De ‘Werkbond’, voor alle mensen die willen werken
 

De ‘Werkbond’, voor alle mensen die willen werken

Een aantal jongeren heeft het gehad, na de drie provinciale stakingsdagen en met een nieuwe nationale staking op komst. Ze hebben de ‘Werkbond’ opgericht, als tegenhanger voor de vakbonden. Hun motto? ‘Werken mag.’ Hun doel? ‘Ooit aanschuiven bij het sociaal overleg.’

De jongeren hebben naar eigen zeggen eigenlijk helemaal niets tegen de vakbonden. ‘Integendeel, eigenlijk hebben we hetzelfde doel: opkomen voor de rechten van de werkmensen. We hebben alleen verschillende recepten. Die van de vakbonden zijn veel te 20ste-eeuws.’

‘Het zijn de werkenden die bijdragen tot welvaartstaat’
Aan het woord is Bert Schelfhout, voorzitter van Jong VLD en parlementair medewerker in het Vlaams Parlement. Hij is een van de oprichters van de ‘Werkbond’, die een tweetal weken in het leven werd geroepen. ‘Na de zoveelste staking met opnieuw heel wat incidenten komen wij op voor de rechten van de mensen die wel willen werken’, legt hij uit. ‘De socialistische overheidsvakbond ACOD heeft een stakingsaanzegging ingediend voor onbepaalde duur. Als zij mensen willen blijven verhinderen om te werken, moeten die werkwilligen een krachtig signaal geven aan de samenleving. Het zijn namelijk de werkenden die bijdragen tot onze sociale welvaartstaat.’

Schelfhout ziet het groots. Momenteel zet de organisatie, die momenteel al 4.357 leden op de teller heeft, vooral in op het informeren van alle werkgevers die het hebben gehad met de stakingsgolf die door het land trekt. ‘We willen mensen duidelijk maken welke rechten ze hebben als ze wel willen werken, maar gehinderd worden door de een of de andere blokkade. Maar de bedoeling is wel om op termijn ook acties op poten te zetten, zodat de publieke druk op politici groter wordt.’

‘Niet zomaar een noodkreet’
Concreet wil de ‘Werkbond’ drie eisen verwezenlijkt zien: een verbod op het blokkeren van de toegang tot bedrijven en ziekenhuizen, een minimale dienstverlening van trein en bus, en sancties als stakingen de veiligheid van bijvoorbeeld agenten of mensen die dringende hulp nodig hebben in gevaar brengen.

De ‘Werkbond’ is dus niet zomaar een noodkreet van jongeren voor verandering, benadrukt Schelfhout. ‘Onze ultieme droom, hoe onrealistisch die momenteel ook lijkt, is ooit mee te kunnen aanschuiven bij het sociaal overleg. De geesten zijn daar nu nog niet rijp voor, maar alles kan zo snel veranderen dat het, wie weet, misschien ooit wel mogelijk wordt.’

Dat Schelfhout zelf politicus is, ziet hij overigens niet als een probleem. ‘Wij zijn een maatschappelijke vereniging, die losstaat van de politieke- en werkgeversorganisaties. Tijdens de tweede week van januari zal onder de leden een bestuursverkiezing volgen. Daarbij zullen tien bestuursleden verkozen worden, die op hun beurt een voorzitter aanstellen’, klinkt het.

‘Wij staken niet mee’
Intussen groeit ook bij niet-jongeren het ongenoegen over de nieuwe staking maandag. Op sociale media zijn groepen die oproepen niet mee te staken, niet meer bij te houden. De populairste momenteel is ‘Wij staken niet mee!’, van KVHV-Gent, het Katholiek Vlaams Hoogstudentenverbod in de Oost-Vlaamse hoofdstad. Al meer dan 68.000 mensen geven er aan dat ze het oneens zijn met de stakingsdag en dat ze die dag wel willen werken.

bron: http://www.standaard.be/cnt/dmf20141210_01423327

mening: Er is een grote verdeeldheid in ons land over het al dan niet staken. Ik vind dat mensen het recht hebben om te staken. We leven immers in een democratie, en dan mag de burger zijn mening uiten. Echter vind ik wel dat dit op een deftige manier moet gebeuren en men geen goederen kapot maakt. Ook moeten ze mensen die onderweg zijn naar hun werk doorlaten zodat deze geen hinder ondervinden. Jammer genoeg dat dit gebeurt. Vandaar dus de 'Werkbond'.