Mattheus op de huizenmarkt
 

Mattheus op de huizenmarkt


Kon een mens maar terugkeren in de tijd en de opgedane wijsheid meenemen. Of kon een mens maar in de toekomst kijken en zijn huidige beslissingen op die kennis baseren. Tien jaar geleden kostten appartementen en huizen maar de helft van vandaag. Bouwgronden zijn in het afgelopen decennium zelfs zowat in prijs verdrievoudigd. Wie tien jaar geleden een woning kocht of bouwde of er al een had, is door die krachtige hefboom fors rijker geworden. Wie daar toen te jong voor was of de centen niet bezat of nog een andere reden had om een aankoop uit te stellen, kijkt vandaag, ondanks de crisis, tegen torenhoge prijzen aan.


De inflatie bedraagt over diezelfde periode amper 21 procent. Wonen neemt dus een fors grotere hap uit het gezinsbudget, maar de gevolgen daarvan zijn zeer ongelijk verdeeld over de bevolking. Er speelt een pervers effect dat je zou kunnen vergelijken met het Mattheuseffect inzake welzijn en sociale zekerheid: er wordt gegeven aan wie al heeft. Wie niet heeft, krijgt niets en riskeert te verliezen wat hij had: een deftig dak boven het hoofd.

Internationaal gezien is ons prijspeil niet extreem hoog. Er zijn landen waar de overdrijvingen uit de zotte jaren van het spotgoedkope geld veel heftigere vormen hebben aangenomen. De sociale gevolgen daarvan zijn dramatisch: samen met je werk verlies je daar in veel gevallen ook snel je huis omdat de afbetaling moordend is.

Toch is het ook bij ons zorgwekkend dat de hoge huizenprijzen een motor van groeiende ongelijkheid aan het worden zijn. De tendens blijft immers stijgend, ondanks de kredietcrisis van het afgelopen jaar. Hooguit haperden de prijzen wat, maar het laat zich aanzien dat wonen niet gauw structureel goedkoper wordt.

De bevolking blijft groeien, niet in de laatste plaats door inwijking, legaal én illegaal. De trend naar kleinere gezinnen, eenouderhuishoudens en alleenstaanden gaat door. En het besef dat wachten op betere prijzen kennelijk zinloos is, versterkt de motivatie van jonge gezinnen om het er toch maar op te wagen. Ze bieden dus tegen elkaar op. Goede woningen op goede liggingen staan nooit lang te koop, ongeacht de prijs.

Het bezit van een huis maakt, voor onze ouder wordende bevolking, bovendien een hemelsbreed verschil. Wat de waarde van een modaal pensioen over enkele jaren zal zijn, weet niemand, maar gerede twijfel is gewettigd. Wie tien jaar geleden geen huis kocht, maar het geld op de beurs inzette, heeft in het beste geval geen al te groot verlies geleden. Nu het er alle schijn van heeft dat het economisch herstel amechtig wordt, valt te vrezen dat de aandelenmarkten de komende jaren ook geen vetpot worden. Geen betere verzekering voor de oude dag dan een eigen huis, dus. Nog steeds en meer dan ooit.


DS, 22-12-2009 (Bart Sturtewagen)

Als je dit leest als student, raak je toch licht in paniek. Wij verdienen nog geen geld, maar ons 'volwassen leven' van gaan werken, samenwonen, bouwen.. komt stilaan dichterbij. Daarom bouwen we nog niet perse volgend jaar of het jaar daarna. Maar zoals in het artikel gezegd, wachten op betere prijzen is zinloos.
Daarenboven zijn mensen in het onderwijs geen sukkelaars die het eten uit hun mond moeten sparen om de touwtjes aan elkaar te knopen. Maar nu met die verschrikkelijk koude temperaturen en die sneeuw, word je om de oren geslagen met beelden en artikels over kinderen die in de koude moeten slapen. Waarom denk je dat dit moet? Hun ouders kunnen toch geen geld toveren om een dak boven hun hoofd te voorzien?!
Toch verschrikkelijk dat rijk daarvan steeds rijker wordt en arm steeds armer..
Ach ja, tegen dat de tijd dat het bij mij begint te kriebelen om te bouwen, zal ik nog wel zien. Je op voorhand zorgen maken, is misschien zinloos, want wat verander je eraan door te piekeren?

Hier schrik ik niet van. Ik wist dat de prijzen enorm hoog lagen en dat daar weinig verandering in zou komen. Ik blijf het wel jammer vinden dat arme mensen armer worden, en rijkere mensen alleen maar rijker! Dit effect blijft een nadeel in de samenleving!

Toch stel ik mij de vraag: Als huren en kopen zoveel duurder is, waarom blijven mensen dan bouwen? Je ziet appartementen de grond uitschieten alsof het niets is. Die bouw is bedoeld voor verkoop of verhuur van de appartementen. Maar waarom kan dat niet tegen goedkopere prijzen?
Vroeger huurde men aan 400 euro een klein huisje met een tuintje, nu betaal je zelfs voor een appartement (zonder tuin) vaak al 600 euro.