Te mager voor België, te dik voor New York
 

1,76 meter lang, 52 kilogram, maar 'naar New Yorkse normen zou 50 kilo beter zijn' voor model Helen Feskens. 'Om internationaal mee te draaien, moeten Belgische meisjes een tandje bijsteken', zegt modejournaliste Veerle Windels.
De New York Fashion Week is net achter de rug. De hoogmis voor veel internationale topontwerpers en dus ook voor topmodellen. Eén van hen: Helen Feskens (22), die er alles aan deed om door te breken. Ze is 1,76 meter lang en weegt 52 kilogram. Een BMI van 16,8 dus: duizelingwekkend. Maar toch. 'Voor België ben ik eigenlijk te mager, voor New York moet ik ervoor zorgen dat ik een paar dagen... nu ja, nog iets minder eet', zei ze in een interview net voor ze naar Amerika vertrok. 'Om zo scherp mogelijk te staan. Ik weeg 52 kilo en naar New Yorkse normen zou 50 kilo beter zijn.'

'Ja, de modellen in België zijn doorgaans iets kleiner en ze wegen iets meer dan de internationale modellen', zegt modejournaliste Veerle Windels, die ook in de jury zetelde van het VTM-programma De designers. 'Er worden in de aanloop naar de grote modeweken altijd allerlei maatregelen uitgevaardigd, maar heel erg magere meisjes zijn nog altijd de smaak van veel internationale topontwerpers. Er zijn er veel die nooit een BMI van 18 halen.'

Maatje 34 is de norm

'In België zijn de samples gericht op maat 36 of 38, in New York is dat eerder 34', zegt ook styliste Lieve Gerrits, jurylid bij Topmodel op 2BE. 'De concurrentie is er veel groter. Als je in België een model bent met een Braziliaanse look, staan er geen tien gelijkaardige achter jou te wachten. In New York heb je er zo vijftig.'

En net omdat de concurrentie zo groot is, zijn de maten niet meer dan een visitekaartje. 'Zonder die perfecte maten maak je geen kans', zegt Veerle Windels. 'En als je die hebt, moet je nog goed kunnen stappen op de catwalk. Het is een harde wereld, ja. Maar maakt niet iedereen opofferingen voor zijn job? In vier weken moeten die topmodellen genoeg verdienen om een half jaar rond te komen. Daar doe je al eens iets extra's voor: dat ijsje of die steak laten staan.'

Extreem diëten mislukt

Al wil dat niet zeggen dat topmodellen anorectisch zijn. 'Ik ken er heel veel die backstage hamburgers eten en geen gram bijkomen', zegt Windels. 'Je hebt een bepaalde bouw nodig', zegt ook Gerrits. 'Meisjes die te streng diëten om op gewicht te blijven, houden het niet vol. En als je te veel gaat sporten, worden je bovenbenen te gespierd voor de broeken


Bron:
http://www.nieuwsblad.be/article/de...cleid=GVS36JQ2K

Eigen mening:
Dit is weer een bericht uit de modewereld dat aanzet geeft tot een grote discussie. Ik denk dat Feskens niet het enige model is dat met dit probleem kampt. Vele richten zich eerst naar de normen uit de modellenwereld van hun land om vervolgens te werken naar de normen van Amerika. Doordat deze normen zo verschillen van elkaar zullen meer en meer modellen er niet in slagen om hun droom te verwezenlijken.
Moeten we niet eens gaan nadenken over internationale richtlijnen in verband met modellenwerk? Het blijven bekritiseren van uitgemergelde modellen is zeer gemakkelijk maar het tegengaan van zo'n foto's en modellen is blijkbaar vele moeilijker! Ook zouden modellen een betere begeleiding van voedingsdeskundige moeten krijgen. Ik denk dat vele meisjes niet de juiste voedingsmiddelen opnemen uit schrik om hun maatje 34 te verliezen. Wanneer ze samen met een voedingsdeskundige kunnen streven naar een gezond lichaam zullen er nog veel mooiere modellen naar voor komen.

duizelingwekkend
 

Duizelingwekkend... Dat woord vind ik echt van toepassing.
1,76 meter lang en 50 kilogram is de norm? De modewereld is nog steeds bezig met een verkeerd beeld de wereld in te sturen. Wanneer moet er nog eens een model dood neervallen voor ze dit snappen? Naar mijn eigen zeggen vind ik zo'n magere meisjes helemaal niet mooi. Ik kijk dan ook niet meer op naar die modelen. Ik vind het vooral spijtig voor de meisjes die hier wel intrappen.

