Ceci n'est pas un gouvernement
 

Ceci n'est pas un gouvernement


Dat weten we dan ook alweer. Volgens vice-premier Laurette Onkelinx (PS) komt er nooit, jamais, een stemming van Vlamingen tegen Franstaligen over de splitsing van BHV. Het manoeuvre van de Franstalige partijen om geen belangenconflict tegen dat wetsvoorstel in te roepen en de verantwoordelijkheid voor een ontsporing bij de Vlamingen te leggen, was dus slechts een tactisch spel. Het diende om de spanning binnen het kartel CD&V/N-VA op te drijven en om de afstand tussen premier Leterme en zijn kartel groter te maken. Het grote achterliggende doel was de drempel voor de onderhandelingen over de staatshervorming, waarvoor de deadline op 15 juli ligt, zo hoog mogelijk te leggen. Al die doelstellingen waren gisteren bereikt, zodat het tijd was om het einde van de speeltijd aan te kondigen.

Technisch gezien staan we weer even ver als voordat de Franstaligen onverwacht het geweer van schouder wisselden en de BHV-bom nodeloos op scherp zetten. Maar politiek is alles veranderd. Het machiavellisme dat de Franstalige partijen de jongste twee weken hebben geëtaleerd, toont zonneklaar aan dat alle illusies voor Leterme I moeten worden opgeborgen. Ceci n'est pas un gouvernement. Er bestaat geen basis voor een beleid. Niet voor een communautaire doorbraak, dat is evident. Maar ook niet voor een sociaal-economisch project dat dit land wapent tegen zijn conjuncturele en structurele uitdagingen.

De premier zelf komt zwaar toegetakeld uit deze episode. Hij kreeg nooit greep op de situatie en leek de gebeurtenissen te ondergaan. Een man met 800.000 stemmen en nul ideeën. Gisteren moest hij vaststellen dat drie van zijn vier coalitiepartners complotteurs zijn die slechts op zijn beschadiging uit zijn. De vierde, Open VLD, laat hem grijnzend bungelen, maar probeert er niet de zwarte piet voor te krijgen. Bovendien heeft hij bij zijn pogingen om de crisis te bezweren de indruk gewekt dat hij voor het behoud van zijn zo zwaar bevochten functie, bereid is tot marchanderen waar hij vroeger onverzettelijkheid predikte. Dat moet je als regeringsleider soms doen, maar dan moet je wel resultaat halen. Nu wint hij niets en is hij kwijt wat hij had: geloofwaardigheid

Er zijn er die in zijn houding het bewijs zoeken voor een meesterlijk plan dat slechts tot doel heeft volgend jaar nog eens langs de electorale kassa te passeren. Vooreerst laat niets vermoeden dat hij uitgaat van enig plan. Maar mocht dat toch het geval zijn, dan is wat hij zich de jongste dagen heeft laten aanleunen wel de slechtste manier om het te realiseren.

De enige reden om deze regering te laten voortbestaan lijkt te zijn dat we anders geen regering hebben, terwijl er dringend geregeerd moet worden. Maar de regering die we hebben, is na dit incident volkomen vleugellam. Wat heeft het dan voor zin om dat stervensproces tot 15 juli te rekken?


DS, 08-08-2008 (Bart Sturtewagen)

'Hoe belachelijk maken wij ons?'
 

'Hoe belachelijk maken wij ons?'


BRUSSEL - Na een marathonzitting van twaalf uur stond BHV op de agenda. Voor welgeteld vijf minuten.


'Er staat geen enkele timing op, maar ik hoop over twee à drie uur.' Kamervoorzitter Herman Van Rompuy (CD&V) komt met een erg optimistische prognose voor de dag als Vlaams Belang-fractieleider Gerolf Annemans hem vraagt wanneer het wetsvoorstel over Brussel-Halle-Vilvoorde nu eindelijk aan de agenda van de Kamer kan worden toegevoegd.

Het is 18.30 uur, volgens Van Rompuy kan er dus rond 22uur gestemd worden over die agenda. Het wordt uiteindelijk 2uur 'smorgens.

