Biercultuur
 

Biercultuur


Onlangs was er weer een zwaar verkeersongeluk met een buschauffeur die positief noteerde op de daaropvolgende ademtest. De man voelde zich uiteraard beroerd en zei dat hij er niets van begreep: hij had eerder op de dag wel wat gedronken, maar niet meer dan vier pinten bier.


Bier drinken is in Vlaanderen nog erg normaal en aanvaard. Wijn ook, trouwens. Maar wie dacht dat de Bob-campagnes het er intussen wel ingehamerd hebben dat je nooit ofte nimmer gedronken mag hebben als je achter het stuur plaatsneemt, heeft het fout voor. Zo kon ik vorige week nog concluderen uit een levendige, zelfs luidruchtige conversatie in het postkantoor, waar ik welgeteld één postzegel wilde kopen. Iets dat dringend weg moest.

Achter mij stond een jonge kerel die met kop en schouders boven bij mij uitstak en die vanuit zijn hoogte makkelijk een bekende die voor mij stond had kunnen 'spotten'. Boven mijn hoofd begonnen de twee jonge kerels heen en weer te roepen. Over een skivakantie, ergens in Duitsland of Oostenrijk. Ze hadden eigenlijk geen idee waar ze precies naartoe gingen, maar het klonk Duits, dus je zou er wel 'grote pinten' kunnen drinken. En het weekend met de jeugdbeweging was ook mega geweest: zoveel bier gedronken, man! Zalig!

Hoe was het trouwens afgelopen met dat auto-ongeluk, vroeg de een aan de ander. Die keer na dat feestje? Ha, daar was hij goed van afgekomen. Twee ademtests afgelegd, twee bloedanalyses waren er gemaakt, maar in het dossier ontbrak een papiertje dus de advocaat had gepleit dat de resultaten niet geldig waren. Zelfs de medische kosten van de aangereden mevrouw had hij niet hoeven te betalen, gelukkig maar, want die bedroegen 2.000 euro.

Kijk, ik zou het hier zo nadrukkelijk niet schrijven als die twee daar wat hadden staan keuvelen, maar het hele postkantoor kon de saga mee volgen. Geen spatje gêne was er te horen. Wat me verontrustte, is dat het duo duidelijk lid was van een jeugdbeweging en dat het dus om een drankcultuur gaat die in nogal wat plaatselijke jeugdgroepen verre van uitgeroeid is. Als ouders van jonge ketten moet je thuis al mega-veel weerwerk bieden om daar tegenop te kunnen.

Dus daar stond ik dan te wachten op mijn ene postzegel. De rij schoof op, het was bijna mijn beurt. Toen pas zag ik het apparaat waar je een nummertje moet trekken en toen pas begreep ik waarom al die mensen achter mij eventjes naar voren waren gegaan. Al mijn geduld van nul en generlei waarde meer: ik werd teruggekatapulteerd naar achteren. Zo rond vier uur 's middags, als iedereen zijn kinderen aan de schoolpoort heeft afgehaald: ik verzeker u, het was een lange rij. Mijn ergernis over de bierminnende jeugd rees naar grote hoogte: was ik niet zo afgeleid geraakt door hun conversatie, ik had het eerder gezien.

Enkele andere postklanten kregen medelijden. Voor één postzegel wilde een van hen mij wel voor laten gaan. Maar dat was dan weer buiten de regelneverij van de loketbediende gerekend, die van haar overste 'de juiste volgorde' moest respecteren. Nou ja, zei mijn barmhartige Samaritaan: 'Dan koop ik één postzegel.' En die verkocht hij door aan mij, terwijl hij haar beduusde blik negeerde. Mijn ergernis smolt weg. Misschien dat die van de loketbediende piekte. En dat allemaal ten gevolge van de Vlaamse biercultuur.

Veerle Beel is redactrice binnenland.


DS, 06-02-2009