Quid CD&V?
 

Quid CD&V?


De schaamte mijlenver voorbij. Alleen zo kan het optreden van CD&V-voorzitster Marianne Thyssen beschreven worden. Door te weigeren om het even welke consequentie te trekken uit een politieke situatie die nochtans niets anders dan zulke consequenties toelaat, heeft ze haar partij de allure gegeven van een ruggengraatloos, amorf, volledig uit nietszeggendheid samengesteld wezen. Het was haar trouwens ook aan te zien.


Bart De Wever valt immers niets te verwijten. Of je het nu eens bent met hem of niet, gegeven blijft dat zijn partij streeft naar een onafhankelijk Vlaanderen, en dat ze geen mogelijkheid meer ziet om in de huidige politieke omstandigheden dat separatistische doel te verwezenlijken, of zelfs maar een stap daar naartoe te zetten in de vorm van een staatshervorming die naam waardig. Dat de N-VA bijgevolg beslist om niet langer mee te spelen, is zelfs logisch te noemen. Alleen veronderstelt politiek wel dat je de consequenties neemt van wat je doet. Voor de N-VA begint daar het probleem. Dat ze haar vertrouwen opzegt in de regering-Leterme is niet meer dan logisch, dat ze blijft vastkleven aan haar postje in de regering-Peeters is dat minder. Want die regering heeft immers beslist dat ze de communautaire dialoog wél wil aangaan. Wil de N-VA dat niet, even goede vrienden, maar wees consequent en trek je terug uit een ploeg die iets gaat doen wat je niet wilt.

Voor de andere coalitiepartners in die Vlaamse regering geldt trouwens net hetzelfde: je kunt niet iemand meeslepen die tegen een unaniem genomen beslissing ingaat. Als Geert Bourgeois de Vlaamse regering niet uit eigen beweging verlaat, dan rest er Open VLD en SP.A niets anders dan zelf de stekker uit die regering te trekken.

Ook CD&V zou, toch in een normaal politiek landschap, keuzes moeten maken. Wanneer je eigen minister-president in de Vlaamse regering de communautaire dialoog wil, en je kartelpartner niet, dan zijn er maar drie mogelijkheden: ofwel zeg je het kartel op, ofwel ben je solidair met je kartelpartner en blaas je de dialoog af, ofwel zet je je kartelpartner uit de regering. Die laatste mogelijkheid zou al getuigen van een onwaarschijnlijke schizofrene spreidstand, maar zelfs die durft CD&V niet te nemen. De partij verkiest, ongehoord en onvoorstelbaar, om niets te beslissen en dus om verder te gaan met een dialoog met een regering waarin de eigen kartelpartner die dialoog niet wil. Het is de schaamte mijlenver voorbij.

Het probleem van deze christendemocratie is dat ze geen boodschap meer heeft. Met uitzondering van de containerbegrippen 'goed bestuur' en 'vijf minuten politieke moed', die de afgelopen vijftien maanden niet meer gebleken zijn dan holle woorden, is er in de partij voorlopig niemand die iets te vertellen heeft. De enige man met een boodschap, die de facto dan ook is uitgegroeid tot de huisideoloog van het kartel, is Bart De Wever zelf. Het is zijn ideologie, zijn boodschap, die het kartel electorale aantrekkingskracht geeft, en de christendemocratie behoedt voor de afkalving die ze al decennialang ondergaat. Daarom heeft hij de macht om als vijfzetelpartij, als staart van het beestje, toch de hond te doen kwispelen.

Maar zulks duurt maar tot de grenzen van het mogelijke zijn bereikt. Ook al doet CD&V alsof het dat niet beseft, toch is het zo: ofwel kiest CD&V voor Bart De Wever, en blaast het de federale en de Vlaamse regering op, ofwel kiest het voor zijn regeringen en blaast het het kartel op. Maar de illusie dat je van de twee walletjes kunt blijven eten is niet langer vol te houden.


DM, 22-09-2008 (Yves Desmet)