Onafscheidelijk
 

Onafscheidelijk


Het romantische ideaal wil dat de liefde duurt ‘tot de dood ons scheidt'. Maar in een geslaagde relatie, waarin koppels decennia lang zozeer lief en leed delen dat ze vergroeien tot de twee-eenheid die het ideaal hen voorhield, is die scheiding erg wreed. De overlevende partner moet dan namelijk het onmogelijke toch zien te overleven: de onafscheidelijkheid.


De dubbele euthanasiezaak ligt halfweg twee extremen: enerzijds de schrijnende zelfmoordpoging van de overlevende in de tv-reeks De Ronde, anderzijds het lot van de weduwe van Willem Elsschot; zij stierf daags na zijn dood tijdens een middagdutje.

Hoe ethisch lastig de keuze ook blijft, ze verdient het om ernstig en met deernis te worden bejegend. Omtrent deze zaak vroeg Peter Degadt van de katholieke ziekenhuisdirecties zich af of ‘wie voor het leven kiest' wel voldoende wordt omringd met ‘zorg, ondersteuning en warmte'.

Behalve dat het hier dan toch om een andere keuze ging, blijft het inderdaad de vraag of deze samenleving wel zo vriendelijk is voor mensen in het algemeen en bejaarden in het bijzonder. En wat daarvan nog overblijft na de sociale ingrepen die er straks ongetwijfeld aan komen.

Maar fundamenteler is de vraag of een optelsom van zorgvoorzieningen wel volstaat om levenskwaliteit aan af te meten. Zo blijkt een kwart miljoen Vlamingen van ouder dan zestig ‘extreem eenzaam' te zitten wegkwijnen. En dat tot de dood hen scheidt... van wat nog?

Daarom ging het in de euhanasiezaak van vorige week misschien niet eens om een keuze voor de dood, maar om een dankbare hulde aan het voorbije leven.


DS, 28-03-2011 (Marc Reynebeau)