'Slangen wurgt persvrijheid'
 

'Slangen wurgt persvrijheid'


BRUSSEL - De raad van bestuur van de Vlaamse Vereniging van Journalisten (VVJ) laat dinsdag in een persmededeling weten 'met stijgende verbazing' kennis genomen te hebben 'van de oorlog die Noël Slangen heeft opgezet tegen het weekblad Knack'.


Volgens de VVJ ventileerde Slangen, strategisch manager van Open VLD, eerder al 'zijn ongenoegen met een megaschadeclaim van omzeggens 4 miljoen euro tegen Knack - een intimidatiepoging waarmee hij enkel maar de bedoeling heeft elke kritische persstem over hemzelf te fnuiken'.

''Daarnaast lanceerde hij een website, aanvankelijk als meldpunt voor klachten over Knack-verantwoordelijken, later werd het opzet herleid tot het 'openen van een publiek discussieforum over journalistieke deontologie''', aldus de VVJ in het persbericht. De vereniging herinnert er aan dat intussen bijna vijf jaar geleden de Raad voor de Journalistiek al met dit doel werd opgericht, 'overigens tot grote tevredenheid van alle actoren'.

'De pers is niet feilloos. En niemand kan het recht worden ontzegd het oneens te zijn met journalisten en hun werk. Maar de kritiek moet wel redelijk blijven, zeker wanneer ze uitgaat van een communicatiespecialist die verondersteld wordt de principes inzake vrije informatie te beheersen', besluit de VVJ.

Noël Slangen betreurt de reactie van de VVJ. Hij zegt dat hij nooit de bedoeling heeft gehad de persvrijheid te beknotten. Daarom zal hij het dossier met deontologische fouten van Knack overmaken aan de VVJ en hen vragen zelf een oordeel te vellen.


Blog DS, 24-04-2007

Snakemeister
 

SNAKEMEISTER

Patrick De Witte


Zich afvragen 'zou ik van deze persoon ooit een tweedehandse auto kopen?' is een klassieke methode om mensen die men niet persoonlijk kent te categoriseren volgens schijnbare (on)betrouwbaarheid. Vooraleer u op uw paard springt en verontwaardigd roept dat dit een heel oppervlakkige natuur verraadt alsook een bijzonder cynische en subjectieve kijk op de medemens stel ik voor dat u eerst een eenvoudige test doet.


Welke tweedehandse auto zou u niét kopen? a) een klassieke oude Mercedes diesel van Toots Thielemans, b) een Peugeot waarmee Etienne Vermeersch drie jaar heeft rondgereden of c) een Audi van Noël Slangen met amper 7500 km op de teller.

Als u iets anders heeft geantwoord dan 'c' dan bent u a) een werknemer van Groep C, b) familie van Noël Slangen of c) Noël Slangen.

Alle anderen hoeven zich overigens nergens voor te schamen: het is des mensen om omzichtig met sympathie en vertrouwen om te springen en ik druk me voorzichtig uit als ik zeg dat meneer Slangen deze drie sentimenten aan een mens ontlokt met hetzelfde gemak als waarmee de wolf de drie biggetjes uit hun huis wist te lokken.

Waarmee ik zeker niet wil beweren dat des premiers communicatieadviseur een onbetrouwbaar sujet is dat u zonder verpinken een goed vermomd wrak op wielen zou proberen opsolferen. De hemelen verhoeden dat deze indruk wordt gewekt. Ik zou immers niet graag het voorwerp van meneer Slangen zijn toorn zijn. Voor ik het weet heb ik een miljoenenclaim wegens laster aan de broek, of koopt hij het internetadres www.pdwiseenbastaard.be.

Neen, ik beweer enkel dat des premiers communicatieadviseur een onbetrouwbaar sujet lijkt. Het komt misschien door dat ingehouden grijnsje dat aan zijn facie kleeft zoals een nat stuk krant aan de binnenkant van de vuilnisbak kan kleven. Hij kan er wellicht volstrekt niets aan doen, maar de gloed van zijn glimlach is alleen te vergelijken met de luchtstroom die archeologen in het gezicht slaat, wanneer ze in het Hoge Noorden met een roestige koevoet het eeuwenoude graf van een Vikingkoning openbreken.

