijen hun ongenoegen blijken. Daarop kondigde Happart aan dat de leden van de missie de onkosten zouden terugbetalen.

Morgen zullen de zeven betrokken parlementsleden verslag uitbrengen bij de conferentie van de voorzitters in het Waals parlement. Verwacht wordt dat er na afloop van die vergadering een persbericht zal worden uitgestuurd.


Blog DM, 15/04/09

Lafheid en schuldbesef?
 

Is het nu de lafheid die het moet afleggen tegen de schaamte, of omgekeerd? :confused:

José Happart, reisleider
 

José Happart, reisleider


Typisch not' José, zoals zijn trouwste volgelingen hem wel eens noemen: zeggen dat, als de democratie te duur is, ze maar eens de dictatuur moeten proberen, want die kost nog veel meer geld. Want wat is er mis aan om eens het provincialisme te overstijgen en met een delegatie van het Waals parlement, waarvan hij de voorzitter is, te gaan netwerken in de Verenigde Staten, al moet dat de belastingbetaler 80.000 euro kosten?


Het klonk alsof José Happart (PS) donderdag, toen hij de 'indecente' kritiek op zijn Amerikaanse 'studiereis' probeerde tegen te spreken, eigenlijk felicitaties had verwacht. En toegegeven, het is inderdaad geen geringe prestatie dat hij en zijn reisgenoten op paasmaandag toch een officiële ontmoeting met Amerikaanse politici afhaspelden, omdat dit in de VS nu eenmaal geen officiële feestdag is.

Het typische aan de reactie van José Happart op de commotie rond het Amerikaanse uitstapje is zijn neiging om zich de dingen nogal groot voor te stellen. Dat geldt niet alleen voor hotelkamers of menu's, maar ook in de retoriek, bijvoorbeeld door te suggereren dat het niet voor zijn plezier was dat hij bij die gelegenheid een helikoptervluchtje over de Grand Canyon ondernam, maar dat het was om de democratie voor haar belagers te behoeden. Goed dat hij het zei, want slechts weinigen hadden dat zo begrepen.

Zijn bekendste bon mot dateert van september 1984, toen hij zijn overstap naar de Parti Socialiste omschreef als een 'rendez-vous avec l'histoire'. Tot dan genoot deze fruitkweker alleen lokale bekendheid in het Limburgse Voeren, waar hij het als burgemeester vertikte om Nederlands te spreken. Zo wilde hij met zijn partij Retour à Liège de terugkeer eisen van deze Vlaamse gemeente naar de provincie Luik, waartoe ze tot 1963 had behoord.

Maar zijn strijd sprak in Wallonië tot de verbeelding: ze maakte van hem een held en een martelaar. En de PS besefte dat rond die gevoeligheid een nieuw Waals regionalisme tot ontwikkeling kon komen dat de partij stemmen kon kosten. Daarom haalde de PS Happart dan maar als nieuwe rekruut binnen.

Niet dat de man tot dan toe van veel ideologische bevlogenheid blijk had gegeven, maar dat gaf niet. De man had zich in de kijker weten te werken. Dat hij in 1972 als militant van een boerenorganisatie een stier door het parlement had gejaagd, bewees dat hij uit het juiste hout was gesneden.

En de transfer werkte. Bij de Europese verkiezingen van 1984 had Happart als 'onafhankelijke' op de PS-lijst 235.000 voorkeurstemmen verzameld, vijf jaar later deed hij nog ruim 70.000 stemmen beter. De hele jaren tachtig door had Happart 'zijn' zaak warm kunnen houden. Want rond de Voerstreek heerste al die jaren een erg symbolisch geladen communautair conflict, niet ongelijk aan wat vandaag rond Brussel-Halle-Vilvoorde gebeurt.

En daarin speelde Happart zijn rol - als symbool dus. Voor de PS had hij dan ook maar één functie: stemmen binnenhalen en de suprematie van de partij in Franstalig België verstevigen. Het werkte ook omgekeerd. Als de man, moegestreden door zijn nimmer versagende verzet tegen de Vlaamse arrogantie, toch nog hogerop wilde in het bestaan, kon hij zijn geluk het best beproeven bij een machtige partij als de PS.

Daarom kwam een plekje op de Europese lijsten goed uit, zowel voor hem als voor de partij. Zeker in die tijd nam de partij daarmee weinig risico's, want een Europarlementslid kon nooit veel brokken maken. En als die dat verkoos, hoefde de gekozene zich in Brussel of Straatsburg niet altijd moe te maken, maar kon hij ruimschoots genieten van de vele, ook financiële en andere extralegale voorzieningen waarmee het Europees parlement de vele offers van zijn mandatarissen placht te compenseren.

