Jimmy Carter over Midden-Oostenconflict
 

Een pleister op een houten been

Jimmy Carter


© REUTERS/ ISRAEL heeft het recht zichzelf te verdedigen als zijn burgers worden aangevallen, daar valt weinig tegen in te brengen. Maar het is onmenselijk en contraproductief om de Libanese burgerbevolking te straffen in de ijdele hoop dat die Hamas en Hezbollah de schuld zullen geven, omdat die de aanvallen hebben uitgelokt. Net het omgekeerde is gebeurd: beide groeperingen genieten nu meer steun in de Arabische wereld en zelfs daarbuiten dan ooit tevoren, en de kritiek op Israël en de VS weerklinkt steeds luider.


Als reactie op de wereldwijde veroordeling van de luchtaanval op Qana heeft Israël ruimschoots te laat een tweedaags staakt-het-vuren afgekondigd, en dat meteen zelf geschonden. Bij de bombardementen op Qana kwamen 57 burgers om, onder wie 37 kinderen. Tien jaar geleden vielen er al meer dan 100 burgerslachtoffers, ook bij een luchtaanval. Net als toen kwamen er ook dit keer ,,welgemeende'' spijtbetuigingen en de stellige belofte dat de zaak ,,onmiddellijk zou worden onderzocht''. Trouwens, zo klonk het van Israëlische zijde, er waren vooraf briefjes uitgestrooid met de boodschap dat de bevolking in de regio dringend haar huizen moest verlaten. Ondertussen weigert premier Olmert een staakt-het-vuren in acht te nemen. Hij kondigt zelfs aan het grondoffensief nog uit te breiden.

Het enige wat echt dringend is in Libanon, is dat de Israëlische aanvallen stoppen, dat het reguliere Libanese leger de zuidelijke regio onder controle krijgt, dat Hezbollah de wapens neerlegt en dat aanvallen op Israël in de toekomst worden verhinderd. Israël moet zich terugtrekken van het Libanese grondgebied (ook van Shebaa Farms) en moet de Libanese gevangenen laten gaan.

Dat is een ambitieus lijstje, maar zelfs als de VN-Veiligheidsraad een resolutie zou goedkeuren waarin al die elementen zijn opgenomen en er zo'n oplossing uit de bus zou komen, dan is dat nog altijd maar een pleister op een houten been. Het huidige conflict maakt tragisch genoeg deel uit van een vicieuze cirkel van geweld die niet te doorbreken valt zonder een allesomvattende oplossing voor het Midden-Oosten. Dat er de voorbije zes jaar nauwelijks een inspanning is gedaan om zo'n oplossing te vinden, maakt de zaak alleen maar erger.

De leiders van beide kampen negeren de overgrote de meerderheid van hun bevolking, die alleen maar vrede wil. Daardoor krijgt het extremistische geweld de kans om alle hoop op een politieke oplossing in de kiem te smoren. Getraumatiseerde Isrsaëli's koesteren de valse hoop dat hun leven veiliger wordt naarmate ze zich meer terugtrekken uit de bezette gebieden, terwijl de Palestijnen hun overgebleven gebieden zien verworden tot menselijke stortplaatsen, omwald door een provocerende ,,veiligheidsmuur'', die helemaal geen veiligheid teweegbrengt en waar de bondgenoten van Israël danig mee verveeld zitten.

De krijtlijnen voor een oplossing op de lange termijn, een tweestatenoplossing, zijn welbekend. Er komt geen duurzame vrede in deze getergde regio zolang Israël belangrijke VN-resoluties, het stappenplan voor vrede en de officiële standpunten van de Amerikaanse regering naast zich blijft neerleggen door Arabisch gebied te bezetten en de Palestijnen te onderdrukken. De Israëlische grenzen van voor 1967 moeten worden gerespecteerd, op enkele onderling overeen te komen aanpassingen na. De Amerikaanse regering moet, zoals haar voorgangers dat altijd hebben gedaan sinds het ontstaan van Israël, alles in het werk zetten om dat doel te helpen bereiken.

Een grote hinderpaal voor vooruitgang in het Midden-Oosten is de onhebbelijke gewoonte van de Amerikaanse regering om alleen te onderhandelen met partijen die zich onderdanig opstellen, en niet met partijen die het niet met het Amerikaanse standpunt eens zijn. Om tot een onderhandelde oplossing die naam waardig te komen, moet de regering-Bush absoluut rechtstreeks praten met de Palestijnse Bevrijdingsbeweging PLO, de Palestijnse Autoriteit en de Syrische regering in Damascus. Als je de betrokken leiders links laat liggen, riskeer je een nog veel grotere spanningsboog te creëren die van Jeruzalem over Beiroet, Damascus en Bagdad naar Teheran loopt.

De volkeren van het Midden-Oosten verdienen vrede en rechtvaardigheid. Als internationale gemeenschap zijn we hen steun en sterk leiderschap verschuldigd.

Jimmy Carter

(De auteur is voormalig president van de Verenigde Staten.)


DS, 02-08-2006