Het zou natuurlijk ook kunnen dat meneer Slangen een beetje de schijn tegen heeft omdat de geloofwaardigheid van zijn expertise door de jaren nu eenmaal zodanig is aangetast en bezoedeld dat iemand ze zou kunnen bottelen om ze via de Aveve-keten als extra krachtige onkruidverdelger aan de man te brengen.

Na 's mans demarche in zijn dispuut met het weekblad Knack gok ik op dat laatste.

Hoe hij dat als communicatiespecialist heeft aangepakt kan enkel worden omschreven als het equivalent van een kok die een omelet probeert te barbecuen. Of van een leeuwentemmer die stoel en zweep aan de kant gooit en, na zijn naakte torso eerst met vette jus te hebben ingesmeerd, de leeuwenkooi achterwaarts en geblinddoekt betreedt met een bloederige entrecote in iedere hand. 'Dom' is het woord dat ik zocht.

Het zal de aandachtige lezer ondertussen wel duidelijk zijn dat mijn gevoelens ten opzichte van meneer Slangen minder dan hartelijk kunnen worden genoemd. Nochtans heb ik hem nooit ontmoet. Het is dus zeker niet persoonlijk. Ook het gezelschap van pakweg Pierre Chevalier, Dyab Abou Jahjah of Wim Schamp is mij tot nu toe ontzegd gebleven. Maar ook van hen zou ik nooit een tweedehandse auto kopen. Ook al is het enige wat ik over auto's met zekerheid weet, dat men er zich nooit een aan de deur moet laten aansmeren.

Wat men echter evenmin aan mij verkocht krijgt, is de stelling als zou Slangen met zijn onberaden acties en zijn megaschadeclaim tegen Knack in het bijzonder de persvrijheid 'wurgen', zoals de Vlaamse Vereniging van Journalisten dinsdag in een persmededeling schreef. Volgens mij kunnen de wurgcapaciteiten van meneer Slangen die van een iets te spannende rolkraag nauwelijks overtreffen. Ik kan niet voor alle collega's spreken, maar ik ken persoonlijk geen enkele journalist die schrik heeft van de Snakemeister en als ze bestaan dan zijn het in watten bewaarde watjes waar iemand wat watten heeft rond gewikkeld. Dat hij zijn met veel branie aangekondigde website die oorspronkelijk moest dienen als - ik citeer - 'meldpunt voor klachten over Knackverantwoordelijken' na een tik op de vingers van zijn belangrijkste broodheer Open VLD binnen de kortste keren heeft omgedoopt tot een website die plots dienst moet doen als - ik citeer opnieuw - 'publiek discussieforum voor journalistieke deontologie' zegt genoeg. Een schijterige terugspeelbal naar de keeper van op de middellijn. Zo'n gevaarlijke goalgetter is de Snakemeister nu ook weer niet. Moge zijn Audi nimmer verslijten.


DS, 26-04-2007 (Patrick De Witte)

Als Berlusconi's vechten
 

Als Berlusconi's vechten


Ju die Noël Slangen schrijft slecht. Lees dat opiniestuk op www.meneerrik.be: 'Ik ben een verdraagzaam mens. De combinatie tussen het bestaan van een wroetend zelfstandig ondernemer, een politieke omgeving en een afkomst zonder netwerken plaveit een weg niet met kussentjes. Ik heb er een verdraagzaamheid aan overgehouden die begrip opwekt voor de kleinste kantjes van de mens.'


Wat zijn dat voor zinnen? Verdraagzaamheid die begrip opwekt, bij wie dan wel? Bij mij alvast niet. En hoe moet ik me een combinatie voorstellen die een weg plaveit? Met kussentjes dan nog! Ik hoor daar een aantal bestaande spreekwoorden in doorschemeren, zeker. 'De weg naar de hel is geplaveid met goede voornemens', bijvoorbeeld. Toepasselijk, al is het onwaarschijnlijk dat hij dat bedoelde. Of: 'zijn weg gaat niet over rozen'. Allicht wilde hij dat gebruiken. In ieder geval: de combinatie van - en niet 'tussen', Noël - een bestaan als wroetend communicatiespecialist en het schrijven van dergelijke slordige teksten slaat als een tang op een porseleinwinkel, waardoor de olifant in diezelfde winkel tussen de scherven haar jongen niet terugvindt.