Vijftien jaar bleef José Happart Europees parlementslid, om daarna naar het Waals parlement over te stappen, Waals minister te worden en uiteindelijk - een teken van zijn tanende populariteit - vrede te nemen met het voorzitterschap van het Waals parlement. Ondertussen bleef hij wel occasionele anti-Vlaamse oprispingen ten beste geven, om aan de goede zin van zijn carrière te herinneren. Die vermengde hij graag met populistische uitspraken die moesten bewijzen dat hij het goed voorhad met de gewone man.

Nochtans had hij vooral de smaak van de macht te pakken gekregen, helemaal in de stijl van de PS-oude stijl. Hij begon functies te cumuleren en zich arrogant te gedragen, zorgde voor neven en magen - zijn tweelingbroer Jean-Marie kreeg een even mooie als inhoudsloze politieke carrière bij de PS - en kwam al eens met een schandaaltje in opspraak, bijvoorbeeld door als gewestminister vooral zijn eigen hobby, de jacht, ter harte te nemen.

Dat sfeertje krijgt PS-voorzitter Elio di Rupo er niet meteen uit. Wie niet inziet dat met speelreisjes als dat naar de VS iets mis is, zei hij, is niet geschikt voor de politiek. Waarop een reisgenoot van Happart, de als ex-burgemeester van Charleroi in opspraak gekomen Jean-Claude Van Cauwenberghe, gevat antwoordde dat hij niet van plan is om de voorzitter het plezier te gunnen om zelf uit de politiek te stappen. De Waalse kiezers zullen die lui dus zelf moeten verslijten.


DS, 18-04-2009 (Marc Reynebeau)

Van iedereen is van niemand
 

Van iedereen is van niemand


Als kind kende ik twee soorten speelgoed: dat van mij en dat van een ander kind. De wereld is in dertig jaar veel veranderd, maar de soorten speelgoed zijn dezelfde gebleven. Mijn kinderen mogen op vakantie elk een rugzakje meenemen met eigen speelgoed. Dat mogen ze dan op ons vakantieadres in hun eigen kastje bewaren. Ik kan u garanderen dat dat speelgoed elke keer opnieuw probleemloos de weg vindt naar het juiste kastje. De autootjes en bouwblokken bij mijn zoon, het computerspel bij mijn oudste dochter, de potjes en pannetjes in de onderste lade van de jongste. Het speelgoed thuis delen ze. Ik hoef u niet te vertellen dat dat veel vaker blijft slingeren. Want met puzzels, Playmobil en kleurstiften spelen ze allemaal, en dat is dus van niemand.


Het snoepreisje naar Californië van enkele Waalse politici, vorige week, is ook zo'n stuk speelgoed van die laatste categorie. Betaald met belastinggeld, en dus van niemand. Belastinggeld is het speelgoed van politici en ambtenaren. En net zoals de puzzels en de kleurstiften blijft dat vaak slingeren.

Volgens Nobelprijswinnaar Milton Friedman is dat des mensen. Hij stelt dat er vier manieren zijn om geld uit te geven: iets kopen voor jezelf of voor iemand anders gebeurt helemaal anders wanneer dat met je eigen dan wel met andermans geld gebeurt. De conclusie is dat wie gekregen geld voor iemand anders mag uitgeven, dat veel minder zorgvuldig doet dan wanneer hij het uit eigen zak betaalt of voor zichzelf uitgeeft.

Als mijn dochter met haar zakgeld een computerspelletje koopt, reken maar dat ze dan voor het beste koopje gaat. Maar als dat computerspelletje een verjaardagscadeautje voor haar vriendinnetje wordt, mag het opeens niet te veel meer kosten. Krijgt ze daarentegen geld van mij, dan doet de prijs er niet veel meer toe. Volgens diezelfde natuurwet geven - tot mijn grote ergernis - ook veel politici en ambtenaren ons belastinggeld uit.

Net zoals u en ik staat mijn buurman bijna de helft van zijn loon af aan de belastingen. Zo komt zijn geld, samen met dat van u en mij, in de grote pot van Brussel terecht. En omdat onze naam er niet op staat, wordt het opeens van niemand. Mijn buurman doet met zijn resterende loon zorgvuldig boodschappen op de zaterdagmarkt omdat Delhaize hem te duur is. Hij gaat er natuurlijk van uit dat ook Brussel de tering naar de nering zet. Maar hij vergeet Milton Friedman.

