Psychiaters in opstand tegen gedwongen opnames
 

Psychiaters in opstand tegen gedwongen opnames
650 Vlaamse psychiaters pikken de verouderde wetgeving over collocaties - gedwongen opnames in de psychiatrie - niet meer. Dat schrijven ze in een opiniestuk in deze krant.

Sinds de ophef die vorig jaar ontstond rond de dood van de gecolloqueerde pa*tiënt Jonathan Jacob in een politiecel in Mortsel in 2010, is bij de psychiaters de laatste twijfel verdwenen: de wetgeving op de gedwongen opname is kaduuk, er moet een nieuwe komen.

Zes kop*stukken van de Vlaamse psy*chiatrie ondertekenden de oproep om een nieuwe regelgeving te maken, maar ze doen dit in naam van de 650 leden van de Vlaamse Vereniging voor Psychiatrie.

Er gebeuren bijna 3.000 gedwongen opnames per jaar in Vlaanderen: acht per dag. Dat aantal stijgt: plus veertig procent in de laatste tien jaar. Voor 85 procent van de ge*dwongen opnames wordt niet de gewone procedure gebruikt, maar de dringende, die als uitzondering bedoeld was. Dat kan door een rapport van een arts.

De psychiaters willen een andere wetgeving zodat alleen een psy*chiater en niet langer eender wel*ke arts zo’n rapport mag schrij*ven. Ten tweede moet er tijd zijn om de patiënt professioneel te observeren: een verblijf van 24 uur met intense observatie in een spoedgevallendienst met psychia*trische permanentie is het absolu*te minimum.

bron: http://www.standaard.be/cnt/dmf20140314_01024183 (geraadpleegd op 14 maart 2014)

Mijn mening
Deze eis van de psychiaters is voor mij een beetje dubbel. Ik versta hen en sta achter hun eis, maar dan soms ook weer niet.
Ik begrijp dat psychiaters de regels willen verstrengen. Uiteindelijk zijn zij opgeleid tot psychiater en de gewone huisdokters niet. Zij zullen dan ook beter in staat zijn om een patiënt te ‘analyseren’ en zijn problemen te ontdekken. Zij hebben ook een beter zicht op welke mogelijke behandelingen en eventuele opnames hun patiënten zouden kunnen ondergaan. Dat is hun taak, zij zijn daar voor opgeleerd. Ik snap dus dat ze niet graag hebben dat dokters met hun patiënten gaan ‘lopen’ en ze zelf doorsturen, want dat is hun taak niet.
Langs de andere kant is het voor patiënten vaak gemakkelijker om naar de huisdokter te gaan met hun problemen, dat maakt de drempel veel lager. Daarnaast komen dokters vaak ook sneller in contact met verschillende mensen en hun problemen.
Ik begrijp dat in sommige gevallen het onmiddellijk opnemen van een patiënt naar aanleiding van een oordeel van een dokter wel nodig is, maar misschien moeten de regels verstrengd worden zodat dit enkel kan gebeuren is de meest ernstige gevallen.