De dag dat België gewoon bleef bestaan
 

De dag dat België gewoon bleef bestaan


Woensdag 7 november 2007 staat dus gebeiteld in de annalen van de Belgische politieke geschiedenis. Wat gisteren gebeurde tijdens een bijwijlen chaotische zitting van de Kamercommissie Binnenlandse Zaken was - het al te veel misbruikte woord is ditmaal wél op zijn plaats - historisch. De Vlamingen gebruikten hun meerderheid om via parlementaire weg de splitsing op gang te brengen van het kiesarrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde. Er staat weliswaar nog een batterij vertragingsmanoeuvres klaar. Maar er is een essentiële stap gedaan om een eind te maken aan de situatie waarbij Franstaligen die in Vlaanderen wonen op Brusselse lijsten kunnen stemmen. Dat is een goede zaak.


Het is zonder meer opmerkelijk dat die door de Franstaligen zo gevreesde stemming niet heeft geleid tot een onmiddellijk einde van de regeringsonderhandelingen. Noch de MR van Didier Reynders, noch het CDH van Joëlle Milquet trok gisteren de stekker uit oranje-blauw. Straffer nog: al tijdens de stemming maakte FDF-kopman Olivier Maingain een onverwachte bocht. Hij kan zich vinden in een oranje-blauwe regering die een sociaal-economisch programma uitvoert. Bij alle betrokken partijen is de wil om zelf deel uit te maken van de volgende regering klaarblijkelijk dan toch groter dan de verontwaardiging over het Vlaamse initiatief in de Kamer.

Is daarmee nu de communautaire angel uit de regeringsvorming verwijderd? Kunnen we ons nu, zoals sommigen gisteren nogal simplistisch beweerden, concentreren op de dossiers waar het echt om gaat, namelijk de sociaal-economische thema's? Is de regering-Leterme I nu definitief in de maak?

Drie keer is het antwoord neen. Met de tijdelijke evacuatie - van de onderhandelingstafel naar het parlement - van het dossier-BHV is de noodzaak voor een duidelijke stap in de staatshervorming geenszins verminderd. Een noodregering, maken voor uitsluitend socio-economische thema's, zonder communautaire inhoud, is de realiteit van dit land miskennen. Zonder communautaire hervormingen is dit land economisch niet te redden.

De dag voor de verkiezingen van 10 juni zei deze krant dat ze een nieuwe regering zal beoordelen tegen het licht van vijf uitdagingen. Goed bestuur, een vooruitziend financieel en economisch beleid, een moedige klimaatpolitiek, blijvende inspanningen voor een open, solidaire en tolerante samenleving en een volgende stap in de staatshervorming. Dat laatste is geen doel, zo schreven we toen, maar een middel om dit land beter en efficiënter te besturen. Die vijf uitdagingen blijven onverminderd van kracht.

Laat het duidelijk zijn: een socio-economische regering is knutselwerk. Ze biedt geen antwoord op de fundamentele uitdagingen waar dit land voor staat. Er is niet 150 dagen moeizaam onderhandeld om te landen met een oranje-blauwe regering die geen ambitieuze communautaire agenda heeft. Dat blijft de opdracht voor Leterme en de vier partijen rond de tafel.


DS, 08-11-2007 (Peter Vandermeersch)