Ik heb niet veel medelijden met de modellen van tegenwoordig, ze kiezen er namelijk zelf voor om in de modellen wereld te stappen. Ik vind het vooral jammer dat vandaag onze modellen te mager zijn en de meisjes hun schoonheid verliezen door die magerheid. Het is echt verschrikkelijk om aan te zien en dan stel ik mij de vraag: waar zijn de vrouwelijke rondingen naartoe? Deze kenmerken maken meisjes net zo mooi en dat vind ik het spijtige aan heel dit verhaal, we sturen vandaag een verkeerd beeld naar de wereld over de perfecte maten en dan verschiet men ervan dat er steeds meer meisjes te kampen hebben met anorexia. Ik heb over dit soort onderwerpen mijn eigen mening en ik blijf erbij dat deze meisjes daar zelf voor kiezen, want ze kunnen ook zeggen "ik doe het niet"!

Je moet zeker geen medelijden hebben met die modellen, gewoon omdat volgens mij de overgrote meerderheid het een fantastische job vindt, voor zolang het duurt dan toch.
Veerle Windels zegt het zelf, de meeste meisjes zijn meisjes die mager van nature zijn, meisjes die nog wél een hamburger eten, of een ijsje.
Iedereen kent zo toch wel iemand? Iemand waar we allemaal jaloers op zijn omdat die alles kan eten wat ze wil, terwijl wij al bijkomen als we nog maar naar een zak chips kíjken...
Je houdt het inderdaad niet vol als je altijd extreem moet dieten.
Je moet gewoon voldoen aan hele specifieke voorwaarden qua lichaamsbouw en dat is niet voor iedereen weggelegd. Ik denk ook bijvoorbeeld aan balletdansers, niet iedereen kan een prima ballerina worden. Je moet er vooral hard voor werken, maar je moet toch ook een beetje de juiste 'bouw' hebben.
En de mode- en reclamewereld gaat niet alleen maar om perfecte mensen: vandaag in de krant nog dit artikel:



Oké, het is maar één welbepaald model, maar het is toch een teken aan de wand. Ook zogezegde 'plus-size models' zijn in opmars.
Vorig jaar bracht het V Magazine een plus-size issue uit, met onder meer een fotoshoot waar dezelfde outfit werd gedragen door een 'normaal' en een plus-size model. (zie link http://models.com/v-magazine/v-size-1.html, per 'dag' een andere fotoshoot uit het blad) Het verschil is nauwelijks merkbaar.
Dus je ziet, het leeft wel in de modewereld, en ik denk dat er toch verandering op komst is...

Iedereen weet dat de modellenwereld hard is. Je verdient je geld door foto's te laten nemen en door op een catwalk te lopen. Dan is het wel de bedoeling dat je straalt en dat je in topvorm bent. Misschien is het lichtjes overdreven dat je maar 50 kilogram moet wegen om in Amerika als topmodel aanzien te worden, maar het is je eigen keuze dat je daarin stapt. Een vriendin van mij is in dat wereldje terecht gekomen door haar vader en is wel een bekend topmodel nu. Maar ook zij verdween na het avondmaal meteen de toiletten in (moet ik daar een tekeningetje bijmaken?), je moet er blijkbaar wat voor over hebben :)

Het modellenwereldje zal altijd stof doen opwaaien. Gisteren las ik nog volgend artikel op een mode site:

Modellen kunnen niet mager genoeg zijn tijdens Londen Fashion Week.
Modellen moeten niet langer size zero hebben. Het was de algemene boodschap van de modewereld. Maar daar lijkt de Londense Fashion Week geen weet van te hebben.

