Calimero hertekent het politieke landschap
 

Calimero hertekent het politieke landschap


Voor het eerst lijkt een eenmanspartij levensvatbaar. Niemand kan om het succes van Jean-Marie Dedecker heen. Hij wordt een te duchten factor in de politiek.


Laten we eerlijk zijn. Heel wat politieke waarnemers hebben zich compleet verkeken op de Lijst Dedecker. Eenmanspartijen hebben het doorgaans erg moeilijk in de Belgische politiek. De hoge kiesdrempel maakt van een doorbraak een hachelijke operatie. Ook het gebrek aan financiële middelen breekt doorgaans zuur op. Tenslotte lijkt het gat in de kiezersmarkt dikwijls een luchtspiegeling.

Met zijn Lijst vormt Jean-Marie Dedecker de spreekwoordelijke uitzondering op de regel. Bij de jongste verkiezingen overtrof de partij in stemmenaantal Groen! De komst van vijf LDD-parlementsleden was ronduit spectaculair. Meteen krijgt de partij heel wat financiële middelen om een structuur in de diepte uit te bouwen. Een partijapparaat is in de maak.

De jongste VRT/Standaard-peiling voorspelt nog een flinke groei. Op het vlak van potentie ('Kan u zich voorstellen op die partij te stemmen?') bekoort de LDD een derde van de Vlamingen. Die score evenaart het vermogen van Vlaams Belang of van Groen! Voor een partij die nog geen jaar bestaat, is dat erg goed gewerkt.

De voormalige Belgische judocoach heeft het gat in de markt gevonden. Dedecker mag dan een populist zijn en een weinig voldragen programma met zich meeslepen, zijn mediaoptredens zijn steeds een schot in de roos. De Vlaming kan de manier waarop hij de tegen de schenen van het establishment stampt best waarderen. Dedecker cultiveert zijn Calimero-imago als de beste. Hij lijkt zich werkelijk alles te kunnen veroorloven.

Minstens even belangrijk als zijn intrinsieke populariteit is de wijze waarop hij inspeelt op een bepaalde vraag. Al jaren wordt in Vlaanderen gespeculeerd over de noodzaak van een rechtse partij. Daarbij wordt steevast geargumenteerd dat de Vlaming zijn hart eerder rechts draagt, maar dat het partijpolitieke landschap om allerlei historische redenen eerder links neigt. Zeker sinds het opschuiven van de Open VLD naar het centrum gaapt een gat op rechts. Enkel Vlaams Belang kan zich daar waarmaken. Maar die partij sleept een besmet verleden met zich mee.

Vlaams Belang overleeft door een klikfonds van verkiezingsoverwinningen. De gemeenteraadsverkiezingen van 2006 en de parlementsverkiezingen van dit jaar wezen evenwel uit dat het gedaan is met de ongebreidelde opbrengsten. Iemand als Gerolf Annemans heeft daar altijd voor gevreesd. Hij was dan ook een van de initiatiefnemers om Dedecker na zijn vernedering door de N-VA in te lijven. Een aantal Vlaams Belangers wilde best ver gaan om de gewezen Open VLD'er aan boord te hijsen.

Binnen de partij ontstond evenwel een dodelijke tweespalt. De extreemrechtse formatie ziet namelijk zichzelf als de belangrijkste partner voor een rechtse hergroepering. Meteen moet het op haar voorwaarden gebeuren en mag het zeker niet ten koste gaan van de ambities van het eigen politieke personeel. Helaas, de geschiedenis van de wegens racisme veroordeelde partij geeft deze optie geen enkele kans op overleven.

Begin februari stuurde Vlaams Belang Dedecker wandelen. Deze historische vergissing, op aansturen van 'mata hari' Marie-Rose Morel, heeft nu erg verregaande gevolgen. Uit de VRT/DS-enquête blijkt namelijk dat de Lijst Dedecker in eerste instantie bij Vlaams Belang kiezers wegsnoept. De jongste weken stapten overigens heel wat Belang-mandatarissen naar de LDD over. Het gaat weliswaar om bijzonder kleine garnalen, maar het is toch veelbetekenend als een volledige afdeling gewoon switcht.

Als de LDD de komende maanden haar structuren plaatselijk verder uitbouwt, volgen er ongetwijfeld nog meer transfers. En die zullen lang niet uitsluitend uit de Belanghoek komen. LDD profileert zich als een zeer Vlaamsgezinde partij. Dit kan een aantrekkelijk alternatief worden voor N-VA-kiezers die zich door de eigen partij in de steek gelaten voelen. De formatie loopt niet als een speer. Als N-VA er toch zou aan denken zonder communautaire garanties in een regering te stappen, zit de LDD op rozen. Dan wordt de partij echt een machtsfactor in Vlaanderen.

Toch blijft waakzaamheid geboden. Inhoudelijk oogt de LDD niet altijd even baanvast. Dat bleek bijvoorbeeld toen Open VLD'er Stef Goris de rangen kwam versterken. De defensiespecialist wilde zich meteen laten gelden. Binnen de 24 uur waren de defensieplannen van de partij fundamenteel gewijzigd. In plaats van het beroepsleger af te schaffen, moest er meer geld gaan naar defensie. Het wordt een rommeltje als elke specialist bij zijn komst een programmaonderdeel op zijn kop zet.

Voorts oogt het personeel van de LDD te veel als een ratjetoe. Het blijft een partij van een man, wat overlopers en wat aangespoelden. Dedecker moet zich dringend buigen over een personeelsbeleid. Hij moet nieuw talent zoeken en klaarstomen voor een plaats voor het voetlicht. Pas als de LDD het verdwijnen van Jean-Marie Dedecker kan overleven, weten we of de rechterzijde eindelijk door een eerbiedwaardige partij wordt vertegenwoordigd. Zoniet gaat de LDD de geschiedenisboeken in als een eerlijke variant van Rossem, het politieke vehikel waarmee oplichter Jean-Pierre Van Rossem in 1991 succesvol was.


DS, 10-11-2007