Et les Wallons, c'est du Français
 

ET LES WALLONS, C'EST DES FRANÇAIS


Nooit verschenen zoveel boeken in het Frans over het nakende einde van België als nu. Vier in twee weken: 'Pour ou contre la Belgique française' van Claude Demelenne bij de Franse uitgever Le Cherche Midi. 'La Belgique est morte, vive la Belgique' van José-Alain Fralon bij de nog grotere Franse uitgeverij Fayard. 'Pour le convocation de ses Etats généraux' van Jules Gheude bij Mols. 'Un Asile de flou nommé Belgique' van Bye bye Belgium-maker Philippe Dutilleul bij Buchet-Chastel. Aangezien ik door De Standaard per teken word betaald, heeft het neerpennen van deze titels me al 19,75 euro opgebracht.


Het thema is voor iedereen rendabel. Serieuzer: de betrokken schrijvers zijn nu klaar met teksten die ze begonnen op te stellen in het holst van de communautaire crisis, eind 2007. Toen peilingen erop wezen dat 45procent van de Vlamingen zich voor de Vlaamse onafhankelijkheid uitspraken. De vier auteurs denken (met meer of minder nuances) dat ons koninkrijk in twee of drie rijken, al dan niet met koning, zal scheuren. De scenario's lopen echter uiteen. De Fransman Fralon, journalist bij Le Monde, gelooft in de standalone van een staat Wallonië-Brussel, als Vlaanderen zijn eigen weg bewandelt. Claude Demelenne, hoofdredacteur van Le Journal du Mardi, pleit voor de hereniging tussen Zuid-België en Frankrijk, zoals tussen 1795 en 1815. Demelenne ziet ontelbare (en soms komische) voordelen in de Franse oplossing. 1. Een peiling toonde vorig jaar aan dat één Franstalige Belg op de twee voor Frankrijk kiest als België verdwijnt. 2. Generaal De Gaulle zou eens aan een Belgische vriend verklaard hebben: 'Alleen Frankrijk kan de toekomst van de Walen veilig stellen.' 3. President Sarkozy is een gaullist. Hij wil toegang krijgen tot de geschiedenisboeken. Zijn eigen naam associëren met een uitbreiding van het Franse grondgebied geldt hiertoe als de beste waarborg. 4. De MR staat sinds 2007 op nummer één in Franstalig België. Sarkozy hoeft niet meer te vrezen door de 'linkse Walen' weggestemd te worden. 5. Trouwens, zelfs de Franse PS zou baat hebben bij een hereniging. Die partij zoekt al lang haar eigen Rachida Dati, de Franse minister van Justitie van Marokkaanse afkomst. Met Fadila Laanan, Franstalige minister van Media (PS), bestaat er bij ons een kant-en-klaar alternatief. 6. De transfers tussen sommige Franse gewesten zijn proportioneel hoger dan tussen Vlaanderen en Wallonië. 7. Anti-Franstalig Vlaanderen geniet wereldwijd een abominabele reputatie. Door de slachtoffers van die Vlamingen onderdak te bieden zou Frankrijk zijn imago van 'vaderland der mensenrechten' een aardige boost geven. 8. Die vier miljoen Fransen extra komen ook het evenwicht in Europa ten goede. Na de hereniging zou Frankrijk met 67,5 miljoen zielen qua bevolking meer in de buurt komen van de 80 miljoen Duitsers van na de vorige hereniging.

José-Alain Fralon, lang correspondent in België voor Le Monde, gelooft evenwel niet in een Frans Wallobrux. De grote Europese mogendheden zouden een groot Frankrijk niet pikken. Dat de twee Europese hoofdsteden (Brussel en Straatsburg) Frans zouden zijn, lijkt evenzeer onvoorstelbaar. Voor Fralon zijn (zelfs Zuid-)België en Frankrijk wezenlijk verschillend: andere kiesstelsels (evenredig versus majoritair), federalisme tegenover centralisme, de rol van de vakbonden... De Franse journalist stelt weliswaar dat 'rien ne pourra arrêter la marche de la Flandre vers son indépendance'. Maar als de Vlamingen voor de vlucht voorwaarts kiezen, verliezen ze volgens de internationale regels alle recht over Brussel dat niet mee wil. Wallobrux blijft dan de naam België dragen, met Albert II als koning. José-Alain Fralon biedt de vorst troost: 'Pensez au bonheur de la reine Paola: elle n'aurait plus à apprendre le Néerlandais'.

Kortom, het einde zou nabij zijn. Dit staat in de vier boeken, waarvan drie voor Frankrijk bestemd. Het ontbindingsproces zou wel eens, zoals in gewezen Joegoslavië, langs een voetbalveld van start kunnen gaan. Ik woonde tien dagen geleden de wedstrijd Namen-Sint-Truiden bij. Na een paar minuten begonnen de Truiense fans zonder enige reden het ondertussen beroemde 'Et les Wallons, c'est du caca' te scanderen. Ik stond er met vier kinderen tussen de 6 en 15 jaar die een laatste keer rode lantaarn Namen in tweede klasse wilden zien en die ongewild voor het eerst met dom communautair verbaal geweld werden geconfronteerd. Het duurde niet lang. Ze zullen er zeker geen trauma aan overhouden. Gelukkig pakte STVV de drie punten. Welke leuzen zouden mijn zonen anders te beurt zijn gevallen? Als dit land wegsmelt, dat het in schoonheid gebeure. 'Il vaut mieux se séparer avant de se détester', schrijft Claude Demelenne. Heeft hij toch gelijk?

Christophe Deborsu is journalist bij de RTBf.


DS, 04-03-2009