Korte- of langetermijndenken bij politici?
 

COMMENTAAR: Het licht gezien


MIDDEN augustus maken de ooievaars zich klaar om te vertrekken naar het zuiden. Politici maken zich dan klaar om terug te keren. Herman De Croo en Steve Stevaert waren afgelopen dagen de eersten om hun verfriste 'postvakantiemeningen' kond te doen. Beiden lieten in interviews zien dat hun blik nog echte vakantietrekjes vertoont: hij is nog ingesteld op de verre einder. Ze hadden ook de breedhoeklens nog op hun fototoestel staan. Ze namen langetermijn- en wereldproblemen op in hun visies.


Hun stellingen werden hier en daar op cynisch gegrinnik onthaald. Onterecht, want misschien zijn zij de zwaluwen die deze twee zo nodige maar doorgaans ontbrekende perspectieven kunnen toevoegen aan ons politiek denken.

Herman De Croo heeft de wereld ontdekt. De verhouding rijk-arm zit grondig scheef. En dat gaat moeilijkheden geven, weet de Kamervoorzitter. Als we niets doen, worden we over tien of vijftig jaar onder de voet gelopen, zegt hij. Als we miljarden Afrikanen, Aziaten en Latino's naar onze welvaart laten staren, zonder dat zij de hoop mogen koesteren ooit hetzelfde te bereiken, zullen massa's van hen hier willen immigreren. En die zullen hoogstens voor een deel tegengehouden worden door wetten, bajonetten en grenscontroles. Daarom moeten we een kwart van onze welvaart investeren in de economie van die landen, alleszins meer dan de schamele 0,7 procent ontwikkelingssamenwerking die we beloven en niet geven, meent de liberaal.

Ook Steve Stevaert kwam uit bij de immigratie. De SP.A-voorzitter bevestigt het Vandenbrouckisme dat én hoge lonen én hoge sociale voorzieningen én maar korte tijd werken, per dag en per leven, niet samengaan. De socialist wil dit ,,positief'' gaan uitleggen aan de mensen en noemt immigratie een nog groter probleem dan de vergrijzing.

Ze hebben het licht gezien.

Nog niet helemaal. Beiden zien immigratie bijvoorbeeld enkel als een dreiging. Dat is het ook voor een deel. Maar voor een ander deel is immigratie - een verstandig immigratiebeleid - een oplossing voor veel problemen. De Verenigde Naties raden dat al een tijd aan, aan de West-Europese landen, zonder dat ze gehoor vinden. Groeilanden als de Verenigde Staten, Canada, Australië, Nieuw-Zeeland hanteren al jaren een selectieve immigratiepolitiek als economisch groeimiddel. Europa zou daarvan, zijn model getrouw, een sociaal-gecorrigeerde versie kunnen lanceren. Maar Europa, België en Vlaanderen zitten nog op het Malthusiaanse denkspoor dat de welvaart en de banenaantallen beperkt zijn en verdeeld moeten worden, liefst onder niet al te veel mensen.

De West-Europese landen leven ook nog met de illusie dat ze hun ,,fort Europa'' kunnen afsluiten. Herman De Croo doorprikt die. Een studie van het Centrum voor Sociaal Beleid van de Universiteit Antwerpen ging nog verder: ze leerde dat landen met een actief en landen met een passief immigratiebeleid in feite evenveel migranten opnemen. De passieve landen krijgen binnen wie ze niet kunnen weigeren, de actieve rekruteren wie ze nodig hebben. In passieve landen is elke immigratie een probleem. In de actieve landen is elke immigratie een kans.

Het is goed dat politici met verfriste inzichten terugkeren, de wereldproblemen aan de orde durven stellen, het langetermijnperspectief durven openen en willen doordenken over het Europees sociaal model, en hoe dit te handhaven en verder te verspreiden is. Als het maar niet bij die twee zwaluwen blijft.


17/08/2004 Door Guy Tegenbos

©Copyright De Standaard