Ouders verliezen na negentien jaar opnieuw kind in het verkeer
 

'Na onze zoon zijn we nu ook onze dochter kwijt'
Ouders verliezen na negentien jaar opnieuw kind in het verkeer

MOORSLEDE - Hoeveel ongeluk kunnen een vader en een moeder aan? Ronny Staessen haalt moedeloos de schouders op. Zaterdagmiddag verloren hij en zijn vrouw Jenny hun dochter Sharon in een verkeersongeval. Het meisje was zeventien. Even oud als Mario, de zoon van Ronny en Jenny, die negentien jaar geleden ook bij een ongeval om het leven kwam.

Foto's en mooie herinneringen. Het is alles wat Ronny en Jenny Staessen uit het West-Vlaamse Dadizele rest van hun twee kinderen, allebei het slachtoffer van het moordende verkeer.

'Zaterdagmiddag werd er aangebeld. Er stonden twee politievrouwen voor de deur. Of ze even binnen mochten komen? In verband met Sharon. Ik had er eerst geen erg in. Misschien is er iets op school geweest, dacht ik nog. Maar toen kwam het eruit: Sharon was verongelukt. Dood', zucht Ronny Staessen (62).

Een paar uur eerder was Sharon thuis vertrokken, met haar vriend Mathieu Kerckhof uit Oostnieuwkerke. Ze waren al een goed jaar samen. 'Ik had Mathieu, zoals altijd als ze met de wagen vertrokken, nog zo op het hart gedrukt om voorzichtig te zijn', zegt Ronny Staessen.

Maar in de drukke Roeselaarsestraat in Moorslede ging het fout. De kleine Honda van Kerckhof ging aan hoge snelheid uit een lichte bocht en sloeg te pletter tegen een zware metalen poort op de oprit van een woning. Kerckhof werd met lichte verwondingen aan de pols en enkele gekneusde ribben naar het ziekenhuis in Ieper overgebracht. Maar voor Sharon kon geen hulp meer baten. Het meisje was op slag dood.

'Sharon was net zeventien geworden. Ze werd geboren in 1991, twee jaar na de eerste mokerslag die wij te verwerken kregen. Toen verloren we Mario. Ook onze zoon was zeventien toen hij verongelukte. Hij reed mee op de bromfiets van een vriend. Ze belandden tegen een boom. Ook Mario was op slag dood.'

'Mijn vrouw is de dood van Mario nooit helemaal te boven gekomen. Ze stortte in. Met Sharon probeerden we het gemis, de lege plek in ons leven, in te vullen. Dat lukte maar gedeeltelijk. De geboorte van Sharon verzachtte de pijn, maar Jenny kampte nog altijd met psychische problemen. Toen Sharon een jaar of drie was, ben ik zelf thuis gebleven om voor haar te zorgen. Gelukkig ging het de jongste jaren weer iets beter met mijn vrouw. Ze trok zich op aan Sharon. Het vriendelijke meisje met haar schitterende staalblauwe kijkers, altijd bekommerd om alles en iedereen, was Jenny's steun en toeverlaat. Ze was haar beste vriendin. Hoe het nu verder moet? Ik weet het niet. Nu komt er nog veel volk over de vloer, maar straks zitten we hier weer alleen. Ik mag er niet aan denken', aldus de droevige vader.

Mario zat nog op school toen hij verongelukte. Hij wilde net als zijn vader textielarbeider worden. Sharon liep school in het Viso in Roeselare. 'Haartooi, haar laatste jaar. Maar wellicht zou ze nog een zevende specialisatiejaar volgen. Haar grote droom was om later zelf te kunnen lesgeven aan kandidaat-kapsters. En daar blijft nu niets meer van over.'

De uitvaartplechtigheid voor Sharon Staessen is zaterdag om 10 uur in de basiliek van Dadizele.


Martin Tytgat
Het nieuwsblad

Het is echt zo triest als je ziet hoeveel ongelukken zich voordoen in het verkeer door onvoorzichtigheid, nonchalantie, roekeloosheid,... Bovendien zijn het meestal onschuldige slachtoffers die getroffen worden door de roekeloosheid van anderen!

Ouders verliezen na 19 jaar opnieuw kind in het verkeer
 

Een kind verliezen is pijnlijk, dat is iets waar je nooit over zal geraken. Maar 2 kinderen op ongeveer dezelfde wijze verliezen, dat moet een ramp zijn.
Te weten dat deze mensen hun kinderen kwijt zijn geraakt door de onvoorzichtigheid, onverantwoordelijkheid van andere, dat vind ik pas erg.
Wanneer je jezelf te pletter rijd, is dat je eigen schuld. Maar in dit geval wordt iemand die onschuldig is het slachtoffer.