Tegoedbon
 

Dooie dood


Soms valt er veel te lachen en nog meer te verbazen als het om begrafenissen gaat. Zo hoorde ik niet zo lang geleden het verhaal van een Engelse vriend wiens getrouwde zusje een verhouding kreeg met de beste vriend van haar man. Radeloos verliefd doolde ze door het leven, hield het een half jaar geheim en besloot toen om het aan haar man op te biechten. Hij barste in snikken uit en pakte onmiddellijk de eerste de beste trein. Of liever gezegd: de trein pakte hem. Zelfmoord dus.

De vrouw in kwestie was zeer verdrietig en vertelde aan iedereen dat ze geen idee had waarom haar man tot zijn wanhoopsdaad gekomen was. Het werd een zeer verdrietige crematie, alwaar zijn beste vriend ontroerend sprak. De man had het erover dat je, hoe goede kameraden je ook bent, nooit in het diepst van iemands hoofd en hart kan kijken en derhalve ook nooit weet wat zich in iemands wanhoopskrochten en verdrietspelonken afspeelt. Hij had nooit iets aan de overledene gemerkt, terwijl ze toch wekelijks in hetzelfde cricketteam speelden en na afloop uren in het clubhuis stonden te drinken. Waarom Peter zelfmoord had gepleegd zou men nooit te weten komen. Dat geheim nam hij mee het graf in.

Althans, dat dacht de spreker. Hij wist niet dat de zelfmoordenaar een brief aan een andere vriend had gegeven. Op de envelop stond dat hij deze pas na zijn begrafenis mocht openen.

Toen deze vriend de werkelijke reden las, brak de pleuris pas echt uit. Iedereen was onthutst. Men viel niet zozeer over de buitenechtelijke verhouding, maar men was verbijsterd over de intens verdrietige speech vol vraagtekens. Wat had de vriend zijn verbazing schitterend geacteerd. Iedereen had een diep snikkende spreker met hele zoute tranen gezien.
Ik hou van dit soort verhalen. Vooral omdat ik zelf te vaak op begrafenissen ben geweest waar de halve waarheid werd gesproken. Zo was ik ooit op een crematie van een lijk van wie de halve aula nog een aanzienlijk bedrag kreeg. Hij had iedereen opgelicht met verhalen over een enorme erfenis die hij binnenkort zou ontvangen. Tot die tijd moest hij even wat lenen. Bij elkaar opgeteld ging het achteraf om tonnen. Verbraste tonnen. Er was geen duppie meer over. Geen van de negen sprekers durfde er iets over te zeggen. Dat was te pijnlijk. Zijn bordeelbezoeken kwamen helemaal niet aan de orde, terwijl hij van ons allen op dit gebied toch de absolute expert was.

Nee, wij cremeerden de braafste Hendrik aller tijden, en volgens de vrienden ging hij in een gouden zeppelin richting de hemelpoort, alwaar God de Vader hem persoonlijk stond op te wachten. Ik had daarbij de fantasie dat hij zelfs bij Petrus onmiddellijk zou proberen om een geeltje te lenen met de mededeling dat hij het de volgende week terug zou krijgen.

Leukste begrafenisverhaal hoorde ik afgelopen donderdag. Ergens in Nederland overleed een lieve oude moeder, die vol liefde en respect door haar kinderen en kleinkinderen naar haar kuiltje werd gedragen. Een paar weken later controleerde de oudste zoon de inmiddels al lang betaalde rekening van de begrafenisondernemer en ontdekte dat alle aanwezigen zes koppen koffie, vier plakken cake en zeven broodjes per persoon verorberd moesten hebben. Hij had geen zin om hier tegen te protesteren, maar moest er zacht om lachen. De een zijn dood is de ander zijn Ferrari.

Wat de zoon wel te ver ging, waren de twee kisten die op de rekening stonden. Dat vond hij wat veel voor een klein, oud moedertje. Hij belde met de uitvaartkraai en deze gaf zijn fout op gedempte toon toe. Hij zou het bedrag retourneren en vroeg om excuses voor de onvergeeflijke blunder. Vier dagen later kwam het bedrag terug. Hoe? De familie kreeg een tegoedbon! Weet niet of er op stond tot wanneer hij geldig was. Dat had mij nog leuker geleken: te gebruiken voor 31/12/2007. Inmiddels heeft de familie het geld gewoon gekregen, maar ik kan weken voort op het beeld van de begrafenisondernemer die de tegoedbon bedenkt.

Op dat moment denk ik maar een ding: ik wil nog lang niet dood.


NRC, 16-12-2006 (Blog Youp van 't hek)