Laat bijvoorbeeld de overheidsdienst Monumenten en Landschappen in het lieflijke dorpje Sint-Amands nu net omgekeerd de nering naar de tering zetten. Het praalgraf van de dichter Emile Verhaeren, in de Scheldebocht, moet worden verhoogd tegen mogelijke overstromingen. De zwarte granieten sarcofaag staat op een eenvoudige voet van beton en dateert uit de jaren 20. De architect wil het monument een volledig nieuwe voet van beton geven. Dat is een pak goedkoper dan de oude betonnen voet op te heffen en er een stuk onder te schuiven. Tienduizend euro namelijk. En niemand ziet het verschil.

Maar daar steekt Monumenten en Landschappen nu een kostelijk voetje voor want, ik citeer: 'Het zweet van de arbeiders uit de jaren 20 zit in dat blok beton.' En dus moet en zal er opgekrikt worden. Al is daar 10.000 euro extra van uw en mijn belastinggeld voor nodig. Niemand protesteert, dus iedereen betaalt mee.

Milton Friedman blijkt het bij het rechte eind te hebben. Ik zie het elke dag. Misschien moet hij voortaan maar als een duiveltje op de schouder van elke politicus gaan zitten. En hen steeds weer influisteren dat het zweet van de arbeiders in Sint-Amands dan al in het blok beton van Emile mag zitten, het zweet van al mijn buren zit in elke euro belastinggeld.

Kristl Strubbe (Open VLD) is schepen in Mechelen.


DS, 20-04-2009

Partijen moeten VS-missie terugbetalen
 

De soap rond de omstreden VS-reis van enkele Waalse parlementsleden blijft verder duren. Parlementsvoorzitter José Happart (PS) stelde zondag nog voor dat de politieke partijen de kosten van de reis zouden moeten terugbetalen. Maar Rudy Demotte (PS), de minister-president van de Waalse regering en de Franse gemeenschapsregering, vindt dat dat een zaak is voor de parlementsleden zelf.


"Het is niet aan de parlementsleden om de kosten terug te betalen. Zij hebben enkel de bestaande regels gerespecteerd en gedaan wat altijd is gedaan", zei Happart zondag in een debat op de Franstalige zenders. "Trouwens, moeten we ons dan niet de vraag stellen of we nu ook alle kosten van de vorige reizen moeten terugbetalen?"

Geen politiek
"Ik vind dat men voorzichtiger had moeten zijn, zowel omtrent de manier, de keuze als het moment van de reis", zei Demotte maandag. Hij wil dat de parlementsleden zelf opdraaien voor de kosten, maar betreurt de hele heisa. "We moeten het politieke debat op een hoger niveau tillen. Dit is geen echte politiek. Er zijn andere dingen, samenlevingsproblemen die me veel belangrijker lijken."

'Snoepreisje'
Een delegatie van het Bureau van het Waals Parlement ging voor elf dagen naar de Verenigde Staten. Ze namen ook hun echtgenotes mee, maar hoewel die zelf hun vliegtuigticket betaalden, kreeg de missie al snel het etiket 'snoepreisje' opgeplakt.

Happart maakte eerder al bekend dat de parlementsleden de kosten voor de reis zullen terugbetalen, maar hij zei tegelijk dat hij zelf niet achter die maatregel stond. Hij kondigde ook aan dat er in de toekomst strengere regels zullen komen voor dergelijke missies.


Bron: gva

Het blijft maar duren! Ik vind niet dat ze het moeten terugbetalen, maar ze moeten nu maar zo hard werken dat ze dat geld terugverdienen! Ik denk dat ze dan wel een hele hoop uren zullen moeten kloppen en dat zal (denk ik) een goede oplossing zijn.

Het meest opmerkelijke feit is dat ook de Waalse bevolking begint te morren over de spilzucht en het potverteren van sommige Waalse politici met overheidsgeld.
Hopelijk is dit het begin van een meer kritische houding van Walen tegenover hun politici en kan men paal en perk stellen aan het politieke dienstbetoon.
Verwonderlijk is ook dat bepaalde deelnemers zeer verontwaardigd zijn over de kritiek op hun persoon en ze vinden deze snoepreisjes en de verspilzucht maar normaal.
Toch raar dat bepaalde namen van politici steeds opnieuw opduiken in allerlei schandaaltjes. Het wordt hoog tijd om deze personen buiten spel te zetten.