Wie dacht dat de meeste modellen al vel over been zijn, maakt nu kennis met Chloe Memisevic. De Zweedse heeft een BMI van 15, is graatmager en riskeert volgens dokters al op erg jonge leeftijd broze botten, hartproblemen en longontsteking. Ondanks haar onnatuurlijke verschijning is ze bijzonder geliefd bij de grote modehuizen en mocht ze tijdens de London Fashion Week shows lopen voor Erdem en Twenty8Twelve.

Bron: http://www.she.be/mode-en-beauty/ai...-week-poll.aspx

Mening: Het moet altijd extreem zijn op zulke belangrijke modeshows. Dat vind ik ronduit belachelijk. Ik begrijp het als ontwerpers zeggen dat hun kleding mooier naar voren komt op slanke modellen, maar op meisjes die vel over been zijn is dit toch allesbehalve mooi? Bovendien is de meerderheid van de mensheid niet zo slank. Wat ik wel opmerkelijk vind (maar misschien van een ander kaliber is) is dat velen vaak zeggen: “Die vrouwen op tv en in de boekskes zijn zo slank!.”, maar als je dan aan menig vrouw vraagt op wie ze zouden willen lijken, zijn het wel die superslanke vrouwen. Ik denk dat er niet gauw een verbetering op gang is. Niet in de modewereld, niet in ons zelfbeeld.

Moest je aan mij vragen op wie ik zou willen lijken uit de bekende wereld zou ik alvast geen model noemen. Ik wil helemaal niet op zo'n supermodel lijken dat graatmager is. Ik vind dit afschuwelijk maar heb er geen medelijden mee. Ze kiezen zelf om in de modewereld te stappen en zo mager te zijn. Oké sommige mensen zijn van nature zo mager en kunnen dus gewoon hamburgers enzo eten zoals hiervoor vermeld. Maar toch heb ik er mijn bedenkingen bij. Ik snap niet waarom de modewereld zo'n magere modellen willen. Als je de modewereld in wilt moet je een mooi meisje zijn want ze willen alleen maar pronken met mooie meisjes. Zo'n graatmager model vind ik allesbehalve mooi. Het is zoals Jelle zegt: De rondingen maken de meisjes mooi. ik vind dit ook. Ik weeg liever een paar kilo meer met mooie rondingen dan dat mijn botten overal zichtbaar zijn. Dit is niet gezond.

Ik vind het al wel positief dat Belgie met maatje 36 werkt. Ik vind dat dit een teken is dat er toch nog hersenen in de modewereld werken.

Ondanks ophef tijdens London Fashion Week
 

Een interessant nieuw inzicht!
Ergens is het wel logisch: Anorexia is in de eerste plaats een ziekte die zich grotendeels in de hersenen afspeelt (zoals er al gezegd wordt: je brein wordt 'beloond' bij het niet-eten). Én bovendien is het genetisch bepaald. Dus in de eerste plaats hebben modefoto's of graatmagere modellen géén negatieve invloed.
Het is wél zo dat het wel een bepalende factor kan zijn, want inderdaad, in ontwikkelingslanden is er bijna geen anorexia nervosa te bespeuren, dus het heeft ook wel met onze samenleving te maken.
Maar alles op de mode-industrie steken is dus unfair!

Dat je karakter een bepalende factor is, is zeker waar. Dat hij zegt dat je het niet kan veroorzaken met foto's valt in mijn ogen nog te betwijfelen. Ik denk dat het ergens ook genetisch bepaald zou kunnen zijn. Mijn bomma heeft anorexia gehad (het is niet alleen een fenomeen van deze generatie!), mijn moeder heeft eetproblemen en ik heb ook wat moeilijkheden met eten gehad. Toeval? Ik weet het niet. Ik ben er in ieder geval van overtuigd dat het niet iets is wat je jezelf aandoet.