Midden-Oosten: stap terug!
 

[Het is spelen met vuur om Syrië klakkeloos als dader aan te wijzen


Het verdriet over de moord op ex-premier Rafik Hariri beperkt zich niet tot Libanon en zelfs niet tot het Midden-Oosten. Het is frustrerend dat in die geteisterde regio steeds maar weer mensen die meer kunnen dan uitgeholde slogans herkauwen en die een brede visie hebben, op brute wijze om het leven worden gebracht.


De moord op Hariri doet denken aan het gewelddadige einde van de Egyptische president Anwar Sadat (1981) en de Israëlische premier Jitschak Rabin (1995). Sadat en Rabin verloren hun leven omdat ze platgetreden paden verlieten en het lef hadden verdragen met de vijand te sluiten.

Hariri was, als leider van een kleine vazalstaat, daartoe niet in staat maar op zijn manier was ook hij een vredespoliticus. Met tomeloze energie heeft hij de herbouw van Libanon ter hand genomen, na een burgeroorlog van vijftien jaar. Hariri had met zijn visie en zijn netwerken een hoofdrol kunnen spelen bij de opbouw van een 'nieuw Midden-Oosten'.

De dood van Hariri geeft ook om een andere reden aanleiding tot droefenis: de manier waarop veel westerse media klakkeloos de mening van de Libanese straat en oppositie overnamen dat Syrië de moordenaar was. Dat Libanezen dat in hun emotie roepen is begrijpelijk. Aan Libanese politici, ook van de oppositie, mag je al hogere eisen stellen.

Dat Amerika aan de onbewezen aanklacht voedsel geeft door zijn ambassadeur terug te roepen uit Damascus zal wel met hogere belangen samenhangen. Maar voor een onafhankelijke pers mag dat nooit een reden zijn voor een beschuldigende koekoekseenzang.

Dat media klakkeloos achter elkaar aanlopen in weinig diepgravende speculaties over de achtergronden van de moordenaars is zorgelijk. Het is triest om in Arabische kranten te moeten lezen dat de Europese media Syrië de schuld geven, zonder dat er feiten worden aangedragen.

'Het zou toch kunnen?', is onvoldoende voor een harde veroordeling. Zeker in een periode met oorlogsdreiging kan zo het klimaat worden geschapen voor een nieuwe escalatie. Dat is spelen met vuur, is gebleken: zelfs voorstanders van de oorlog tegen Saddam zullen moeten toegeven dat een van de opgegeven redenen, onbewezen beweringen over massavernietigingswapens, achteraf een oneigenlijk argument was. Enige terughoudendheid is daarom, bij speculaties over de mogelijke moordenaars van Hariri, op zijn plaats.


Trouw, 17-02-2005