'Op de vloer lijkt het steeds meer ieder voor zich'
 

'Op de vloer lijkt het steeds meer ieder voor zich'


Peter, arbeider bij DAF Trucks, waar het personeel een maand technisch werkloos is; er verdwijnen bijna 700 tijdelijke en interim-banen: 'Ik liep gisteren door de lege fabriekshallen. Het gaf een onbeschrijflijk raar gevoel. Iedereen die hier had moeten staan werken, zit thuis te stempelen.'


'Ik sta sinds deze week net als de rest tijdelijk aan de dop, pas op 12 januari mag ik weer aan het werk. Voor december moet ik daardoor 300 euro inleveren. Daarna verhuis ik van de nacht- naar de dagshift, dat zal me nog eens enkele honderden euro's per maand kosten. Die zware financiële gevolgen bezorgen veel mensen veel stress. Want de rekeningen moeten wel nog betaald worden, hé.'

'Veel arbeiders zijn bang voor wat te gebeuren staat. Er moeten nu nog minder vrachtwagens gebouwd worden dan gepland. Dus zal er nog meer gestempeld moeten worden de komende maanden. En is het daarmee opgelost? Tegen juni zullen alle tijdelijken weg zijn, maar wat daarna? Blijft het daarbij? Er zijn redenen om pessimistisch te zijn.'

'Wat moet je doen? Ander werk zoeken? Vind je dat nog in de Kempen? We blijven zitten met duizend vragen, waarop we geen antwoord krijgen. Vandaag horen we dit, morgen weer wat anders. Er wordt volop gespeculeerd, overal hoor je wilde geruchten. De toestand verandert elke maand. De directie kan ons bij wijze van spreken vandaag niet zeggen hoe het volgende week zal zijn.'

'Er is een algemene vergadering geweest, maar veel wordt er verder niet gecommuniceerd. Kunnen ze niet? Willen ze niet? Weten ze het zelf niet? Het vertrouwen in de leiding is niet groot. Er zijn vroeger al dingen misgelopen waarbij de communicatie slecht was.'

'Steeds meer lijkt het ieder voor zich op de vloer. Er gaan nu stemmen op onder de arbeiders om de tijdelijken die al vertrokken zijn, uit te sluiten van de winstdeelname in februari. Zij vinden dat we die som onder elkaar moeten verdelen. Maar die mensen hebben daar toch ook voor gewerkt? Of ze willen dat alle tijdelijken meteen aan de deur vliegen en niet in fases, zodat zij niet technisch werkloos worden. Arbeiders hangen minder aan elkaar. 'Ik moet toch mijn huis kunnen betalen', zeggen ze dan. Iedereen vecht voor zijn overleven. Ja, het is ieder voor zich.'

'Soms wordt er ook al eens naar elkaar gekeken. “Ik ben dit jaar maar één keer ziek geweest, en hij al zeker vijf keer., Iedereen vreest dat er nog arbeiders te veel zijn. Je hoort het nog niet vaak, maar hier en daar wel. De tegenstelling tussen arbeiders en bedienden is ook scherper geworden. De arbeiders hebben sowieso het gevoel dat zij de lasten moeten dragen. Misschien hebben de bedienden wel het gevoel dat ze zichzelf moeten bewijzen nu, maar ze hebben niets om handen. We hadden gisteren twee werkmeesters in plaats van een. Voor de bedienden is er geen technische werkloosheid. Zij werken gewoon door. Zij hebben hun loon. Zij hebben het financieel niet moeilijker, want zij hoeven niet te stempelen.'


DS, 20-12-2008

'Iedereen is ongerust, iedereen twijfelt'
 

'Iedereen is ongerust, iedereen twijfelt'


Pierre, Dexia, vakbondsvertegenwoordiger voor de banken: 'Zware maanden hebben we achter de rug. De werknemers op de bank hebben het niet onder de markt gehad. Er is een zwaar beroep op hen gedaan om het cliënteel van de banken op te vangen en de paniek te bezweren. Dat gaf een zeer hoge werkdruk, die psychologisch zwaar was. Het is nu kalmer geworden, maar de crisis is nog lang niet voorbij.'


'Mensen voelen zich onzeker en zetten zich schrap. De doorlichting door consultants is bezig. Ze nemen alle activiteiten onder de loep, maar je kunt al voorspellen dat de risicovolle activiteiten meer in het vizier liggen dan andere, vooral in Frankrijk. Die mensen beseffen dat zij de hoogste prijs zullen betalen.'

'Wat staat ons te wachten? Misschien volgt er morgen een herstructurering, of erger? De vrees leeft dat we nog altijd het ergste niet gezien hebben. Iedereen is ongerust, iedereen twijfelt.'

'Het is moeilijk om werknemers gerust te stellen als de bedrijfsleiding zo weinig transparant is. Er is geen communicatie over de toekomst. De grote klap dateert al van september, maar ik heb nog altijd de indruk dat ze niet weten waar ze heen gaan. Bij mensen slaat daardoor de fantasie op hol. Werknemers krijgen wel boodschappen om hen aan te moedigen, maar niets over wat staat te gebeuren met het bedrijf.'

'De werknemers hebben het gevoel dat ze niet voldoende waardering hebben gekregen voor hun inspanningen van de afgelopen jaren. Tijdens de mooie jaren hebben ze hard gewerkt en weinig mogen proeven van de winsten, maar nu zullen ze wel moeten betalen voor de ellende.'

'Hoe is dit kunnen gebeuren? Er is een gevoel dat de leiding dingen voor ons verborgen heeft gehouden. Mijn vertrouwen heeft alvast zijn grenzen bereikt, er blijft niet veel meer van over. Niet voor Dexia, maar nog veel minder voor Fortis. Die mensen zijn gerold. Ik stel daarover veel wrok vast. Ontevredenheid. Boosheid. Als sommigen vanuit dat gevoel een beetje gaan lijntrekken, zou ik dat best kunnen begrijpen, maar ik stel het op dit moment niet vast.'

'Mensen werken zeker niet minder hard, integendeel, ze gooien zich op hun werk. Misschien heeft dat ook te maken met een gevoel dat het behoud van hun baan afhangt van de kwaliteit van hun werk. Er is dus geen gelatenheid. In september, na de grote klap wel. Je had het gevoel dat de hemel op je hoofd viel. Nu de overheid in de bres is gesprongen voor de banken, is er meer rust.'

'Op dit moment lijkt er wel meer solidariteit, iedereen is betrokken partij. Maar zodra duidelijk wordt wat de toekomst in petto heeft, zodra zou blijken dat er ontslagen vallen, kan dat anders worden. Nu willen mensen daar niet aan denken. Ze schuilen achter het natuurlijk verloop en de mensen die met pensioen gaan. Maar wat als ze straks moeten vechten om hun plaats?'


DS, 20-12-2008