De Belgische paradox
 

DE BELGISCHE PARADOX


Dave Sinardet (DS 12 juni) brengt een boeiende analyse waarin hij zich aansluit bij de basisstelling van Didier Reynders: de nederlaag van de PS volstaat als staatshervorming. Sinardet tekent als politicoloog. Het zou voor de lezer interessant zijn te vernemen dat hij ook lid is van B-Plus, de pressiegroep die actief opkomt voor het versterken van België. Dat maakt zijn analyse niet minder interessant, maar helpt de lezer om ze te plaatsen.


Sinardet zet zich net niet expliciet op één lijn met Reynders' andere stelling. Als liberaal wenst hij (Reynders) door een staatshervorming geen bevoegdheden over te hevelen van het federale niveau, waar hij een dikke vinger in de pap hoopt te krijgen, naar gewest of gemeenschap, waar de PS de dans leidt. De redenering dat een bevoegdheid het best zit waar je eigen politieke overtuiging het sterkst staat, steunt op een erg uitgesproken opportunisme. Wordt Reynders een partijganger van een stevige staatshervorming als hij in 2009 op Waals niveau wint en daarna de federale verkiezingen verliest? Binnen diezelfde redenering zou de PvdA kunnen pleiten voor een federatie tussen België en China.

Het liedje dat Sinardet en Reynders zingen is een zoveelste poging om de roep naar méér Vlaanderen te counteren. Men is creatief op dat vlak. Zie de pleidooien voor een federale kieskring (die nergens anders bestaat) of samenvallende verkiezingen (een ander unicum op wereldvlak). Men moet steeds creatiever worden om het Belgische feit nieuw leven in te blazen.

Daartegenover staan de electorale feiten. Onprettig voor het neo-Belgicistische discours, maar wel feiten. Op 10 juni stemde 55 procent van de Vlamingen voor partijen die een verregaande staatshervorming beloofden. De keuze voor meer België werd zondag in Vlaanderen zwaar afgestraft.

Op het VRT-partijvoorzittersdebat op maandag bleek een grote consensus dat een stevige staatshervorming zich opdringt. Politiek Vlaanderen is daar van overtuigd. Maar, zo wordt gevreesd, de Franstaligen zullen dwarsliggen.

En daarmee ligt het lot in handen van Reynders en Milquet. Als zij zich nu zo opstellen - zoals ze aankondigen - dat de brede Vlaamse verzuchtingen niet kunnen uitgevoerd worden, dan tonen ze de minwaarde van België voor Vlaanderen wel heel manifest aan. Dan wordt de facto aangetoond dat het Belgische feit een rem vormt op wat volgens een brede Vlaamse consensus gewoon pure noodzaak is.

Dat de MR wint in Wallonië is goed nieuws voor liberalen. Vanuit algemeen Vlaams oogpunt is het alleen maar interessant. Wij respecteren de Waalse keuze, welke dat ook mag zijn. Maar we hebben er wel problemen mee wanneer die Waalse keuze de Vlaamse opties beperkt.

Het zal de volgende dagen en weken blijken of de Vlaamse stelling dat België een hinderpaal vormt voor Vlaanderen bevestigd wordt of niet. Reynders en co. lijken op het punt te staan de Vlaams-nationalisten gelijk te geven. Als ze dat doen, wordt nog duidelijker dat de democratische ruimte van Vlaanderen om keuzes te maken gehypothekeerd wordt door het Belgische feit.

Zo komen we tot de paradox dat de stelling dat Vlaanderen fundamenteel gehinderd wordt door het Belgische feit alleen kan tegengesproken worden door een ingrijpende staatshervorming.


Peter De Roover is publicist en Vlaams Beweger


DS, 15-06-2007