Elk nadeel heb zijn voordeel, niettemin, en dankzij Noëlleke Forelleke heb ik eindelijk de tijd genomen om alle artikels die Knack de afgelopen jaren over hem gepubliceerd heeft, ook daadwerkelijk te lezen. Van die lange lappen over gesjoemel met openbare aanbestedingen, nu ja, die blijven weleens liggen. Met de hulp van Berlusconi en afgehakte paardenkoppen is mijn interesse dan toch gewekt.

En terecht. Het zijn bijzonder boeiende artikels. Of ze waar zijn, dat kan ik natuurlijk niet controleren. Slangen beweert van niet, maar weerlegt in zijn nochtans lange verweer geen concrete aantijgingen. Ik blijf dus over met vier lange, goed geschreven en overtuigend klinkende reportages, gemaakt door een betrouwbare en gerespecteerde journalist, waarin Slangen helemaal niet aangepakt wordt over zijn privéleven, zoals hij beweert, maar over het (vermeende?) misbruik dat hij maakte van zijn positie bij Verhofstadt om overheidsopdrachten te laten toewijzen aan zijn eigen communicatiebureau. Daarbij zou hij ervoor gezorgd hebben dat een bureau dat bij een selectieprocedure voor een miljoenenopdracht als eerste uit de bus kwam, botweg gemeld werd dat het die niet mocht uitvoeren, omdat Slangens bureau bij nader inzicht toch gewonnen had. Dat zijn toch ernstige feiten? Politiek relevant, maatschappelijk relevant, een dossier dat een van de machtigste mannen van de belangrijkste regeringspartij bijzonder in verlegenheid brengt. Het soort dingen waar kwaliteitspers over moet berichten, kortom.

Slangen doet geen enkele moeite om dat te ontkrachten, behalve met: 'Niet waar!' (Sterk.) In plaats daarvan stelt hij zich tot walgens toe voor als een meelijwekkende martelaar, slachtoffer van een antipaars complot en de normloosheid van 'een bepaald soort media'. Dat begint al in die eerste, eerder geciteerde zinnen, waarin hij nog maar eens verwijst naar zijn eenvoudige komaf, en dat hij begonnen is zonder netwerk. (Dat wéten we ondertussen wel. Mogen we aannemen dat hij die achterstand ingehaald heeft?) Dat gaat verder door zich te vergelijken met de slachtoffers van Koen Meulenaere, Freya Van den Bossche met haar thesis en Patrick Dewael met zijn Greet. (In die gevallen kun je zeggen dat Knack de deontologische grenzen opgezocht heeft, maar hier toch niet? Bovendien is hij niet eens aangepakt door Meulenaere, maar door Dirk Draulans.) En dat gaat helemaal over de rooie als hij doordramt over Rik De Nolf, de 'Berlusconi in Peter Lorre-gedaante', die blijkbaar ook op weinig koosjere wijze overheidsgeld heeft losgepeuterd (geldt dat als excuus? of als schuldbekentenis: iedereen doet het?) en die 'ieder ogenblik tanks kan sturen naar zijn persoonlijk Tienanmen-plein, ook wel de redactie genoemd.' (En alweer de hysterische overdrijving, zo schadelijk voor de geloofwaardigheid. Heeft Slangen zijn tekst dan niet één keer nagelezen, of door iemand anders laten lezen, voor hij hem in de krant en op die site zette?)

Ironisch is het wel. Noël Slangen, permanent geportretteerd als sinistere spin-in-het-web, machtiger dan de politici voor wie hij werkt, beschuldigt een andere rijke zakenman - die niet eens rechtstreeks betrokken is - ervan net zo'n spin te zijn. Als Berlusconi's vechten, lijkt ons land weer op een roman van Jef Geeraerts: netwerkerij en machtsmisbruik overal. Terwijl het toch eenvoudig is: heeft Slangen gesjoemeld of niet? En zo ja, wat doet hij dan nog bij de VLD? Ik heb vier beheerste, geloofwaardig klinkende reportages, en één bespottelijke tirade. Dat communicatiestijl weinig zegt over waarheid, het zal wel, maar als burger is het, helaas, al wat ik heb.


DS, 28-04-2007 (Tom Naegels)