Iedereen op de werkvloer
 

Iedereen op de werkvloer


DE motor van Vlaams Belang sputtert. De interne ruzies tussen degenen die een ,,gewone'' rechtse partij willen en degenen die dat niet willen, groeien. Filip De Man poogt het ras als scheidingscriterium tussen goeden en slechten te vervangen door godsdienst; anderen beseffen dat zoiets niet kan. De partij die decennialang de meest efficiënte politieke machine leek te zijn, rijdt zich vast.


Maar aan de overkant wordt ook niet altijd slim gehandeld. Zo pleitte Jozef De Witte van het Centrum voor Gelijkheid van Kansen en Racismebestrijding voor de verplichte aanwerving van allochtonen. Dat was ook niet zijn beste idee ooit. Verboden en verplichtingen zijn niet de beste manier om veranderingen in de economie tot stand te brengen.

De Witte was overigens genuanceerder: hij liet ook ruimte voor het overtuigen van werkgevers en werknemers. Die moeten daarover akkoorden sluiten, volgens hem. Hij sprak echter niet over Vlaamse afspraken die al twee jaar bestaan. Kende hij ze niet?

Sinds 2002 heeft Vlaanderen een decreet 'evenredige arbeidsmarktparticipatie'. Dat gaat uit van het Canadese model: geen quota opleggen, maar ervan uitgaan dat het normaal is dat vrouwen, ouderen, allochtonen, gehandicapten en holebi's in de arbeidswereld net zo aanwezig zijn als ze in de samenleving present zijn. Het decreet gaat ervan uit dat een werkgever de plicht heeft om dat na te streven en dat hij er ook belang bij heeft.

Om dat decreet in daden om te zetten, is een akkoord gesloten tussen de Vlaamse vakbonden en de werkgeversorganisaties om bij hun leden de weerstand weg te werken. De overheid stak zelfs een helpende hand toe. Vakbonden en werkgevers kregen personeel om de missioneringsarbeid te verrichten en ,,diversiteitsplannen'' in bedrijven werden ondersteund. Dat leverde al prachtige pilotprojecten op die nooit gerealiseerd zouden zijn als alleen maar gedreigd werd met verplichte aanwervingen. Al betekent dat niet dat voorbeeldveroordelingen op grond van de federale antidiscriminatiewet geen positief effect zouden kunnen hebben.

Heeft de stimulerende Vlaamse politiek al effect gehad? Ja, maar het vordert erg traag.

De belangrijkste oorzaak daarvan is wellicht dat die politiek in stilte gevoerd wordt en dat projecten of successen in de schaduw blijven. In Canada worden dergelijke projecten openlijk gepropageerd en voorgesteld als een wezenlijk deel van de Canadese eigenheid en cultuur. Bij ons houden overheid en sociale partners die politiek nog onder de korenmaat. Werkgeversorganisaties, vakbonden en overheden moeten openlijk zeggen dat Vlaanderen en de Vlamingen er geen belang bij hebben een deel van de eigen bevolking uit te sluiten van de arbeid. Integendeel.

Als het ons nu niet lukt bepaalde groepen te integreren, zitten we na 2010 - als de vergrijzing echt begint te wegen - met huizenhoge tekorten op de arbeidsmarkt. En dat vergt nu moeilijke inspanningen van elke onderneming. Een voorbeeld.

Een tijd geleden had de Canadese stad Ottawa problemen met een groep recent geïmmigreerde Afrikanen. De jongeren hingen rond in het stadscentrum en stoorden restaurant- en cafébezoekers. De overheid deed niets. De restaurant- en caféhouders wel. Ze namen de jongeren in dienst en het probleem was van de baan.


22/03/2005 Door Guy Tegenbos

©Copyright De Standaard