Wanneer Hans Bonte (SP.A) rond 20.30 uur het spreekgestoelte beklimt, merkt hij tersluiks op dat 'de geringe aanwezigheid er niet op wijst dat het hier een zo belangrijk ontwerp betreft, dat het eerst behandeld moest worden'. Wie die logica doortrekt, kan niet anders dan besluiten dat er in de bar van het parlement wel verschrikkelijk belangrijke onderwerpen behandeld worden. Die zit afgeladen vol.

Er zijn op dat moment nog aardig wat journalisten aanwezig, maar er is amper interesse voor de tussenkomsten in het halfrond. Televisiespots en statieven worden opgeborgen, krantenartikels zijn doorgestuurd en de nieuwsuitzendingen zitten in een nachtelijke loop. Het is wachten tot er eindelijk over die dekselse agenda gestemd wordt. In de persruimte raakt de voorraad bier stilaan uitgeput.

Het is kort na middernacht wanneer de programmawet uiteindelijk goedgekeurd wordt. Het parlement zit opnieuw helemaal vol, het grote BHV-vuurwerk kan beginnen. Maar dat is buiten een laatste nummertje van FDF-voorzitter Olivier Maingain gerekend. 'Ik vraag een wijziging van de kalender naar 9mei. Die van 8mei is uitgeput', zegt de FDF-voorzitter koeltjes. 'En omdat er geen zitting is bijeengeroepen voor de negende... vind ik dat het punt niet kan worden toegevoegd aan de agenda.' Zijn fractievoorzitter, Daniel Bacquelaine (MR), vraagt en krijgt overleg met de Conferentie van de voorzitters. Gemor, gefoeter, gelach, maar Van Rompuy stemt toe, de zitting wordt geschorst.

Het hele oponthoud duurt bijna een uur. Het overleg met de voorzitters wordt op zijn beurt onderbroken voor een overleg tussen de Franstalige partijen, en dat wordt dan weer stopgezet voor een meerderheidsoverleg. De nacht tikt weg en in de wandelgangen is te horen dat Meryame Kitir (SP.A) zich stilaan zorgen begint te maken. Zij combineert haar mandaat met een baan als arbeidster bij Ford Genk en ze heeft vrijdag de vroege shift.

Maingain krijgt uiteindelijk geen gelijk. Na het overleg spurt premier Leterme voorbij de wachtende microfoons en cameralenzen. Hij duikt meteen de Kamer binnen. Daar wacht hij moederziel alleen tot de zitting hervat wordt. Het is ondertussen vrijdagochtend, 1.15 uur.

Volledig in de communautair geladen sfeer van de avond verspreekt kamervoorzitter Van Rompuy zich. Hij stelt voor dat elke taalgroep vijf minuten het woord krijgt. De geanimeerde reactie van de kamerleden schudt hem wakker. 'Euh... Vijf minuten per fractie, uiteraard.'

'Hoe belachelijk maken wij ons?' vraagt SP.A-fractieleider Peter Vanvelthoven zich af. 'We gaan zo dadelijk stemmen dat BHV op de agenda komt, dat wordt dan de grote overwinning. Vijf minuten later dienen de Franstaligen een reeks amendementen in en morgen volgt dan een belangenconflict door de Cocof (Raad van de Franse Gemeenschapscommissie, red .). Wat een triestig schouwspel.'

PS-voorzitter Elio Di Rupo drukt zijn onbegrip uit in een emotioneel pleidooi. 'Willen we nog samenleven? Dát is de vraag die we moeten beantwoorden.' Hij eist duidelijkheid over BHV vóór het eerste pakket staatshervorming wordt afgerond.

Wat dan volgt, is na de opgeklopte verwachtingen bijna een anticlimax. Met de verwachte stemming van Franstaligen tegen Nederlandstaligen - en twee groene onthoudingen - wordt BHV op de agenda gezet. Het gebeurt haast mechanisch, gelaten. Niks vuurwerk, geen animo.

Ook wanneer de fractievoorzitters van de Franstalige meerderheidspartijen MR, PS en CDH meteen daarna een rist amendementen indienen, wordt er amper opgekeken. Annemans stelt nog voor de bespreking meteen aan te vatten, maar Van Rompuy doet de boeken toe. We schrijven vrijdagochtend 9mei, 2.18uur.


Blog DS, 10-05-2008 (Peter De Lobel)