'Ik ben kapot vanbinnen'
 

'Ik durf niet meer dromen, ik ben kapot vanbinnen'


Hoe overleef je in grootstad Antwerpen met 890 euro per maand? Dit is het onthutsende getuigenis van Bea (42) en haar moeizame gevecht tegen de demonen van het leven aan de onderkant. 'Ik probeer mijn eigen op orde te krijgen.'


We ontmoeten Bea in het Open Huis, hartje Antwerpen Noord, waar ze één keer om de veertien dagen aanschuift bij de voedselbedeling en met een karretje rijst, verse groenten, brood, koffie en melk weer een eindje verder kan.

Haar levensverhaal is een somber stemmende aaneenschakeling van tegenslag en rampspoed die sinds haar geboorte in Borgerhout nooit meer is opgehouden. Adoptie, uit de wieg geroofd, zegt ze zelf.

Biologische vader gigantisch drankprobleem. 'Nooit gekend. Dood aan levercirrose.' Seksueel misbruik door stiefvader. Weglopen. Drugs, het zwaardere spul. 'Nooit gespoten, gelukkig maar. Te veel miserie van de naald gezien.'

Om haar verslaving te financieren topless dienster in parenclubs in Antwerpen, Brussel en Luik. 'Geen betaalde seks, daar ben ik te fier voor. Maar wel een makkelijk leven. Ik moest maar met mijn vingers knippen en ik had het.'

Vandaag heeft Bea niks of weinig meer. Om aan de doffe ellende te ontsnappen trouwde Bea op haar achttiende. Een gekwetst vogeltje, domweg dromend dat alles beter en makkelijker zou worden. Er kwamen kinderen. En klappen. Tot ze bont en blauw zag, 'zwart zelfs'.

Bea, die kinderverzorgster wilde worden, heeft even in de opvang gewerkt. 'Maar ik moet eerst mijn leven op orde krijgen', zucht ze, met een bittere trek om de dunne mond. 'Ik heb een kind moeten afgeven, met mijn jongste heb ik veel miserie gehad en mijn oudste dochter is moslim geworden. Die zie ik niet meer.'

In 1992 scheidde ze van de gewelddadige echtgenoot, vader van haar kinderen. Met een snik: 'Er had nog een tweeling moeten komen maar hij heeft mijn zwangere buik verrot gechopt. Ik ben weggelopen, weg, weg, weg. Vluchthuis, straat, krot. Ik heb mijn trouwjurk moeten verkopen om aan eten te geraken'.

Toch is ze opnieuw getrouwd, op zoek naar een nabij anker. 'Liefde maakt blind, zeggen ze en dat is ook zo.'

Het verhaal van haar man is ook niet drugsvrij maar, zegt ze stellig, 'samen zijn we er vanaf geraakt'. En: 'Hij is lief voor me.'

Hij is levenslang arbeidsongeschikt - 'zijn rug en een kapot scheenbeen' - en bovendien depressief. Bovenop op haar leefloon - Bea is tijdelijk invalide verklaard - van 720 euro krijgt hij 150 euro. 'De huur van de studio in de Slachthuisbuurt is 450euro. Mijn twee hondjes kosten 15 euro per maand, de brokken van de Aldi zijn de goedkoopste. Ik heb nog 80 euro nodig voor mijn medicijnen, waar mijn man ook wel eens een pijnstiller of een slaappil van pakt. We proberen matig te zijn met sigaretten.'

Het paar slaapt op een matras op de grond en blijft in de regel tot na de middag liggen, bang dat het daglicht alleen maar doelloze onrust brengt. 'We leven geïsoleerd. Bij ons komt niemand binnen. Wij gaan nergens heen. Ook niet naar gratis evenementen in 'tstad. Wij horen nergens meer bij, wij hebben geen rotte frank om deel te nemen aan het leven dat de meeste mensen leiden. De dag gaat op aan het kijken naar tv, het enige wat ons rest en niks kost.'

In september kan Bea naar een psychiater met het hele verhaal, waarvan ze me nog maar een paar brokstukken heeft verteld. Droomt ze nog? 'Ik durf niet meer dromen. Ik ben op, kapot vanbinnen. Ja, van een ferme biefstuk met frieten, daar droom ik nog wel eens van. Of van een vrijstaand huisje in het groen, buiten Antwerpen, weg van dit alles.'

'Ik moet eerst weer in orde zijn', zegt ze wel tien keer tijdens haar openhartige biecht.

Wat het ergste is? 'Dat je je trots en je schaamte moet overwinnen. Aanschuiven bij de voedselbedeling. Deurwaarders. OCMW-schuldregelingen, bemoeienissen bij al mijn miserie die niet meer ophoudt, die groter wordt en waar je met niemand kunt over kunt spreken. Wat wie niet arm is, weet niet wat arm zijn is. Het gaat ook niet alleen over geld of bezit. Arm zijn is niemand zijn. Is leven zonder kracht, vel over been, 50kilogram en altijd honger. Honger naar een beetje simpel geluk.'


DS, 26-08-2008