Weer Vermassen?!
 

Weer Vermassen?! - Waarom meester Jef Vermassen niet uit de media te branden lijkt


> Hij lijkt gretig om in de media te komen. > Vraag naar duiding is zeer groot. > Luisteren naar Vermassen is haast een ritueel.


Jef Vermassen vraagt niet zelf om op tv te komen.

Het is heus niet zo dat Jef Vermassen zelf tv en krantenredacties belt om zijn mening te geven zodra er ergens een (massa)moord is gebeurd in Vlaanderen. Vermassen biedt zichzelf niet aan, hij wordt gevraagd. Het is niet zijn schuld dat hij alom tegenwoordig is. Het zijn de media die steeds weer bij hem terechtkomen.

Waarom? Omdat hij over heel wat kennis en ervaring beschikt. Daarnaast kan hij het goed uitleggen: bevattelijk en beeldend en zonder in moeilijk jargon te vervallen. Bovendien is Jef Vermassen fotogeniek en is hij intussen een hele BV geworden. Media houden van BV's: een bekende mens lokt meer kijkers en lezers dan een onbekende.

Bovendien zijn er eigenlijk drie Jeffen Vermassen die door kranten en tv worden opgevoerd. Er is de strafpleiter die optreedt in belangrijke processen en die, als betrokken advocaat, zijn visie geeft op het proces. Er is de schrijver van het boek Moordenaars en hun motieven, die gevraagd wordt om commentaar te geven bij andere moorden. Er is ten slotte de advocaat die de woordvoerder is van zijn cliënt. De familie van Annick Van Uytsel heeft bijvoorbeeld lange tijd interviews afgehouden. Het was hun advocaat Jef Vermassen die - met zijn media-ervaring - het woord nam.

Het enige wat u Jef Vermassen kunt verwijten, is dat hij beschikbaar is. Dat hij het als zijn plicht beschouwt om vragen naar duiding niet af te wimpelen. En dat hij op zijn minst gretig lijkt.

Zijn zijn optredens ook goede reclame voor zijn advocatenpraktijk? Zelf vreest hij dat zijn mediabekendheid ook tegen hem kan werken. Anderzijds heeft hij het feit dat vele slachtoffers van een misdrijf haast automatisch aan hem denken, te danken aan de media.


Jef Vermassen geeft duidingen: we willen graag duiding.

Het ondenkbare is gebeurd in Dendermonde. We kunnen het niet vatten. We voelen niets dan onbegrip. Onmacht.

Dat zijn allemaal gevoelens die we liever niet hebben, die we niet aankunnen. We willen begrijpen, weten waarom iets is gebeurd, we willen het snappen. Want pas als we het begrijpen en verstaan, kunnen we ons ook wapenen, kunnen we misschien maatregelen treffen.

Dat 'verstaan', die duiding willen we van specialisten krijgen - mensen die met kennis van zaken spreken en die we geloven. Luisteren naar mensen als Jef Vermassen is bijna een ritueel. Ze bezweren de onrust die we allen voelen. Ze hebben woorden om het onzegbare uit te leggen.

Kwam de dader uit een gebroken gezin, dan willen we een specialist horen vertellen welke ondersteuning de dader heeft gemist en hoe we die mensen beter moeten opvangen om nog meer drama's te voorkomen. Was hij een autist, dan willen we een specialist horen vertellen over die ziekte en welke professionele hulp dergelijke patiënten krijgen. Was hij een racist, dan willen we weten hoe we racisme moeten bestrijden zodat het niet tot dergelijke excessen kan leiden. Of speelde hij te veel computerspelletjes? Of vereenzelvigde hij zich met een tv-figuur?

De vraag naar duiding is groot bij een drama als in Dendermonde. Echte duiding wacht echter op de feiten. Tegelijkertijd kunnen de media en hun lezers/kijkers niet wachten tot we alles weten wat we moeten weten over Dendermonde.

En dus gaf Jef Vermassen vrijdag in Terzake soms duiding bij speculatie. Was de dader wit geschminkt? Wellicht niet. Maar Vermassen baseerde zich op wat we vrijdagavond wisten en gaf commentaar bij de schmink. Voorzichtigheid blijft in dergelijke gevallen geboden. Voorzichtig communiceren is echter niet de meest heldere manier van communiceren. Het is voorwaar geen eenvoudige opdracht.


Jef Vermassen is een wegwijzer en wijst niet altijd hoe we willen.

De gebeurtenissen in Dendermonde overspoelen ons. Feiten, feitjes en ook geruchten vinden hun weg naar lezers, luisteraars en kijkers. In dat bos van informatie verliezen we de weg. Mensen als Jef Vermassen gelden als wegwijzer. Ze halen uit de massa feiten en feitjes, die gebeurtenissen die ertoe doen. Wat moeten we hiervan onthouden? Wat moeten we hiervan denken?

Vermassen kan die rol goed aan. Voor sommige lezers of kijkers kan hij die rol te goed aan. Hij lijkt wat te trots, te zelfverzekerd - ook al willen we graag dat onze wegwijzers niet te veel twijfelen en helder communiceren.

Maar de boodschap van Vermassen? Die was uiteindelijk niet zo geruststellend. Hij meldde (niet zonder trots dus) dat hij dit al lang geleden had voorspeld. Dat we nog vaker over dergelijke jonge mensen zullen moeten berichten - jonge mensen die zich om een of andere reden uitgesloten voelen uit de maatschappij en zich willen wreken. Dat we dus nog meer Hans Van Themsches en Kim De Gelders onder ons hebben.

Bart Dobbelaere is adjunct-hoofdredacteur.


DS, 27-01-2009