Geen blijdschap, enkel bitterheid
 

Geen blijdschap, enkel bitterheid


Internationale diplomatie is een moeilijke en delicate bezigheid. Onderhandelingen kunnen lastig en moeilijk zijn, er moeten al eens compromissen gemaakt en wie zijn handen niet vuil durft te maken, ambieert beter een academische carrière dan een in de diplomatie.


Maar soms kan het cynisme te ver gaan. Dat is zonder meer het geval met de vijf Bulgaarse verpleegsters en de Palestijns-Bulgaarse arts die in Libië tot twee keer toe ter dood werden veroordeeld omdat ze op het einde van de jaren negentig moedwillig 438 Libische kinderen met het aidsvirus zouden hebben besmet.

Internationale wetenschappers hebben glashelder aangetoond dat de kinderen al een jaar voor de komst van de Bulgaren besmet waren, maar in het land van de grote leider Kadhafi maakt een dergelijk bewijs weinig indruk. Al acht jaar wachten de zes dus in de grootste onzekerheid over hun lot, dat volgens de Libische 'justitie' bestaat uit de dood met de kogel.

Dezer dagen is er rond de zes een diplomatiek schimmenspel bezig. Al jaren proberen Bulgarije, de EU en de VS Libië te bewegen tot enige redelijkheid in dit dossier. Gisteren heeft het Libische hooggerechtshof het doodvonnis nog eens bekrachtigd. Maar terzelfder tijd zonden kringen rond Kadhafi signalen uit dat de straf wel eens niet zou kunnen worden uitgevoerd.

De zes zijn al jaren de speelbal van het verwerpelijke Libische regime. Dat probeerde eerst de trieste hygiënische toestand van zijn ziekenhuizen af te wentelen op Bulgarije, en dus het satanische westen. Toen dat niet lukte, begon het regime zonder verpinken te onderhandelen over een afkoopsom voor de zes levens. Onder het mom van een vergoeding voor de getroffen families eist Tripoli zowat 10 miljoen euro voor elk getroffen kind - samen dus meer dan vier miljard euro.

De onderhandelingen tussen Tripoli, Sofia, Brussel en Washington gaan dus over een afkoopsom, niet over recht of onrecht. Je kunt voor de zes betrokkenen enkel hopen dat ze straks inderdaad vrijgekocht kunnen worden.

Hier past enkel bitterheid over de praktijken van dit verwerpelijke regime. Kadhafi mag dan met mooie beloften een weg zoeken uit zijn isolement, zijn aanpak van de verpleegsters doet meer denken aan middeleeuwse praktijken dan aan diplomatie.

Maar hier past ook bitterheid over de westerse houding ten overstaan van Kadhafi. De man werd in 2004, toen de verpleegsters al jaren vastzaten, met veel egards in Brussel ontvangen. In datzelfde jaar opende Silvio Berlusconi maar al te graag een pijpleiding die Libië met Sicilië moet verbinden. Vorig jaar nog haastten de Fransen zich om een contract te tekenen met Tripoli voor het onderhoud van twaalf Mirages. En onze eigen Herman De Croo ging in 2004 nog uitbundig Kadhafi op de schouders slaan. Vijf verpleegster en een arts moeten de olie- en gasbelangen nu ook niet al te veel in de weg staan.


DS, 12-07-2007 (Peter Vandermeersch)